Void

"i am waiting for you last summer"

"He Has Left Us Alone But Shafts Of Light Sometimes Grace The Corners Of Our Rooms"
"i just wanted to make you something beautiful"
"one day i will teach you to let go of your fears"
"forever lost"
"are you there"
"desolation"
"lost in timeless horizons"
"year of no light"

Τι είναι όλα αυτά θα μου πείτε...είναι ονόματα τραγουδιών ή ονόματα συγκροτημάτων.

Είναι πράγματα που ακούω ξανά και ξανά ή ανακαλύπτω κάθε μέρα.

Είναι μια ειρωνεία που παίζει με το μυαλό μου.

Αν υπήρχε θεός, θα ήταν αυτός που θα τα στελνε στο δρόμο μου και θα γελούσε.

Είναι δάκρυα, είναι φωνές, είναι σιωπή.

Είναι δοξαριές που με τρυπάνε.

Είναι βήματα μέσα στην παγωνιά και στο σκοτάδι...

Βήματα κοιτώντας τον ουρανό...

Είναι ευχές και ερωτηματικά...

Ανάθεμα κ αν ξέρω τι είναι...

Ανάθεμα κ αν ξέρω πια τι είμαι εγώ...

Πέρσυ στις 21 Δεκεμβρίου λέγαν πως θα ερχόταν το τέλος του κόσμου...Και γιατί δεν ήρθε?

Ας ερχόταν και λίγο νωρίτερα...Θα με βόλευε μια χαρά...

Κάθε μέρα εύχομαι κάτι...τα "μακάρι" μου είναι πολλά,όμως ένα το κυρίαρχο...

Αν μπορούσα να πεθάνω για να βγει αληθινό, θα το κανα...Αρκεί να ζούσα τις τελευταίες μου στιγμές μ'αυτό.

Αν με τη δύναμη των δικών σας ευχών, γινόταν πραγματικότητα...θα σας ζητούσα να εύχεστε για μένα.

Γιατί τι είμαι..

Ένα κενό...Σαν την καρδιά που μες στη γύμνια της την χτυπάει ο Βαρδάρης, κ ολόγυρά της πέφτουν τ'αρπακτικά να την αποτελειώσουν.

"illuminate my heart, my darling"

All is Violent,All is Bright...

Ξεχνάω να γελάσω...
Κομμάτια του μυαλού λείπουνε, κόλλησαν κάπου στο χώρο και στο χρόνο.
Μέρες στις στάχτες, διαλυμένοι εγκέφαλοι και το γκρι επιστρέφει ξανά...
Τα μάτια πλέον σχεδόν αχρείαστα, αντανακλούν εικόνες εσωτερικά...
Και το μυαλό, λειψό πια...συνεχίζει...

music: all is violent, all is bright

photo: dying nature

check: Πραγματικότητα ή όνειρο

Κ ας είναι ελάχιστοι...υπάρχουν ανάμεσά μας!

"Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα. Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι, μόνη, παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι. Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης αποτραβούσαν το βλέμμα τους, για να μη θυμηθούν ότι τα βάσανα και οι πόνοι δεν σταματούν όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα. Ένα νέο ζευγάρι μιλούσε και γελούσε με τα χέρια γεμάτα από ψώνια και δώρα και δεν πρόσεξαν τη γριούλα. Μια μητέρα με δυο παιδιά βιάζονταν να πάνε στο σπίτι της γιαγιάς. Δεν έδωσαν προσοχή. Ένας παπάς είχε το νου του σε ουράνια θέματα και δεν την πρόσεξε.

Αν πρόσεχαν όλοι αυτοί, θα έβλεπαν ότι η γριά δεν φορούσε παπούτσια. Περπατούσε ξυπόλυτη στον πάγο και το χιόνι. Με τα δυο της χέρια η γριούλα μάζεψε το χωρίς κουμπιά παλτό της στο λαιμό. Φορούσε ένα χρωματιστό φουλάρι στο κεφάλι· σταμάτησε στη στάση σκυφτή και περίμενε το λεωφορείο. Ένας κύριος που κρατούσε μια σοβαρή τσάντα περίμενε κι αυτός στη στάση, αλλά κρατούσε μια απόσταση. Μια κοπέλα περίμενε κι αυτή, κοίταξε πολλές φορές τα πόδια τής γριούλας, δεν μίλησε.

Ήρθε το λεωφορείο και η γριούλα ανέβηκε αργά και με δυσκολία. Κάθισε στο πλαϊνό κάθισμα, αμέσως πίσω από τον οδηγό. Ο κύριος και η κοπέλα πήγαν βιαστικά προς τα πίσω καθίσματα. Ο άντρας που καθόταν δίπλα στη γριούλα στριφογύριζε στο κάθισμα κι έπαιζε με τα δάχτυλά του. «Γεροντική άνοια», σκέφτηκε. Ο οδηγός είδε τα γυμνά πόδια και σκέφτηκε: «Αυτή η γειτονιά βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη φτώχεια. Καλύτερα να με βάλουν στην άλλη γραμμή, της λεωφόρου». Ένα αγοράκι έδειξε τη γριά. «Κοίταξε, μαμά, αυτή η γριούλα είναι ξυπόλυτη». Η μαμά ταράχτηκε και του χτύπησε το χέρι. «Μη δείχνεις τους ανθρώπους, Αντρέα! Δεν είναι ευγενικό να δείχνεις». «Αυτή θα έχει μεγάλα παιδιά», είπε μια κυρία που φορούσε γούνα. «Τα παιδιά της πρέπει να ντρέπονται». Αισθάνθηκε ανώτερη, αφού αυτή φρόντισε τη μητέρα της.

Μια δασκάλα στη μέση του λεωφορείου στερέωσε τα δώρα που είχε στα πόδια της. «Δεν πληρώνουμε αρκετούς φόρους, για να αντιμετωπίζονται καταστάσεις σαν αυτές;» είπε σε μια φίλη της που ήταν δίπλα της. «Φταίνε οι δεξιοί», απάντησε η φίλη της. «Παίρνουν από τους φτωχούς και δίνουν στους πλούσιους». «Όχι, φταίνε οι άλλοι», μπήκε στη συζήτηση ένας ασπρομάλλης. Με τα προγράμματα πρόνοιας κάνουν τους πολίτες τεμπέληδες και φτωχούς». «Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν ν’ αποταμιεύουν», είπε ένας άλλος που έμοιαζε μορφωμένος. «Αν αυτή η γριά αποταμίευε όταν ήταν νέα, δεν θα υπέφερε σήμερα». Και όλοι αυτοί ήταν ικανοποιημένοι για την οξύνοιά τους που έβγαλε τέτοια βαθιά ανάλυση.

Αλλ’ ένας έμπορος αισθάνθηκε προσβολή από τις εξ αποστάσεως μουρμούρες των συμπολιτών του. Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε ένα εικοσάρι. Περπάτησε στο διάδρομο και το έβαλε στο τρεμάμενο χέρι της γριούλας. «Πάρε, κυρία, ν’ αγοράσεις παπούτσια». Η γριούλα τον ευχαρίστησε κι εκείνος γύρισε στη θέση του ευχαριστημένος, που ήταν άνθρωπος της δράσης.

Μια καλοντυμένη κυρία τα πρόσεξε όλα αυτά και άρχισε να προσεύχεται από μέσα της. «Κύριε, δεν έχω χρήματα. Αλλά μπορώ ν’ απευθυνθώ σε σένα. Εσύ έχεις μια λύση για όλα. Όπως κάποτε έριξες το μάννα εξ ουρανού, και τώρα μπορείς να δώσεις ό,τι χρειάζεται η κυρούλα αυτή για τα Χριστούγεννα».

Στην επόμενη στάση ένα παλικάρι μπήκε στο λεωφορείο. Φορούσε ένα χοντρό μπουφάν, είχε ένα καφέ φουλάρι και ένα μάλλινο καπέλο που κάλυπτε και τα αυτιά του. Ένα καλώδιο συνέδεε το αυτί του με μια συσκευή μουσική. Ο νέος κουνούσε το σώμα του με τη μουσική που άκουε. Πήγε και κάθισε απέναντι στη γριούλα. Όταν είδε τα ξυπόλυτα πόδια της, το κούνημα σταμάτησε. Πάγωσε. Τα μάτια του πήγαν από τα πόδια της γιαγιάς στα δικά του. Φορούσε ακριβά ολοκαίνουργια παπούτσια. Μάζευε λεφτά αρκετό καιρό για να τα αγοράσει και να κάνει εντύπωση στην παρέα. Το παλικάρι έσκυψε και άρχισε να λύνει τα παπούτσια του. Έβγαλε τα εντυπωσιακά παπούτσια και τις κάλτσες. Γονάτισε μπροστά στη γριούλα. «Γιαγιά, είπε, βλέπω ότι δεν έχεις παπούτσια. Εγώ έχω κι άλλα». Προσεκτικά κι απαλά σήκωσε τα παγωμένα πόδια και της φόρεσε πρώτα τις κάλτσες κι ύστερα τα παπούτσια του. Η γριούλα τον ευχαρίστησε συγκινημένη.

Τότε το λεωφορείο έκανε πάλι στάση. Ο νέος κατέβηκε και προχώρησε ξυπόλυτος στο χιόνι. Οι επιβάτες μαζεύτηκαν στα παράθυρα και τον έβλεπαν καθώς βάδιζε προς το σπίτι του. «Ποιος είναι;», ρώτησε ένας. «Πρέπει να είναι άγιος», είπε κάποιος. «Πρέπει να είναι άγγελος», είπε ένας άλλος. «Κοίτα! Έχει φωτοστέφανο στο κεφάλι!» φώναξε κάποιος. «Είναι ο Χριστός!» είπε η ευσεβής κυρία. Αλλά το αγοράκι, που είχε δείξει με το δάχτυλο τη γιαγιά, είπε: Όχι, μαμά τον είδα πολύ καλά. Ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ».

(Από την Ξένια Σώντερς)

"

Φωτογραφία: http://jenu89.deviantart.com/art/Homeless-II-314712520

Ελλάδα ή Zombieland?

