collapse

Είναι μερικές φορές που τα πάντα γύρω μας δείχνουν να καταρρέουν.Που η μια απογοήτευση έρχεται μετά από την άλλη..Που κάθε βράδυ ξαπλώνουμε με την ελπίδα η επόμενη μέρα να είναι καλύτερη κ όμως συμβαίνει το αντίθετο...Δεν ξέρω σε πόσους έχει συμβεί,αλλά σίγουρα δεν είμαι η μόνη.Σίγουρα το χουν πάθει πολλοί άλλοι και με πολύ σοβαρότερα προβλήματα απ'ό,τι εγώ...

Όμως επειδή αυτή η βδομάδα ήταν μία τέτοια για μένα,ένιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ μέσα από το blog μου.Κάθε μία από αυτές τις μέρες μου επιφύλασσε μια όχι και τόσο ευχάριστη έκπληξη..Να το πω γκαντεμιά?Να το πω κάποιος με καταράστηκε?Όπως και να το πω,δεν έχει σημασία...

Αυτή η βδομάδα ήταν μία βδομάδα πλήρους αποσύνθεσης...”Πράγματα” και πρόσωπα με απογοήτευσαν με το δικό τους τρόπο,σε διαφορετικό βαθμό που άλλος ίσως να έβρισκε ασήμαντο,άλλος πολύ σημαντικό...Εγώ τον βρήκα αρκετό ώστε να με απογοητεύσει,να με ξενερώσει...Προσωρινά μεν,αλλά και πάλι ήταν αρκετό για να προκαλέσει κάτι τέτοιο.Κ όταν συμβαίνει για μία βδομάδα καθημερινά,κάποια στιγμή σε “λιγίζει”...Κάποια στιγμή λες,”μακάρι να είχα έναν διακόπτη να με έβαζα off για λίγο και μετά να ξαναγύριζα”..Κάποια στιγμή κουράζεσαι απ'όλο αυτό..Κουράζεσαι με τους γύρω σου που άθελά τους ενδεχομένως δεν ανταπεξήλθαν στον πήχη που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει..Κουράζεσαι με τα άσκοπα λόγια,κουράζεσαι με τις ανύπαρκτες πράξεις και το μόνο που θες είναι ένα μέρος άδειο...ήσυχο...κάπου στο μυαλό σου ίσως...Που να μη σκέφτεται ονόματα,να μη σκέφτεται λόγια,να μη σκέφτεται γεγονότα...
Τότε μόνο θα καταφέρεις να ηρεμήσεις...Το ερώτημα όμως είναι”Μπορείς?”...

mind disease

Ναι,αναφέρομαι στην "αρρώστια" του μυαλού να μη σ'αφήνει να ησυχάσεις...Και φυσικά δεν αναφέρομαι στις φορές που απλά ταξιδεύει σε ωραίες αναμνήσεις...Μιλάω για τις φορές που σκεφτόμαστε κάτι συνεχώς το οποίο μας αγχώνει(βέβαια να μου πεις,τα πάντα με αγχώνουν),μας κουράζει,μας φέρνει γενικά σε μία δυσάρεστη θέση...Γιατί καταραμένο μυαλό!Γιατί να μην μπορούμε να ελέγχουμε το μυαλό μας?!Και γιατί μια σκέψη να μας αναστατώνει τόσο πολύ...Γιατί οι δυσάρεστες σκέψεις να επισκιάζουν σε χρόνο dt τις ευχάριστες και να μη γίνεται και το αντίθετο?Γιατί γενικά τα αρνητικά να καταλαμβάνουν μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας απ'ότι τα θετικά?Κ αν όχι σαν στιγμές(που πιστεύω πως και σαν στιγμές υπερτερούν οι αρνητικές),έστω σαν σκέψεις...Το μυαλό θα έπρεπε να υπάρχει για να μας κάνει να ξεφεύγουμε πνευματικά και όχι να μας επιβαρύνει...Δεν ξέρω τι να πω...Ελπίζω να καταφέρω μια μέρα να το ελέγχω πλήρως!