Αντίο μικρέ μου ήρωα

Ξέρω πως δεν το ήθελες να φύγεις και να μ'αφήσεις...

Ξέρω πως μ΄αγαπούσες κ εσύ όσο εγώ κ ακόμη κ αν έκανες καιρό να με δεις, πάντα με θυμόσουν...

Ξέρω πως δεν ήθελες να με κάνεις να πονέσω και να δακρύσω...

Ξέρω πως όσα χάδια μου αναζητούσες ήταν αληθινά και γεμάτα αγάπη...

Ξέρω πως ακόμη και τώρα που είσαι μακρυά μου, θα έρχεσαι πάντα δίπλα μου και θα με προσέχεις...

Ήξερες πως αν καμιά φορά σου φώναζα, πάντα μετά στεναχωριόμουν...

Ξέρεις πως θα μου λείψεις πολύ...

Ξέρεις ότι δε θα σε ξεχάσω ποτέ και πως με τη σκέψη μου θα σε κρατάω ζωντανό κοντά μου...

Ακόμη ακούω τη φωνούλα σου μέσα στο μυαλό μου...

Τι κρίμα που δε θα την ξανακούσω ποτέ...

Τι κρίμα που δε θα σε ξαναδώ ανοίγοντας την πόρτα μου...

Τι κρίμα που η ζωή ξέρει να σερβίρει μόνο αδικία...

Ίσως αν δεν ήσουν τόσο ήρωας, τώρα να ήσουν ζωντανός...

Αλλά εγώ πάντα θα σε θαυμάζω που δεν το βαζες κάτω και "έφυγες" παλεύοντας για τα δικά σου ιδανικά...

Μακάρι να ήταν όλοι σαν κ εσένα...

Καλό σου ταξίδι και ίσως κάποια στιγμή ξανασυναντηθούμε...