Πριν 5' είδα ότι "φάγανε" έναν λύκο στην Ελλαδάρα που ζούμε...
Πριν 1 μήνα είδα ότι "φάγανε" μια μαμά αρκούδα...
(Υποσημείωση: και τα 2 είναι προστατευόμενα είδη!)
Πριν 2 μήνες "φάγανε" έναν συμπολίτη μας(και άλλους τόσους άμεσα-ή έμμεσα οδηγώντας τους στην αυτοκτονία)...
Κάθε μέρα, μας τρώνε τα όνειρα, τα μυαλά,τους έρωτες, τις επιθυμίες μας...
Μας τρώνε τις ψυχές μας και τα θέλω μας...
Καταβροχθίζουν κάθε ίχνος δικαιοσύνης που μπορεί να υπάρξει σ'αυτή την κωλοχώρα!
Καταστρέφουν τις ελπίδες μας, τις προσπάθειές μας και ότι χτίσαμε...
"Τρώνε" σπίτια...τρώνε οικογένειες...
Καταβροχθίζουν τα λιγοστά χαμόγελα που απομένουν..Τα μετατρέπουν σε δυσπιστία και μιζέρια!
Είναι μια χώρα, που ότι μένει ζωντανό...το τρώει η απληστία, οι πολιτικοί και ο φασισμός!Δε θα πρεπε να λέγεται "Ελλάδα" πια, αλλά Zombieland(δεν απέχουμε πολύ και από τη φωτογραφία)!
Παλιά λέγανε "Είσαι τυχερός που είσαι Έλληνας"...Ε λοιπόν, εγώ αυτή την τύχη δεν τη βλέπω πουθενά...Μάλλον ξέμεινε κ αυτή στον καιρό που υπήρχαν λόγοι για να είναι κάποιος περήφανος για την Ελλάδα!
Τα λέμε λοιπόν, όταν θα είμαστε όλοι ζόμπια, χωρίς τίποτα ζωντανό πια να μας τρέφει!

Η φωτογραφία είναι από την ταινία Død Snø

Τι θα κάνουμε με το χρόνο που μας απομένει...

Μόλις είδα το πολύ όμορφο βιντεάκι που βρίσκεται παρακάτω,το οποίο δείχνει με πολύ έξυπνο τρόπο, το χρόνο που έχουμε...Είναι 3 λεπτά,που σίγουρα δε θα τα θεωρήσετε χαμένα. Ωστότο,πάντα άκουγα πως ο "ύπνος" είναι χάσιμο χρόνου και το πίστευα σε μεγάλο βαθμό...Τελικά,όπως λέει και το βιντεάκι,"αν είμαστε τυχεροί ώστε να κοιμόμαστε δίπλα σε κάποιον που αγαπάμε" τότε αυτό δεν είναι χάσιμο χρόνου,αλλά κάτι που μας κάνει χαρούμενους...Και μετά από σκέψεις στις οποίες με έβαλε, νομίζω πως οτιδήποτε που κατά τ'άλλα θα ήταν ανούσιο και χάσιμο χρόνου(αν το κάναμε μόνοι μας)-ακόμη και η χειρότερη ταινία που έχουμε δει και είπαμε"Θέλω πίσω αυτές τις 2 ώρες της ζωής μου", όταν το κάνουμε με άτομα που αγαπάμε, δίνει πραγματικό νόημα στη ζωή μας και ποτέ δεν πάει χαμένος ο χρόνος!

Από τα όμορφα κείμενα για την αγάπη

Παραθέτω ένα από τα πιο όμορφα κείμενα για την αγάπη που έχω διαβάσει...Ίσως με άγγιξε γιατί συμφωνώ σε πολλά με αυτό,κυρίως από την 3η παράγραφο και μετά,μιας και τα υπόλοιπα δεν ξέρω σε ποιους αναφέρονται συγκεκριμένα.Επίσης διαφωνώ με τον τίτλο "Οι μεγαλύτεροι έρωτες δεν ξύπνησαν ποτέ στο ίδιο κρεβάτι".Όπως και να χει χαρείτε το:

"Η σχεση τους σε καμια περιπτωση δε λεγοταν συνηθισμενη,ουτε συμβατικη ισως ουτε καν σχεση απο καποιους. Aγαπουσαν σαν τρελοι ο ενας τον αλλον, ηταν γεματοι ερωτα και παθoς αλλα ο καθενας ειχε μια "κανονικη" σχεση με καποιον τριτο. Oχι παντα με τον ιδιο. Oι τριτοι αλλαζαν κατα καιρους, μονο οι δυο τους εμεναν σταθεροι. Αν ηθελαν θα μπορουσαν να ειχαν μια φυσιολογικη σχεση ομως δε το εκανα. Ισως ηταν πολυ τρελοι ο ενας για τον αλλον για να το κανουν ,ισως παλι ηταν πολυ σπανια και ασυνηθιστα τα αισθηματα τους για να μπουν σε συμβατικα καλουπια.

Μπορει να συναντιονταν μερικες φορες τον χρονο και να μιλουσαν λιγες περισσοτερες αλλα τις στιγμες που ηταν μαζι μπορουσαν να ορκιστουν,κι εγω ακομα μπορω να σας ορκιστω, οτι αγγιζαν το απειρο.. O χρονος γινοταν αχρονος και η υλη αϋλη, ο χωρος δεν ειχε διαστασεις και εκεινοι γινονταν σχεδον αθανατοι. Iσως ειναι και η πιο δυνατη μαστουρα αυτο το αισθημα. Iσως το ενιωθαν ,οτι η διαχωριστικη γραμμη αναμεσα στη λογικη και στην παρανοια αυτης της καταστασης ηταν πολυ λεπτη και τα ορια πολυ ευθραυστα, για αυτο επρεπε να το παιρνουν σε πολυ μικρες δοσεις γιατι μπορουσε να τους σκοτωσει η να τους τρελανει.

Αν οντως υπαρχει στον κοσμο καποιος που η ψυχη του εχει φτιαχτει απ'το ιδιο υλικο με καποιου αλλο υ-το αλλο μισο οπως συνηθιζεται να λεγεται- τοτε μαλλον αυτοι ειναι ο καλυτερος ορισμος αυτης της εννοιας. Θα μπορουσαν να πεθανουν ο ενας για τον αλλον. Το εκαναν καθημερινα. Πεθαιναν ο ενας για τον αλλον .Ενα κομματι τους νεκρονοταν μακρια απο τον αλλον κι οταν ηταν 99% νεκροι τοτε συναντιονταν και μεσα σε μερικες ωρες ειχαν αναγεννηθει πληρως. Εγωιστικο? Μερικοι μπορει να το χαρακτηρισουν και ετσι. Εξαρταται την οπτικη γωνια του καθενος. Ισως ηταν και εγωιστικο γιατι εκτος απο την αγαπη υπηρχε και ενας ερωτας, ενα παθος που εραιε παντα,αιωνια ανικανοποιητο.

Αν ρωτατε την αποψη μου, δεν ηταν η πρωτη φορα που συναντουσαν ο ενας τον αλλον σε αυτη τη γη. Πιστευω πως ειχαν συναντηθει πολλες φορες ακομα σε προηγουμενες ζωες και ετσι σε καθε ζωη που ακολουθουσε ο ενας περιμενε τον αλλον, χωρις να το ξερει,απο ενστικτο. Και τις φορες που κατι ειχαν,που τoυς πλυμμυριζε μια θλιψη χωρις να ξερουν το γιατι, ηταν επειδη δεν ειχαν βρει ακομα ο ενας τον αλλον. Σ'αυτη τη ζωη, σ'αυτη που ειμαστε τωρα, απορω πως γινεται να μιλουν για αγαπη ατομα που ζουν μια ψευδαισθηση και πως γινεται να σιωπουν ατομα τα οποια εχουν καταλυθει απο τη φλογα της, την εχουν νιωσει στο πετσι τους και ζoυν την αληθεια της καθημερινα.. Απορω κι αναρωτιεμαι ποσοι απο εμας θα ειμαστε αραγε αληθινα τυχεροι να βρουμε σε αυτη η σε καποια αλλη ζωη οτι αυτοι οι δυο εχουν σ'αυτη και σε ολες τις προηγουμενεσ ζωες τους.

Θα κλεισω λοιπον λεγοντας ΟΧΙ στις συμβατικες σχεσεις, ΟΧΙ στους κανονες οσον αφορα την αγαπη. Και με μια ευχη,οι δυο αυτοι ανθρωποι να καταληξoυν μαζι σε αυτη και σε ολες τις επομενες ζωες που θα ακολουθησουν μεχρι το τελος του κοσμου και να ειναι καλα."

Πηγή: http://m.lifo.gr/lifoland/you-send-it/35409

Πραγματικότητα ή όνειρο

Είναι ώρες ώρες που αναρωτιέμαι αν όντως ζω...ή αν είμαι μια ύπαρξη στο όνειρό μου,ή στο όνειρο κάπου άλλου...
Είναι ώρες ώρες που σκέφτομαι πράγματα που γίναν,ή τουλάχιστον έτσι νομίζω...Αναρωτιέμαι γίναν?!Η' τα είδα σε ένα όνειρο,πολύ μεγάλο...
Είναι ώρες ώρες που αναρωτιέμαι αν όντως γνώρισα κάποια άτομα...Αν όντως μίλησα μαζί τους,αν όντως έκατσα μαζί τους, αν όντως περπάτησα μαζί τους...Ή αν τα δημιούργησα απλά με τη φαντασία μου...
Και είναι ώρες,που σκέφτομαι πως αν τώρα ζω σ'ένα όνειρο...Θέλω να ξυπνήσω και να είναι όλα όμορφα...Αλλά αν δε ζω σε όνειρο, θέλω τουλάχιστον τα όνειρά μου να είναι όμορφα...Και όταν ξυπνάω να γίνονται αληθινά...

drawing link: http://danillovesfood.deviantart.com/art/Dream-155389634

Βαθιά πληγή

Βαθιά πληγή, παλιά πληγή

μονάκριβη δική μου

την ξεριζώνω απ’ την καρδιά

φυτρώνει στην αυλή μου

Ανθίζει καταχείμωνο

που οι φωνές κοπάζουν

έχει τη φυλλωσιά πυκνή

και νύχια που χαράζουν

Αγαπημένα πρόσωπα

αγαπημένα μάτια

έρχονται σαν τα κύματα

και αφήνουν κατακάθια

Μαραίνεται απ’ το γέλιο μου

πίνει απ’ τα δάκρυα μου

έρχεται στις παρέες μου 

και κλέβει τη μιλιά μου

Βαθιά πληγή, παλιά πληγή

πες μου τι να κοιτάξω

να μπω σε κόσμο σκοτεινό

ή πάλι να αγκαλιάσω

                                          Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Ο τίτλος ξέρω, δεν είναι αυτός...Πέσαν τυχαία στο βλέμμα μου, καθώς χάζευα...Μετά είδα πως είναι στίχοι από τραγούδι...

Σε έναν δάσκαλο, από τους λίγους...

10 χρόνια περίπου πριν,όταν ήμασταν στην τελευταία τάξη του δημοτικού μπήκε στην αίθουσα ένας νεαρός...27 χρονών ήταν!Ήταν ο δάσκαλός μας...ο κ.Γιάννης Ποσινακίδης!

Θα πίστευε κανείς ότι η ενδεχόμενη μικρή εμπειρία του(λόγω ηλικίας), δε θα τον καθιστούσε αυτό που πραγματικά ήταν...ένας πλήρης δάσκαλος!Από την πρώτη  μέρα που τον είδα ένιωσα ένα δέσιμο μαζί του. Το νεαρό της ηλικίας του, τον έκανε αρκετά προσιτό σ'εμάς, χωρίς ωστόσο να χάνω το σεβασμό μου γι'αυτόν. Είχε όλη την καλή θέληση και τις γνώσεις για να μας μάθει..Ήταν όπως θα έπρεπε να είναι οι δάσκαλοι κ όχι όπως είναι οι περισσότεροι. Πάντα με ένα γλυκό μικρό χαμογελάκι, έμπαινε και μας έλεγε "καλημέρα"... Η αλήθεια είναι ότι δε μπορώ να τον θυμηθώ νευριασμένο...Σίγουρα θα υπήρξε κάποια στιγμή που τα αγόρια της τάξης θα τον βγάλαν εκτός ορίων, αλλά εγώ δεν το θυμάμαι..Θυμάμαι το ήρεμο πρόσωπό του, που σε ηρεμούσε απλά κοιτάζοντάς το...

Θυμάμαι ακόμη που είχαμε πάει μια εκδρομή στο δάσος της Αγ.Ειρήνης και όταν ήρθε προς το μέρος μας, χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο, τον ρώτησα πότε είχε γενέθλια... Μου απάντησε "21 Οκτωβρίου" ...Έκοψα τότε ένα λουλουδάκι από κάτω και του είπα"Αφού δεν το ήξερα τότε, πάρτε τώρα αυτό" , το πήρε, χαμογέλασε και έφυγε...

Ήρθε μετά από κάποιους μήνες το τέλος της σχολικής χρονιάς.Ίσως ήταν η μόνη χρονιά που δεν ήθελα να τελειώσει... Και θυμάμαι, στην τελετή όπου "αποχαιρετούσαν" εμάς ( ΣΤ' δημοτικού), τον κ.Γιάννη να κλαίει. Πρώτη φορά έβλεπα κάποιον δάσκαλο να κλαίει. Μέσα σ'έναν χρόνο, καταφέραμε να γίνουμε σημαντικό κομμάτι γι'αυτόν. Τόσο σημαντικό, ώστε να δακρύσει την τελευταία μέρα του σχολείου.

Για μένα όμως δε σταμάτησε τότε να είναι δάσκαλος...10 χρόνια μετά κ ακόμη τον θεωρώ δάσκαλό μου... Όλοι οι καθηγητές του πανεπιστημίου μαζί, δεν φτάνουν αυτό που αυτός έδινε.

Κάθε χρόνο στις 21 Οκτώβρη σκεφτόμουν πως ήταν τα γεννέθλιά του..Μέχρι που μερικά χρόνια πριν, ίσως 5 , αποφάσισα να βρω το τηλέφωνό του στον κατάλογο και να του ευχηθώ...Και το έκανα...χάρηκε πολύ!Την επόμενη χρονιά, ξαναπήρα τηλέφωνο αλλά μου παν πως δεν ήταν Κοζάνη. Είχε διοριστεί στη Ρόδο ή στην Κρήτη...Μου δώσαν το κινητό του και του στειλα χρόνια πολλά...Θυμάμαι την απάντησή του"Οσα'ναι τα Καλάσνικοφ στα Ζωνιανά κρυμμένα, τόσα σου εύχομαι κ εγώ χρόνια ευτυχισμένα"..

Μια μέρα τον πέτυχα τυχαία έξω...Προφανώς, μετά από 7-8 χρόνια που είχαν περάσει, δυσκολεύτηκε να με αναγνωρίσει με τη μία αλλά όταν κατάλαβε ποια είμαι, είδα ξανά το χαμόγελο αυτό που είχα να δω για τόσα χρόνια.

Περνούσε ο καιρός και οι ευχές συνεχίζονταν...Φέτος το Γενάρη του στειλα την τελευταία, για τη γιορτή του...Στεναχωρήθηκα όταν δε μου απάντησε.Πάντα απαντούσε!Σκέφτηκα ότι μπορεί να μην το θεώρησε σημαντικό...

Πριν από 2 μέρες,έμαθα κάτι που με έκανε να καταλάβω γιατί εν τέλει δεν απάντησε..Τον Ιανουάριο(Λίγες μέρες μετά το μήνυμά μου), ο κ.Γιάννης πέθανε... στα 37 του!2 μέρες τώρα το σκέφτομαι και δε μπορώ να το χωνέψω.Ένας από τους σημαντικότερους και πιο αξιόλογους ανθρώπους στη ζωή μου, κ ας τον έβλεπα σπάνια, πλέον έχει φύγει! Ένας άνθρωπος που είχε να δώσει τόσα πολλά στους ανθρώπους αλλά και στους μαθητές του. Και είναι τόσο θλιβερό, όταν σε ολόκληρο τον κόσμο,όπου ήδη είναι λίγα τα άτομα που καταφέρνουν να μας αγγίξουν,ο αριθμός τους γίνεται όλο και μικρότερος.

Αν και κάπως καθυστερημένα, καλό ταξίδι να έχει όπου κ αν βρίσκεται...Κ αν με ακούει, ελπίζω να με διαφωτίζει!

Κ αν και μένουν 3 μήνες για το τέλος της χρονιάς, εύχομαι αυτό να ήταν το τελευταίο χτύπημα που δέχτηκα εντός του 2013 και η επόμενη χρονιά να έχει μόνο ευχάριστα..

Δεν είμαι καλός, δεν είμαι αγνός, δεν είμαι ήσυχος!

"Δεν είμαι καλός, δεν είμαι αγνός, δεν είμαι ήσυχος! Αβάσταχτη είναι η ευτυχία κι η δυστυχία μου, είμαι γιομάτος άναρθρες φωνές και σκοτάδι' κυλιούμαι όλο δάκρυα κι αίματα μέσα στη ζεστή τούτη φάτνη της σάρκας μου.
Φοβούμαι να μιλήσω. Στολίζουμαι με ψεύτικα φτερά, φωνάζω, τραγουδώ, κλαίω, για να συμπνίγω την ανήλεη κραυγή της καρδιάς μου.
Δεν είμαι το φως, είμαι η νύχτα' μα μια φλόγα λοχίζει ανάμεσα στα σωθικά μου και με τρώει. Είμαι η νύχτα που την τρώει το φως."

Ν.Καζαντζάκης

Ίσως...

Ίσως αν είχαμε επιλέξει κάποιον δρόμο διαφορετικό από αυτό που βαδίζουμε,τα πράγματα να ήταν πολύ διαφορετικά...
Χαμένος στις σκέψεις του, ένας άνδρας συναντά στη στάση του λεωφορείου μια νεαρή γυναίκα. Καθώς η φαντασία του οργιάζει αναρωτιέται πως ίσως να είναι το κορίτσι των ονείρων του… – Ένα υπέροχο φιλμ μικρού μήκους του John Grey.
Δείτε το και θα καταλάβετε...Γιατί μερικές φορές,πρέπει να σταματήσουμε να αναρωτιόμαστε "τι θα γινόταν αν" και να διεκδικήσουμε τα όνειρά μας...



Μπορείτε να το δείτε και εδώ με ελληνικούς υπότιτλους

Αργοπεθαίνει...

"Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντορα του

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν "αναποδογυρίζει το τραπέζι" όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω από ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει απ' τις πάνσοφες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να 'σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.

Μονάχα με μια φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία."

Pablo neruda

Να βρέχει, να κουφοβροντά...

Σήμερα κατάλαβα γιατί μ'αρέσει τόσο η βροχή!
Γιατί η βροχή είναι τα δάκρυα τ'ουρανού...Είναι σταγόνες γεμάτες συναισθήματα!Και οι βροντές ειν'οι φωνές του...Δεν ξέρω αν είναι δάκρυα χαράς ή λύπης, αλλά είναι ο τρόπος του να μας δείξει ότι αισθάνεται..Μια μέρα με ηλιοφάνεια μπορεί να γίνει βαρετή, όμως μια μέρα με βροχή τόσο όμορφη.
Αρχικά, μαζεύονται σιγά σιγά τα σύννεφα καθώς ο ουρανός προσπαθεί να συγκρατηθεί και να μην κλάψει. Μετά αλλάζει χρώμα...για να ταιριάζει με τη διάθεσή του και το γαλάζιο παραχωρεί τη θέση του στο μελαγχολικό γκρι.
Ακόμη όμως, δεν είναι έτοιμος να δακρύσει..προσπαθεί να ξεσπάσει αλλιώς! Βουίζει μέσα από τον λυσσασμένο άνεμο, φωνάζει μέσα από τις βροντές, προσπαθεί να εκτονωθεί με τους κεραυνούς και τις αστραπές.Όμως στο τέλος λυγίζει...ρίχνει τα δάκρυά του με μανία...βρέχει κάθε γωνία!
Κ εγώ θέλω να βγω,να τρέξω μέσα στη βροχή, να νιώσω μαζί σου! Να χαμογελώ καθώς τα δάκρυά αυτά με κάνουν μούσκεμα...να του κρατάω παρέα μέχρι να σταματήσει να κλαίει και στο τέλος να μου ανταποδώσει το χαμόγελο με 7 χρώματα...Τα χρώματα της ίριδας..

"Εκμυστήρευση"

"Κι μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου: έζησε στα σύνορα

μιας ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για πράγματα μακρινά που

……είδε κάποτε σ’ ένα αβέβαιο όνειρο."

Unspoken words

Πριν από ένα χρόνο και κάτι μήνες είχα ανακαλύψει αυτό το βιντεάκι...
Μου χε φανεί πολύ όμορφο...όλα τα βιντεάκια που περνάνε κάποιο καλό μήνυμα, μου αρέσουν...
Από μικρή μου λέγανε ότι μιλούσα πολύ... Ακόμη δεν το μετανιώνω...μάλλον γιατί από μικρή πίστευα, πως όταν νιώθω πως θέλω να πω κάτι...αυτό πρέπει να κάνω...να το πω!
Κ έτσι έκανα...αν μου άρεσε κάτι το έλεγα, αν όχι πάλι το έλεγα, αν αγαπούσα κάποιον το έλεγα κ αν κάποιον τον αντιπαθούσα του το λεγα ξανά...Και μετά, αυτό που ένιωθα...ήταν μια ελευθερία της ψυχής μου...δεν την κρατούσα αιχμάλωτη να βασανίζεται γιατί δεν "είπε" αυτό που ήθελε...
Τέσπα...δε χρειάζεται να πω κάτι...απλά δείτε το βίντεο και να θυμάστε πως μερικές φορές τα λόγια μπορεί να είναι περιττά, αλλά κάποιες άλλες είναι απαραίτητα...

              Unspoken words from Jean-Sebastien Monzani on Vimeo.
link: http://vimeo.com/6708704

P.S. Μην ξεχνάτε,αύριο έχει την πιο φημισμένη πανσέληνο κάθε χρόνου... την Αυγουστιάτικη!
Μην ξεχάσετε να πείτε 2 λόγια και σ'αυτήν...

Αντίο μικρέ μου ήρωα

Ξέρω πως δεν το ήθελες να φύγεις και να μ'αφήσεις...

Ξέρω πως μ΄αγαπούσες κ εσύ όσο εγώ κ ακόμη κ αν έκανες καιρό να με δεις, πάντα με θυμόσουν...

Ξέρω πως δεν ήθελες να με κάνεις να πονέσω και να δακρύσω...

Ξέρω πως όσα χάδια μου αναζητούσες ήταν αληθινά και γεμάτα αγάπη...

Ξέρω πως ακόμη και τώρα που είσαι μακρυά μου, θα έρχεσαι πάντα δίπλα μου και θα με προσέχεις...

Ήξερες πως αν καμιά φορά σου φώναζα, πάντα μετά στεναχωριόμουν...

Ξέρεις πως θα μου λείψεις πολύ...

Ξέρεις ότι δε θα σε ξεχάσω ποτέ και πως με τη σκέψη μου θα σε κρατάω ζωντανό κοντά μου...

Ακόμη ακούω τη φωνούλα σου μέσα στο μυαλό μου...

Τι κρίμα που δε θα την ξανακούσω ποτέ...

Τι κρίμα που δε θα σε ξαναδώ ανοίγοντας την πόρτα μου...

Τι κρίμα που η ζωή ξέρει να σερβίρει μόνο αδικία...

Ίσως αν δεν ήσουν τόσο ήρωας, τώρα να ήσουν ζωντανός...

Αλλά εγώ πάντα θα σε θαυμάζω που δεν το βαζες κάτω και "έφυγες" παλεύοντας για τα δικά σου ιδανικά...

Μακάρι να ήταν όλοι σαν κ εσένα...

Καλό σου ταξίδι και ίσως κάποια στιγμή ξανασυναντηθούμε...

Όταν ο Καστράτος,παίρνει ανθρώπινη μορφή

Όλοι ξέρουμε τον Καστράτο, τον ευνουχισμένο γάτο του Αρκά...
Συνειδητοποιώ, λοιπόν, με τον καιρό...ότι διάφοροι γνωστοί μου, "ευνουχίζονται" από τις γκόμενές τους...
Είμαι σίγουρη, ότι όλοι έχουμε-είχαμε στον περίγυρό μας ένα τέτοιο πρότυπο ζευγαριού. Και αν τυχαίνει να γνωρίζουμε τον άντρα πριν από αυτή του τη σχέση, αντιλαμβανόμαστε ακόμη πιο έντονα την αλλαγή στη συμπεριφορά του. Δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπω διάφορους, να "μεταλλάσσονται" σιγά σιγά, από ένα άτομο που σεβόμουν (γιατί ότι κ αν έκανε, τουλάχιστον το έκανε γιατί το ήθελε από μόνος του) ,σε κάτι μούλιδες-που κατά τ'άλλα εξακολουθούν να το παίζουν αλάνια στους γύρω τους και να μην παραδέχονται την αλήθεια- που ουσιαστικά, μόνο παντόφλα δεν πέφτει στο σπίτι.
Άτομα που παλιά δεν υπολόγιζαν τίποτα(με την καλή την έννοια), πλέον έχουν γίνει τα σκυλάκια της κυρίας και είναι διατεθειμένα να πιστέψουν κάθε ψέμα-πλεκτάνη της, και να κάνουν ό,τι τους ζητήσει...είτε αυτό είναι από το να κόψουν τα pc games, μέχρι το να ξεκόψουν σιγά σιγά από την παρέα τους...ΒΕΒΑΙΑ δεν το κάνουν εξαρχής προφανώς...στην αρχή είναι όλο γλύκες και γλείψιμο με την παρέα,μέχρι που σιγά σιγά με τον καιρό φαίνεται ο πραγματικός χαρακτήρας και σκοπός τους(που πολλές φορές είναι και ο γάμος).
Και φυσικά ο τυπάς, κάνει ότι του λέει(με τρόπο πάντα)...αλλά δεν το κάνει ποτέ γιατί πραγματικά το θέλει..το κάνει είτε από τύψεις, είτε από μαλακία.Και στο τέλος φυσικά-αν αυτό τραβάει πολύ καιρό-καταλήγει αυτός να είναι δυστυχισμένος και αυτή να χαίρεται γιατί νομίζει πως έχει δίπλα της κάποιον που τον έκανε να την αγαπήσει...Και απορώ, πόσο χαρούμενη μπορεί να νιώθει κάποια, όταν βλέπει πως όλα αυτά που κάνει ο δικός της, δεν τα κάνει γιατί πραγματικά τα θέλει...αλλά γιατί έμμεσα αναγκάζεται...και πόσο χαρούμενη μπορεί να νιώθει που καταπιέζει το σύντροφό της και που τον ξεκόβει από τους φίλους του και από κάποιες χαζές(ενδεχομένως) συνήθειες, οι οποίες όμως δεν βλάπτουν κανέναν.
Και πριν μου πει κανείς ότι το αγόρι τα κάνει αυτά από την αγάπη του και τον έρωτά του...θα προτείνω να σκεφτείτε πως λειτουργούν οι άνθρωποι όταν είναι πραγματικά ερωτευμένοι+αγαπημένοι, όπου τις πρωτοβουλίες για μια πράξη που θα δώσει χαρά στον άλλον, τις παίρνουν μόνοι τους και στο τέλος νιώθουν μια ολοκλήρωση ΚΑΙ ΟΙ 2...και όχι τύψεις και αμφιβολίες ο ένας, και χαρά ο άλλος.
Για να γίνει πιο κατανοητό σε όλους τι εννοώ, θυμηθείτε τη Μία από το Two and a half men και πως είχε καταντήσει τον Charlie και πόσο δυστυχισμένος/καταπιεσμένος κατάλαβε ότι ήταν.( Και η Judith περίπτωση τύπισσας-ευνουχισμού είναι, μόνο που ο Alan ήταν από την αρχή μούκας.)
Και από τέτοιου είδους, ζευγαράκια..το μόνο που μου προκαλείται, είναι μία αηδία για την κοπέλα και ένας οίκτος για τον άντρα...Εκτίμηση όμως, για κανέναν από τους 2...

Τελικά φαντάσματα υπάρχουν...

Μέχρι πρόσφατα πίστευα πως τα φαντάσματα είναι άυλα...
Ένα πνεύμα-μια ψυχή που περιφέρεται...Χωρίς σώμα να την περιορίζει...Και ίσως τα άυλα φαντάσματα έχουν την τύχη να ταξιδέψουν όπου θέλουν, ανά πάσα στιγμή...
Όμως τελικά, γνώρισα κ ένα φάντασμα, με ανθρώπινη υπόσταση...
Απλά υπάρχει...το βλέπουν...περπατάει,κινείται...που και που μιλάει...βρίσκεται,αλλά δε δίνει το παρόν...
Το αστείο μ'αυτό το φάντασμα είναι πως στην προκειμένη, αντιλαμβάνονται την υλική του υπόσταση...αλλά έχει χάσει την ψυχή του...
Είναι παγιδευμένο μεταξύ ζωντανών και νεκρών...στο διάκενο...
Μάλλον,λοιπόν,πρέπει να επιλέξει έναν από τους 2 δρόμους να ακολουθήσει...

Μια αστραπή η ζωή μας... μα προλαβαίνουμε

Σοφός ο τίτλος, όπως και πολλά τα σοφά που έχει πει ο εμπνευστής του...

Θυμάμαι όταν ήμουν στο γυμνάσιο, που έπεσε στα χέρια μου ένα μικρό βιβλιαράκι με στίχους...Ποτέ δεν ήμουν φαν των λογοτεχνικών βιβλίων...έπρεπε κάτι ή κάποιος να μου διεγείρει αρκετά το ενδιαφέρον ώστε να διαβάσω κάποιο βιβλίο.Εκείνο το μικρό τευχάκι όμως με τράβηξε...και από τα πολλά που έγραφε, στο μυαλό μου έμεινε μια άλλη έμπνευση του Καζαντζάκη

Ερχόμαστε απο μία σκοτεινή άβυσσο. 

Καταλήγουμε σε μία σκοτεινή άβυσσο. 

Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ιδέα από τη ζωή του και κατά πόσο "εκμεταλλευόταν" τις στιγμές της ζωής του...Αλλά συμφωνώ απόλυτα, ή τουλάχιστον θέλω να συμφωνώ μ αυτά που λέει.Καλώς η κακώς η ζωή μας διαρκεί όσο διαρκεί...Για άλλους είναι μικρή, για άλλους ξεπερνά και τον αιώνα. Μπορεί να υπάρχει και ζωή πριν ή μετά, αλλά δε μπορούμε να θέσουμε τις ελπίδες μας σ' αυτό. Πρέπει να εκμεταλλευτούμε τη ζωή που υπάρχει τώρα και να μην αφήσουμε ευκαιρίες να πάνε χαμένες. Να κυνηγάμε την ευτυχία, στην μορφή που δίνεται στον καθένα( btw δείτε αυτή την ταινία όσοι δεν την έχετε δει "Το Κυνήγι της Ευτυχίας" ). Καλώς ή κακώς, τα όνειρα είναι για να τα κυνηγάμε. Πόσες φορές έτυχε να πετύχουμε κάτι που δεν το περιμέναμε, απλά και μόνο επειδή πιστέψαμε σ'αυτό. Πόσες φορές έτυχε άνθρωποι, μέχρι και το θάνατο να νικήσουν , απλά και μόνο γιατί η θέλησή τους ήταν τεράστια. Μπορεί μερικές φορές να μας έρθει κάτι απλόχερα, χωρίς να κοπιάσουμε. Άλλες φορές όμως πρέπει να προσπαθήσουμε είτε λίγο, είτε πολύ. Πάντα όμως, εφόσον δεν τα παρατούμε πιστεύω ανταμοιβόμαστε. Και μάλιστα όταν έχουμε κοπιάσει για κάτι, στο τέλος η χαρά μας είναι πολύ μεγαλύτερη. Όσες φορές είπα πως "τζάμπα προσπάθησα, αφού δεν πέτυχε" ήταν γιατί δεν προσπάθησα αρκετά ή γιατί δεν είχα αρκετή υπομονή ώστε να προσπαθήσω λίγο ακόμη. Είναι κρίμα στη μικρή ζωή που έχουμε να κάνουμε συμβιβασμούς, και να αρκούμαστε το "έλα μωρέ, τώρα έτυχε τι να κάνω". Κάποια πράγματα δε μπορούμε να τα "ρίχνουμε" στην τύχη. Αν έτυχε κάτι που δε μ' αρέσει , δε θα πω "έτυχε μωρέ, τι να κάνω"...Θα προσπαθήσω να το αλλάξω...Κάτι ακόμη πολύ έξυπνο που άκουσα πρόσφατα κάπου στο νετ, ήταν πως

 "Η ζωή προχωρά.Κ ακόμη κ αν προχωρήσουμε και συνειδητοποιήσουμε πως χάσαμε κάτι που το θέλουμε, μπορούμε ακόμη να το διεκδικήσουμε ".

Και είναι αλήθεια...Οι ηττοπάθειες του τύπου " είχα την ευκαιρία και τώρα την έχασα" δε χωράνε σε μια ζωή και μάλιστα στην Ελλάδα, όπου όλα πάνε σκατά. Τις ευκαιρίες δεν τις χάνουμε, αλλά τις δημιουργούμε...Κ ακόμη κ αν κάνουμε λάθη, στο χέρι μας είναι να τα διορθώσουμε.Για όλους μας υπάρχουν σανίδες σωτηρίας, και όσο χάλια κ αν είναι η ζωή μας, πάντα θα υπάρχει κάτι/κάποιος να την κάνει έστω και λίγο(αν όχι πολύ) καλύτερη. Δεν πρέπει να του γυρίζουμε τις πλάτες...Δεν είναι όλα οι μαύρα ή άσπρα. Δεν  πάει να πει πως αν δεν είμαστε καλά, πρέπει να ξεκόψουμε από τα πάντα κ από τους πάντες και να μη δεχόμαστε βοήθεια...Άλλωστε ΚΑΙ γ'αυτό έχουμε τους ανθρώπους δίπλα μας. Για να μας στηρίζουν(και να τους στηρίζουμε) στις δύσκολες στιγμές, δίνοντάς τους έστω και λίγη θετική χροιά στην στεναχώρια και τα βάσανά τους, και στο τέλος να χαιρόμαστε μαζί...Και παρόλο που λατρεύω τις μπόρες και τις συννεφιές, σε αντίθεση με αρκετό κόσμο...νομίζω πως εδώ ισχύει πως "Για να δούμε στο τέλος το ουράνιο τόξο, πρέπει πρώτα να φάμε τη βροχή".

Ας μην αφήνουμε τις μέρες μας να πηγαίνουν χαμένες...γιατί είναι αλήθεια πως ποτέ δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει...Ας αντισταθούμε στα χτυπήματα του χρόνου, της ατυχίας, του πεσσιμισμού και ας βγούμε στο τέλος εμείς νικητές...

Και νομίζω πως τίποτα δεν είναι πιο κατάλληλο για να κλείσω αυτό το παραλήρημα μου, από τα λόγια:

 "Μην καταδέχεσαι να ρωτάς " Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;" ΠΟΛΕΜΑ ! "(Ν. Καζαντζάκης)

Μωρέ εγώ το ξερω,αλλά ποιος μ'ακούει?!

"Τι κάνει τον άνθρωπο πραγματικά ευτυχισμένο;
Έρευνες 75 χρόνων καταλήγουν σε μία μόνο λέξη..

Μια από τις πιο μακροχρόνιες μελέτες της ανθρώπινης ανάπτυξης ξεκίνησε το 1938 και ολοκληρώθηκε πρόσφατα. Η έρευνα παρακολούθησε 268 φοιτητές του Χάρβαρντ για 75 χρόνια, μετρώντας ένα μεγάλο φάσμα ψυχολογικών, ανθρωπολογικών χαρακτηριστικών, μαζί με στοιχεία της προσωπικότητας – από το IQ μέχρι τις συνήθειες στο αλκοόλ, τις οικογενειακές σχέσεις – σε μια προσπάθεια να προσδιοριστεί ποιοι είναι οι παράγοντες που συμβάλλουν περισσότερο στην ευτυχία του ανθρώπου.
Το businessinsider αναφέρει ότι η μελέτη απέδωσε ένα φάσμα συμπερασμάτων, μεταξύ των οποίων το «ο αλκοολισμός είναι μια διαταραχή με πολύ καταστροφική δύναμη». Επίσης «πάνω από ένα ορισμένο επίπεδο, η νοημοσύνη δεν έχει σημασία».
Όμως ο πιο σημαντικός παράγοντας, ο οποίος επηρεάζει πολλές πτυχές της ζωής, είναι η ισχυρή συσχέτιση μεταξύ της θέρμης των σχέσεων με τους άλλους ανθρώπους και της υγείας και της ευτυχίας στα γηρατειά.

Ένας από τους ερευνητές, με δικά του λόγια, ανέλυσε τα αποτελέσματα ως εξής «τα 75 χρόνια έρευνας και τα 20 εκατομμύρια δολάρια που δαπανήθηκαν κατέληξαν σε ένα απλό συμπέρασμα:
Ευτυχία είναι η αγάπη. Τέλος."

πηγή:http://www.lifo.gr/now/life/26319

Διαβάστε επίσης : Μέχρι να γνωρίσεις το κατάλληλο άτομο...
                            "Αγαπημένη μου, για σένα που μου λείπεις!"
                            όταν χάνεις κάτι...

5 του Μάη

Μέσα Στην ψυχή μου έπρόβαλες και τόξερα πώς θάλθεις. Και σε περίμενα Σε περίμενα όπως ή γη τον χειμώνα παγωμένη κι έρημη πονεί και περιμένει. Είσαι Συ η ανοιξη κι έρχεσαι και προχωρείς αγάλια, αγάλια, μέσα Στην ψυχή μου. Στο διάβα Σου ανοίγονται κι ανθούν κι εύωδιάζουν οι σκέψεις μου. Κάτω από τα πόδια Σου φυτρώνει και χαμόγελα το χρώμα της ελπίδας.ή αναπνοή Σου θερμή και παρηγορήτρα διαβαίνει απάνω από την ψυχή μου και ξυπνούν από τη νάρκη των ανέρωτων χειμώνων τα όνειρα μου και Σε βλέπουν χωρίς έκπληξη και Σού χαμογελούν. Τόξεραν πώς θάλθεις.Κάποια πουλιά ανοίγουν μέσα μου τα μάτια των και ξετινάσσουν τα φτερά. Κι Έσύ χαμογελάς και προχωρείς αγάλια, αγάλια, βασίλισσα μέσα Στην ψυχή μου. Αγάλια,αγάλια προχωρείς μέσα Στην ψυχή μου με την περηφάνεια των ρόδων και τον ίμερο των μεγάλων κισσών και τη σιωπηλήν επίκληση των ντροπαλών μενεξέδων. Κι ενα φιλί απέραντο ανατριχιάζει κι απλώνεται και τρέμει στο κορμί μου. Το νοιώθω–είσαι η ΑνοιξηΈσύ, ωΕκλεχτή και ω Ευλογημένη,και είμαι εγώ ή γη, ή μεγάλη και ακόλαστη μητέρα- που ανοίγει τις λαγόνες της και περιμένει.

Ευχές...μία από τις χαρές μας

Όλοι κάνουμε ευχές...άλλοι πολλές,άλλοι λίγες...Άλλοι μεγάλες και άλλοι μικρές...άλλοι εύκολα πραγματοποιήσιμες και άλλοι σχεδόν αδύνατες...Και κάνουμε εικόνες στο μυαλό μας πως θα είναι αν γίνουν αληθινές...Μπορεί κάποιος να κάνει ευχή να πάει στο φεγγάρι,ξέροντας πως δε θα πάει...Ωστόσο πλάθει μια εικόνα στο μυαλό του που τον κάνει χαρούμενο και έτσι πάει...Ένα μικρό παιδάκι, μπορεί να εύχεται να αποκτήσει το αγαπημένο του παιχνίδι...να το σκέφτεται μέχρι να γίνει και να χαίρεται...Μπορεί κάποιος να εύχεται απλά να του περάσει ο πονοκέφαλος, και μέσα στην θετική του σκέψη να προκαλεί μόνος του τη "θεραπεία" του...Μπορεί να είμαστε 5 χρονών και να μας ρωτάνε τι θέλουμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε...μπορεί να μη γίνουμε αυτό που θέλαμε στα 5,αλλά τότε το θέλαμε και αυτό μας έκανε χαρούμενους...Ακόμη και οι μελλοθάνατοι κάνουν ευχές, γιατί δικαιούνται κάποια χαρά μέσα στην θλίψη τους...
Μπορεί μερικές από τις ευχές μας να αλλάζουν, μπορεί μερικές να επανέρχονται, μπορεί μερικές να είναι μόνιμες, μπορεί μερικές να κρατάνε μόνο για 5'...Για όλες όμως αξίζει να ευχηθούμε...Και νομίζω πως αν κάτι το θέλουμε πραγματικά πολύ, δεν το ξεχνάμε...και η μοίρα μας το δίνει,γιατί το αξίζουμε...Ίσως και να κάνω λάθος, αλλά όπως και να χει δε χάνουμε κάτι να ευχόμαστε...είτε όταν πέφτει ένα αστέρι, είτε όταν έχει πανσέληνο, είτε όταν απλά το θελήσουμε...Γιατί οι ευχές μας είναι κάτι που βγαίνει από μέσα μας-που συνοδεύει την ψυχή μας και τα όνειρά μας, και μπορούμε να τις κάνουμε ανα πάσα στιγμή.κανείς δε μας εμποδίζει...

Ευχηθείτε κάτι όμορφο μέσα από την καρδιά σας, και που ξέρετε...ίσως κάποτε βγει αληθινό!

Ο συνοδός των αστεριών

Μιας και έπιασα τα αστέρια στην προηγούμενη ανάρτηση, ας πιάσω τώρα και το φεγγάρι. Μπορεί το φεγγάρι να μην είναι τέτοια πηγή ενέργειας όπως τα αστέρια,άλλωστε είναι και ετερόφωτο...αλλά αποτέλεσε πηγή ενέργειας (ψυχικής) και έμπνευσης για πολλούς καλλιτέχνες και πολλούς ερωτευμένους.
Θυμάμαι παλιότερα όταν έβλεπα σε κάποια ταινία να δείχνει να κοιτάνε το φεγγάρι σαν χαζοί( και μέσα στην εικόνα του φεγγαριού να δείχνει ξαφνικά το πρόσωπο του άλλου που το κοιτούσε) πάντα κοροϊδευα τις σκηνές. Η αλήθεια είναι πως ο τρόπος με τον οποίον τις παρουσίαζαν γελοιοποιούσε αρκετά την κατάσταση.
Το φεγγαράκι όμως, είναι εκεί για να μας ομορφαίνει τις νύχτες παρέα με τα αστέρια. Με τη μια μυστήρια σκοτεινή όψη του που μας την κρύβει στις σκιές και την άλλη μας την χαρίζει απλόχερα ακτινοβολώντας. Τόσο απλό και τόσο εντυπωσιακό ταυτόχρονα...

Μπορεί όλοι λίγο πολύ να έχουμε ευχηθεί να ταξιδεύαμε στο φεγγάρι, αλλά το φεγγάρι μας ταξιδεύει με άλλους τρόπους... Σε μονοπάτια που μόνο το μυαλό μας ξέρει...Και είναι τόσο όμορφο αν σκεφτεί κανείς πως παρόλο που το φεγγάρι είναι τόσο μακριά, μπορεί να φέρει κάποια άτομα τόσο "κοντά"...Γιατί όπου κ αν είναι, σε όποιον μεσημβρινό και παράλληλο της γης,όταν το κοιτάνε, ξέρουνε πως κοιτάνε κάτι μαζί...


P.S. Στις 23 του μήνα θα έχουμε την τύχη να απολαύσουμε τη μεγαλύτερη πανσέληνο του 2013, αφού θα βρίσκεται περίπου 26000 km πιο κοντά στη γη απ'ότι συνήθως.Η επόμενη ευκαιρία να δούμε το φεγγάρι από τόσο κοντά θα είναι τον Αύγουστο του 2014,  γι'αυτό καλό θα ήταν να μη χάσουμε την ευκαιρία την Κυριακή να θαυμάσουμε και να φωτογραφίσουμε τον πιστό δορυφόρο της γης.

photo links: http://irenv.deviantart.com/

Ένα παιδί κοιτάει τ'άστρα...

Από μικρή πάντα μου άρεσε να κάθομαι και να χαζεύω με τις ώρες τον ουρανό. Τη μέρα μου άρεσε να κοιτάω τα σύννεφα, να αλλάζουν σιγά σιγά σχήματα και εγώ να ψάχνω σε τι μου μοιάζουν, αλλά τη νύχτα ερχόταν η απόλυτη μαγεία. Ένα μαυρο-μπλέ φόντο με άπειρα μικρά φωτάκια κεντημένα πάνω του. Άλλα ομαδικά, και άλλα να ξεχωρίζουν από μόνα τους. Τα αστέρια… Η αλήθεια είναι ότι ποτέ μου δεν αποπειράθηκα να τα μετρήσω, άλλωστε και να θελα δε θα μπορούσα. Αλλά μου άρεσε απλά να τα κοιτάω… Να τα κοιτάω και να σκέφτομαι το «θαύμα» του σύμπαντος… Τόσα έτη φωτός μακριά μας και όμως τα βλέπουμε. Και τόσο «ειρωνικό» αν σκεφτεί κανείς ότι τη μέρα βλέπουμε έναν ήλιο (τον δικό μας) και τη νύχτα όλους τους υπόλοιπους. Και κάθε φορά που σκέφτομαι πως πολλά από τα αστέρια που βλέπω ίσως να μην υπάρχουν καν αυτή τη στιγμή, με πιάνει ένα «σφίξιμο» στο μυαλό μου, αλλά το ξεχνάω σχεδόν αμέσως όταν ξαναφεθώ στη μαγεία του ουρανού.

Υπάρχουν τόσα πράγματα που βλέπουμε-κάνουμε κάθε μέρα, κ όμως δεν είναι τόσο ενδιαφέροντα όσο ένα σκηνικό σαν αυτό… που παρόλο που μένει σχεδόν στάσιμο, δε χάνει το ενδιαφέρον του. Και λέω σχεδόν γιατί εμείς δεν είναι εύκολο να παρατηρήσουμε τις αλλαγές που γίνονται… όταν όμως τις παρατηρούμε, είναι τόσο αξιοθαύμαστες… Είναι τότε, που ο Ουρανός έχει κέφια και θέλει να ζωγραφίσει… και κάνει αφηρημένα σχήματα με φωτεινές γραμμές, που όμως κάθε άλλο παρά απλές είναι.

Δυστυχώς μέσα στην πόλη, με όλα τα φώτα να μας αποσπάνε πολλές φορές ξεχνάω να κοιτάξω ψηλά τη νύχτα… Όταν όμως καταφέρω να βρεθώ σε ένα μέρος πιο σκοτεινό και κατάλληλο, το βλέμμα μου δεν ξεκολλάει από εκεί… Θυμάμαι μια νύχτα του περσινού καλοκαιριού ,απόμερα στην παραλία, που ηρεμούσα και απολάμβανα τη θέα του Ουρανού με τη «μουσική συνοδεία» της θάλασσας… Ήταν τόσο ήρεμα, και αναπόσπαστα που μέχρι και τα νεφελώματα μπορούσα να δω. Είναι όντως αλήθεια πως οι νύχτες κρύβουν μια μαγεία, που νομίζω πως προέρχεται από εκεί μακριά… Μακάρι να ξανάρθουν πολλές νύχτες σαν εκείνη…

photo link: http://niv24.deviantart.com/art/Southern-Stars-174170897

Όταν ο έρωτας έχει πολλές πτυχές...

Πέρα από τον "ανώτερο" έρωτα μεταξύ 2 όμοιων έμβιων όντων, που αποτελεί την ψυχική πληρότητα ενός ατόμου,που τον κάνει να συνειδητοποιεί τι σημαίνει η λέξη"ευτυχία"...υπάρχει και ο έρωτας σε άλλες μορφές...Όταν ερωτευόμαστε κάποιο αντικείμενο, κάποια εποχή, κάποιο μέρος, κάποιο ζώο, κάποιο ποίημα, κάποιο τραγούδι κ.α. Φυσικά όλοι αυτοί οι έρωτες δε μπορούν να μας γεμίσουν όπως ο πρώτος, αλλά μπορούν να μας "ταξιδεύουν" για μικρά χρονικά διαστήματα...
Μέσα στα πολλά είδη μουσικής, κατάφεραν να με κερδίσουν λίγα...Μέσα στα πολλά τραγούδια αυτών των ειδών λίγα είναι αυτά που με άγγιξαν και δεν τα βαρέθηκα όσα χρόνια κ αν πέρασαν από την πρώτη φορά που τα άκουσα...Η μελωδία τους, μαζί με τους στίχους τους, μαζί με τη φωνή του εκάστοτε τραγουδιστή με κάναν να φαντάζομαι σκηνές όταν τα άκουγα...
Ένα από αυτά τα τραγούδια είναι και το παρακάτω με ένα κλασσικά πολύ όμορφο βίντεο από Live με το φωτισμό και το backround  να μας ψεκάζουν με μια σκόνη μαγείας...Και φυσικά ζωντανοί είναι πολύ καλύτεροι...
       

Hold me near, my one friend and guide

As I drown through your fingers

Drown through your love

For you are the life I hate

You are my 

Lethe

Drag me down, in passionate sighs

With the ocean above me

And flames in my eyes

And grant me a life I can live

Without...

Take me away...

...From the life that I hate.

                           

Σκατοεξεταστικές

Κάθε χρόνο, πριν προλάβουμε να χαρούμε για το τέλος της προηγούμενης εξεταστικής, έρχεται η επόμενη...Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους φοιτητές πόσο μαρτυρική μπορεί να είναι μία εξεταστική, αλλά για εμένα ειδικά αυτή τίνει να αγγίξει τα όρια της Κόλασης. Όσο "ήρεμες" ήταν οι προηγούμενες 3 εξεταστικές από άποψη ψυχολογίας(όσο ήρεμη μπορώ να είμαι τελοσπάντων), τόσο απαίσια είναι αυτή. Είναι λες και κάποιος παρακολουθεί τις ζωές μας και με το που δει πως κάτι έχει πάει σερί καλά(π.χ. οι προηγούμενες εξεταστικές) αποφασίζει να το καταστρέψει...
Το πρόγραμμα θα είναι άνω κάτω, τα πιο δύσκολα μαθήματα θα πέφτουν μαζί γιατί ο Μέρφι για μας έχει βγάλει τους νόμους, το μάθημα που στην προηγούμενη εξεταστική "έκαψες",τώρα που αποφάσισες να το δώσεις θα έχει τα πιο δύσκολα θέματα των τελευταίων 5 χρόνων κ.ο.κ.
Άντε να τελειώνει κ αυτή η εξεταστική, μπας και ηρεμήσει λίγο το μυαλουδάκι μας...
Καλές εξεταστικές και καλά αποτελέσματα σε όλους...

Μία ακόμη πιο ωραία ιστορία...

Κ επειδή κάθε φορά που ξεκινάω να βλέπω βιντεάκια μικρού μήκους ποτέ δε σταματάω στο ένα,  να μία ακόμη ιστορία ακόμη πιο όμορφη(και πολύ πιο ευχάριστη :p) από την προηγούμενη.
Την είχα δει πριν καιρό και ακόμη μου αρέσει...Απολαύστε την!


Paperman από videobash

The maker

Μερικά βιντεάκια που κρατάνε ελάχιστα λεπτά,πολλές φορές είναι πολύ πιο όμορφα από ταινίες που κρατάνε ώρες...Μία όμορφη ιστορία μικρού μήκους(όχι και τόσο ευχάριστη βέβαια) είναι και η παρακάτω...



Αν σας άρεσε αυτό το βίντεο δείτε και αυτό

"Αγαπημένη μου, για σένα που μου λείπεις!"

Τι πιο όμορφο από μία αγάπη τόσο δυνατή, που δε μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτήν?Διάβασα το παρακάτω κείμενο και νομίζω πως αξίζει να το μοιραστώ. Μπράβο στο παππουδάκι που τόσα χρόνια μετά δε σταμάτησε ποτέ να νιώθει έτσι και μπράβο και στους 2 που κατάφεραν να μην αφήσουν όλο αυτό το όμορφο να χαθεί ώστε ούτε ο θάνατος δεν τους χώρισε...Άλλωστε η ζωή του ενός ήταν η ίδια η ύπαρξη του άλλου.

“Αγαπημένη μου, για σένα που μου λείπεις !

Δεν περνά στιγμή χωρίς να νιώσω την απουσία σου! Τίποτα δεν μπορεί να την γεμίσει! Τίποτα δεν αναπληρώνει ΕΣΕΝΑ!

Θέλω να σου πω, δεν έχω λόγια να γράψω σ αυτό το άψυχο χαρτί, λόγια που θα σου δείξουν πόσο πολύ σ αγαπώ! Είσαι για μένα τα πάντα. Είσαι το γέλιο μου και ο πόνος μου! Είσαι ο ήλιος μου και η συννεφιά μου! Είσαι η ανάσα μου και ο χτύπος στην καρδιά μου!

Ήσουν τότε 16 χρονών και εγώ 22, έλαμπες ανάμεσα στις άλλες! Ακόμη λάμπεις μέσα στο μυαλό μου! Σαν με κοίταξες, ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνά, αυτό το ρίγος ακόμη το νιώθω όταν σε σκέφτομαι. Καλοκαίρι ήταν, μα ήρθε και ο χειμώνας αλλά εγώ ένιωθα πάντα σαν να μουν στην άνοιξη! Σου έφερνα πάντα λουλούδια στην γιορτή σου! Μόνο τα λουλούδια ταίριαζαν κοντά σου λουλούδι μου!

Για σένα αγάπη μου ακόμη και τώρα γράφω αυτό το γράμμα, για σένα καλή μου, με λόγια που τα γράφω όπως μου κατεβαίνουν, αλλά με λογία αληθινά! Καμία φορά θέλω να πάρω τον δρόμο να έρθω να σε βρω. Μου λείπουν τα μάτια σου, μου λείπει το γλυκό χαμόγελο σου, τα κερασένια χείλη σου!

Όχι δεν θα αφήσω άλλο τον χρόνο να μας κρατά μακριά! Θα έρθω γιατί δεν αντέχω αγάπη μου μετά από 40 χρόνια γάμου να μην είμαστε μαζί! Μαζί ζήσαμε χάρες και λύπες, μα πάντα πιασμένοι χέρι - χέρι, κοιτώντας πάντα ο ένας τον άλλο με αγάπη, δίνοντας ο ένας στον άλλο πάντα κουράγιο και δύναμη! Όχι καρδιά μου, δεν υπάρχει η καρδιά μου από την μέρα που δεν σε έχω εδώ δίπλα μου! Ναι, δεν ντρέπομαι να το φωνάξω ακόμη και τώρα ..Ήμουν Είμαι Και Θα Είμαι ερωτευμένος με Εσένα ζωή μου!

Τώρα όμως που χάθηκες δεν έχω ζωή, δεν έχω ανάσα, δεν έχω ΤΙΠΟΤΑ! Αχ, εκείνα τα μαλλάκια σου, μαλακά, απαλά σαν μετάξι ήταν! Ακόμη και όταν άσπρισαν μαλακά, σαν το χιόνι ήταν χιονούλα μου!

Συγχώρα με Γυναίκα μου, συγχώρα με αγαπημένη μου, μα δεν αντέχω άλλο να είμαι χώρια σου! θα έρθω εκεί μαζί σου! Θα έρθω εκεί στην αιωνία ζωή, δίπλα σου!

Συγχωρά τον γέρο άντρα σου που δεν αντέχει, γιατί πονά πολύ η απουσία σου, συγχωρά με, αλλά σ αγαπώ κοριτσάκι μου.Σ ΑΓΑΠΩ και χωριά σου δεν αντέχω, δεν μπορώ!

Σε σένα αγάπη μου, που για 40 χρόνια ζήσαμε ο ένας για τον άλλον! Σ αγαπώ, για αυτό έρχομαι κοντά σου άγγελε μου!

Φιλάκια στα κερασένια σου χειλάκια.

Σύντομα κοντά σου ... Σ αγαπώ!

Ο γέρος σου!”

Αυτό είναι ένα μικρό δείγμα από ένα μεγάλο και μακροσκελές γράμμα, που έγραψε κάποτε ένας κύριος 68 ετών για την γυναίκα του που την έχασε στα 60 της. Έφυγε μετά από 2 χρόνια, από καημό, μαράζωσε είπαν οι γιατροί, ήταν σαν να μην ήθελε να ζήσει, έφυγε ... για την αιώνια ζωή, γεμάτη ... από την αγάπη τους!

Αφιερωμένο σε όλους αγάπησαν πραγματικά κι ακόμη αγαπούν!

Ταυτότητες για κατοικίδια

Μιας και μου αρέσουν οι χειροτεχνίες και μιας θεωρώ πως κάθε ζωάκι αξίζει ένα ιδιαίτερο κόσμημα(την ταυτότητά του), αποφάσισα να φτιάχνω ταυτότητες για ζωάκια.
Προς το παρόν μπορείτε να δείτε 3 από αυτές που έκανα και να αφήσετε τη φαντασία σας να δουλέψει ώστε να φανταστείτε πως θα θέλατε να είναι και το ID του δικού σας κατοικίδιου.
Μπορείτε να μου προτείνετε εσείς πως το θέλετε κ εγώ να το κάνω...διαλέγοντας ανάμεσα σε πολλά σχήματα, χρώματα και μεγέθη.Αν ενδιαφέρεστε επικοινωνήστε μαζί μου στο petographergr@gmail.com .Αποστολές γίνονται πανελλαδικά και μπορώ να ετοιμάσω και σε μεγάλη ποσότητα(για σωματεία-μπαζάρ κλπ).

ταυτότητα γάτας με το όνομα μπροστά και το τηλέφωνο χαραγμένο από πίσω

ταυτότητα σκύλου με το όνομα μπροστά και το τηλ.χαραγμένο πίσω

ταυτότητα σε σχήμα φεγγάρι με το όνομα και το τηλ χαραγμένα από πίσω

Petitioning Airlines in Greece (aegeanair.gr, cyprusair.com , olympicair.com )

Δεν είναι λίγοι οι φοιτητές που σπουδάζουν πολύ μακριά από την οικογένειά τους. Όπως όλοι οι φοιτητές, έχουν ήδη πολλά έξοδα (νοίκι, λογαριασμοί, ψυχαγωγία). Επιπλέον έχουν και τα έξοδα των εισιτηρίων για τις επισκέψεις στις οικογένειές τους, πράγμα που αποτελεί πρόβλημα όταν η απόσταση είναι πολύ μεγάλη. Υπάρχουν φοιτητές που προκειμένου να φτάσουν στους δικούς τους πρέπει να ταξιδέψουν πάνω από 12 ώρες( λεωφορείο-τραίνο και μετά πλοίο), αλλά με αεροπλάνο η ίδια απόσταση μπορεί να καλυφθεί και σε 2 ώρες.

Το πρόβλημα είναι πως οι αερογραμμές στην Ελλάδα δεν παρέχουν κάποια έκπτωση σε φοιτητές( αν και παλιότερα η olympicair έδινε αυτή τη δυνατότητα) ώστε να ταξιδεύουν πιο εύκολα και σε πιο προσιτές τιμές. Ο σκοπός λοιπών των υπογραφών αυτών είναι να παρέχουν οι αερογραμμές κάποια έκπτωση στους φοιτητές( 10% τουλάχιστον-μιας και στα άλλα ΜΜΜ η έκπτωση είναι 25 % τουλάχιστον) , ώστε να διευκολύνουν κάπως τη ζωή τους (και των οικογενειών τους) μέσα σ’αυτή τη δύσκολη χρονική περίοδο που περνάμε όλοι μας εξαιτίας της κρίσης.

Επιπλέον, θα ήταν πιο δίκαιο αν όλοι οι φοιτητές( είτε κοντά-είτε πολύ μακριά από τις οικογένειές  τους) είχαν τα ίσες ευκαιρίες για να περνάνε χρόνο με τα άτομα που αγαπάνε.

Υ.Γ. Εγώ τυχαίνει να ανήκω στο τυχερό σύνολο των φοιτητών (ως προς την απόσταση), αλλά πιστεύω πως είναι δίκαιο να υπογράψουμε όλοι για τους υπόλοιπους.

There are lot of students who study out of the town their family lives. All the students have a lot of expenses(rent, bills, food and entertainment). Moreover they have to pay the tickets to visit their family, which is quite a problem if the distance is long. There are students who travel(by bus, train and ship) more than 12 hours to see their family, but with a plane the travel time is up to 2hours.

The problem is that airlines in Greece don't provide discount to the students (though olympicair used to) so they can visit their family with an "easier" and cheaper way. So the purpose of this petition is that airlines provide some discount (at least 10%-since other means of transport provide at least 25%) to student to make their(and their families') life a little easier through this hard lifetime period(due to Greece's crisis).

Besides, it would be more fare if all the students(far from their home-less far from their home) had equal opportunities to spend time with people they love...

P.S. i happen to be one of the lucky ones whose family doesn't live miles away, but i thought it would be a fare petition for the rest of the students ...

 Sign here 

Υπογράψτε εδώ 

tic tac...

Ο χρόνος...μία έννοια τόσο απλή και ταυτόχρονα τόσο περίπλοκη...
Τώρα τελευταία τρώω συνεχώς φρίκες με το θέμα του χρόνου.Εκεί που συζητάω με την παρέα μου για ένα γεγονός που ήταν πριν καιρό, ξαφνικά συνειδητοποιώ πως ο χρόνος φεύγει σαν ατμός...Πως πράγματα που τα έχω στο νου μου σα να συνέβησαν χθες, ή έστω ένα μήνα πριν, συνειδητοποιώ πως γίναν 1 και 2 χρόνια πριν...
Και το αστείο είναι πως όταν αναζητούμε λίγο χρόνο, σπάνια τον βρίσκουμε...Ενώ όταν είμαστε σε μία κατάσταση αναμονής, θλίψης, "αιχμαλωσίας" και ευχόμαστε να περάσει ο καιρός...Τότε δυστυχώς, ούτε τα λεπτά δεν περνάνε...
Πόσες φορές φαντάστηκα πόσο εύκολα θα ήταν τα πράγματα αν υπήρχε ένα κουμπί να ελέγχεται ο χρόνος...Η αν υπήρχε μια χρονομηχανή ώστε να προσπερνάμε τις άσχημες στιγμές και να ξαναζούμε τις όμορφες...
Βέβαια, το καλό είναι πως το μυαλό μας μπορούμε να το ελέγχουμε σε μεγαλύτερο βαθμό απ'ότι το χρόνο(μερικές φορές τουλάχιστον).Έτσι με αυτό τον τρόπο μπορούμε να ζούμε ξανά όποτε θέλουμε τις όμορφες στιγμές και να συνειδητοποιούμε πως πρέπει να εκμεταλλευόμαστε τον παραμικρό χρόνο που μας απομένει για να δημιουργούμε καινούργιες...
Γιατί εν τέλει, αν είχαμε πάντα όσο χρόνο χρειαζόμασταν,δε θα προσπαθούσαμε για τίποτα και δε θα εκτιμούσαμε τις χαρούμενες στιγμές της ζωής μας...

Παραπάνω από τα μισά πράγματα για τα οποία φοβόμαστε, δε θα συμβούν ποτέ...

Με αυτά τα λόγια πήγε να με καθησυχάσει στην γ' γυμνασίου, ο φιλόλογός μας...
Η αλήθεια είναι ότι είχε δίκιο...Πολλά πράγματα για τα οποία ανησυχούμε, δε συμβαίνουν ποτέ.Πολλά "σενάρια" που κάνουμε για το "τι θα γίνει αν", είναι "χαμμένα σενάρια"...
Πόσες φορές δεν έχει τύχει να αγχωνόμαστε και να αγωνιούμε για κάτι που φοβόμαστε ότι θα γίνει ή δε θα γίνει και στο τέλος να βλέπουμε ότι τόσο άγχος πήγε χαμένο?!
Σίγουρα ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό level άγχους και το δικό μου ανήκει(ειδικά παλιότερα) στα ανώτερα επίπεδα...
Όμως, τα μισά που συμβαίνουν, είναι και αυτά που θα ευχόμασταν πιο πολύ να μην είχαν συμβεί...Είναι αυτά που αγγίζουν τους μεγαλύτερους "φόβους" μας. Είναι αυτά που όταν συμβούν λέμε"μακάρι να είχαν γίνει όλα αυτά αντί γι'αυτό"...
Και τότε είναι και οι φορές που λέω, κατά πόσο υπάρχει η "μοίρα" και κατά πόσο μπορούμε να την αλλάξουμε, κατά πόσο οι αρνητικές σκέψεις έχουν αρνητικά αποτελέσματα...

P.S.Ευτυχώς ήρθε και η κρίση, να αλλάξει το παραπάνω "σοφό" και να το μετατρέψει τη λίγη αισιοδοξία που μπορούμε να έχουμε σε "τα περισσότερα από αυτά που φοβάστε ότι θα συμβούν, θα συμβούν γ αυτό μη φοβάστε"...

Προς Kalampakareport

Επειδή εδώ και ένα μήνα προσπαθώ να έρθω σε επικοινωνία με το παραπάνω site  και δεν έχουν κάποια contact info, αλλά δε μου επιτρέπεται να κάνω ούτε και register, θα παρακαλούσα όποιος δει αυτή την ανάρτηση και γνωρίζει κάποιο από τα μέλη τα site να του πει να επικοινωνήσει μαζί μου(petographergr@gmail.com).

Ο λόγος που θέλω να έρθω σε επικοινωνία είναι γιατί όπως το site αυτό απαγορεύει την αναδημοσίευση κειμένου του, έτσι εγώ επιτρέπω την αναδημοσίευση κάποιου κειμένου μου, αρκεί να αναφέρεται κάπου η πηγή (όπως ισχύει συνήθως σε κάθε περίπτωση αντιγραφής εικόνας, κειμένου κλπ).

Φυσικά,χαίρομαι που τους άρεσε το κείμενο μου και θέλησαν να το βάλουν και στη δική τους σελίδα.Προφανώς δεν απαγορεύω την αναδημοσίευση πραγμάτων που γράφω, απλά το μόνο που ζητάω είναι να γίνεται αναφορά στο πρωτότυπο κείμενο.

Μέχρι να γνωρίσεις το κατάλληλο άτομο...

 

Είναι αλήθεια...Πολλές φορές έχουμε απογοητευτεί από άτομα και κατηγορούμε και τον εαυτό μας και αυτά. Πολλές φορές έχουμε ισχυριστεί πως έχουμε τον “μαλακομαγνήτη”. Δεν λέω πως δεν έχει δίκιο όποιος το ισχυρίστηκε αυτό,αλλά γιατί συνέβη αυτό....?Γιατί οι “μαλάκες” που “μαγνητίζει” το κάθε άτομο, συμπεριφέρονται έτσι επειδή εν τέλει δεν είναι τα “κατάλληλα” άτομα.

Δεν είναι αυτοί/ες που θα καταφέρουν να μας κάνουν να καταλάβουμε τον λόγο για τον οποίο υπάρχουν οι λέξεις έρωτας και αγάπη. Κατά συνέπεια συμπεριφέρονται με ηλίθιο τρόπο σπάζοντας εν τέλει και τα δικά μας νεύρα και των γύρω μας από τη γκρίνια μας...Τότε είναι που πολλά άτομα σε ταινίες και στ'αλήθεια ,έχουν ξεστομίσει “δεν υπάρχει πραγματική αγάπη...όλοι/ες είστε μαλάκες. Έρωτας και μαλακίες...κ.ο.κ.”. Είναι η φάση που τα βλέπουμε όλα άσχημα γιατί κάποιο/α άτομο κατάφερε να κάνει την εμπιστοσύνη μας 1000 κομμάτια και να μας ρουφήξει τα ευχάριστα τμήματα της ψυχολογίας μας.

Όμως δεν είναι αλήθεια...Γιατί και ο έρωτας και η αγάπη υπάρχουν...Και αυτό το βλέπουμε στην καθημερινότητά μας, είτε με τους γονείς μας, είτε με τους παππούδες μας που είναι πόσα χρόνια μαζί είτε τυχαίνει να το βιώνουμε και εμείς οι ίδιοι. Και τότε ξαφνικά όλες οι αρνητικές σκέψεις και ο πεσιμισμός που είχαμε πάνω σ'αυτό το θέμα αρχίζουν να εξαφανίζονται. Χαμογελάμε, “λάμπουν” τα μάτια μας όταν ανταλλάσσουμε ένα βλέμμα με το άτομο που μας κάνει τόσο χαρούμενους, δε μισούμε πια όλο τον κόσμο, έχουμε όμορφη διάθεση(κ αν δεν έχουμε, ξέρουμε πως το άτομο αυτό θα προσπαθήσει να μας τη φτιάξει) και πλέον ευχάριστες σκέψεις είναι στο μυαλό μας. Τα πράγματα είναι τόσο όμορφα που πολλές φορές δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε πως είναι αλήθεια. Τυχαίνει ίσως να “φοβόμαστε” κιόλας μην μας “πάρει” κανείς ξαφνικά αυτή την ευτυχία.

Και τότε βλέπουμε σφαιρικά την όλη αντίφαση του πότε η αγάπη κ ο έρωτας “είναι” ψέμα και πότε είναι τόσο αληθινά που δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε. . . Τότε...όταν γνωρίσουμε το κατάλληλο άτομο, καταλαβαίνουμε πως αυτό που ζούμε είναι έρωτας, είναι αγάπη, είναι χαρά, είναι χαμόγελα, είναι ευτυχία.

Εύχομαι σε όλους να βρούνε το κατάλληλο άτομο (αν δεν το έχουν ήδη βρει) και να ζήσουν την ευτυχία του έρωτα σε όλο της το μεγαλείο...

(photo link: http://irenv.deviantart.com/art/the-truth-naked-356581243 )

Απ'το πουθενά...

Μετά από πολύυυυυυυυυυ καιρό πήγα κ εγώ επιτέλους την εκδρομή που περίμενα πως και πως...Επισκέφτηκα το περιβόητο Πήλιο.Βέβαια στη συγκεκριμένη ανάρτηση δε θα σταθώ στις εμπειρίες της εκδρομής μου.Θα σταθώ και θα σχολιάσω ένα μαγαζάκι που μου έκανε πολύ καλή εντύπωση.
Το rock cafe "Λαγύνι" που βρίσκεται στην Πορταριά.Ένα μικρό cafe με πολύ ζεστή ατμόσφαιρα που σε κάνει να νιώθεις οικία μόλις μπεις, πράγμα στο οποίο βοηθάει και ο συμπαθέστατος άνθρωπος που επί 18 χρόνια κρατάει αυτό το μαγαζί. Παραδοσιακό απο έξω και από μέσα με πολύ ωραίες διακοσμητικές επιλογές. Βέβαια μία από τις πιο εμφανείς διακοσμήσεις αποτελούν οι 1500 δίσκοι που βρίσκονται εκεί με 50's 60's 70's κομμάτια rock , blues και ελληνικά, οι οποίοι φυσικά δεν είναι μόνο διακοσμητικοί.
Όποιος πάει αξίζει να το επισκεφθεί.Κ επειδή τα λόγια είναι περιττά, παραθέτω μερικές φωτογραφίες να πάρετε μια γεύση.

Αδικία...Μία έννοια που δε θα έπρεπε να υπάρχει!

Η αδικία είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους μας πολύ συχνά. Όμως με τον καιρό την ξεπερνάμε. Τι συμβαίνει όμως όταν η αδικία έρχεται με τη μορφή θανάτου? 

Από μικρή δυσκολευόμουνα να καταλάβω γιατί κάποιοι άνθρωποι που είναι πολύ καλοί, ή τα ζωάκια που δεν βλάπτουν κανένα, πεθαίνουν. Και τώρα που μεγάλωσα η απορία μου παραμένει η ίδια.

Κατά τη γνώμη μου, απ όλα τα έμβια όντα του πλανήτη μας, το μόνο που μπορεί να κάνει κακό με αυτοσκοπό να βλάψει/πληγώσει τους άλλους, είναι ο άνθρωπος. Λαμβάνοντας ως αφορμή ένα πρόσφατο γεγονός (τον χαμό του αγαπημένου μου Πούμπα-ινδικό χοιρίδιο) ξανάρθε στο μυαλό μου έντονα η έννοια της αδικίας. Ένα βράδυ όπως πήγαινα να κοιμηθώ συνειδητοποίησα πως δεν άκουσα τους αστείους ήχους και το ποδοβολητό του Πούμπα, όπως συνέβαινε συνήθως. Τότε πήγα προς τα εκεί που ήταν το σπιτάκι του και μου ήρθαν εικόνες στο μυαλό. Εικόνες ενός πλάσματος αστείου και άκακου που μόνο χαρά και χαμόγελα μπορούσε να προκαλέσει σε κάποιον. Και αναρωτήθηκα για ακόμη μία φορά, ποιον πείραξε ένα τέτοιο πλάσμα για να αξίζει έναν πρόωρο-επίπονο θάνατο? Την απάντηση στο πρώτο σκέλος την ξέρω… Δεν πείραξε ποτέ κανέναν. Αυτό που δυσκολεύομαι να καταλάβω είναι η αδικία του θανάτου του.

Και όσο σκέφτομαι ότι άτομα (και ζώα) που μόνο καλό είχαν να προσφέρουν, έχουν φύγει από δίπλα μας… Ενώ άτομα που μόνο κακό ξέρουν να προκαλούν , ζουν ανενόχλητα με όλες τις επιθυμίες τους να εκπληρώνονται  χωρίς να αντιλαμβάνονται τι θα πει «άγχος που σου τρώει τη ζωή», εξοργίζομαι.

Και μιας και ζούμε στην Ελλάδα (δυστυχώς), για την πλειοψηφία αυτών που θα το διαβάσει, η αδικία τη δεδομένη στιγμή είναι ότι κάποια άτομα, τα οποία φυσικά δεν επιλέξαμε εμείς, μέρα με τη μέρα μας καταστρέφουν τη ζωή. Μας γκρεμίζουν τα όνειρά μας, μας διώχνουν μακριά από τις οικογένειες μας και τα πρόσωπα που αγαπάμε… Βγάζουν ανθρώπους στο δρόμο, ωθούν άλλους στην αυτοκτονία και πολλά άλλα άσχημα πράγματα… Είχαν κ αυτοί κάποτε όνειρα, αλλά κανείς δεν τους τα στέρησε με τόσο άσχημο τρόπο.

Ξέρω πως το να εύχεται κανείς το θάνατο κάποιου άλλου είναι κάτι πολύ άσχημο που πάντα μου προκαλούσε ένα σοκ. Όμως νομίζω πως ζυγίζοντάς τα, όλοι θα ευχόμασταν να ήταν ζωντανοί αυτοί που αγαπάμε, αντί για  άτομα που ρουφάνε την ψυχή του «άμαχου πληθυσμού» κάνοντας τον να υποφέρει.