Τίποτα δεν είμαστε

Σήμερα συνέβη κάτι πολύ άσχημο... Η ειρωνεία όμως είναι το θέμα του προηγούμενου post: mind travellers , αλλά θα καταλάβετε στην πορεία γιατί το λέω...

Συνειδητοποίησα, για άλλη μια φορά πόσο ασήμαντοι είμαστε μέσα σε όλο αυτό το σύμπαν! Και πως αντί να αδράξουμε κάθε στιγμή και να εστιάζουμε σε όσα έχουμε, αντί σε όσα δεν έχουμε...η πλειοψηφία των ανθρώπων έχει την τάση να γκρινιάζει και να παραπονιέται. Δε λέω να επαναπαυόμαστε σε ότι έχουμε χωρίς να προσπαθούμε για κάτι καλύτερο και χωρίς να έχουμε στόχους και να κυνηγάμε τα όνειρά μας, προφανώς. Ούτε λέω πως δεν υπάρχουν περιπτώσεις που οι προσπάθειές μας, μπορεί να πάνε "χαμένες"...

Είναι αστείο όμως αν σκεφτεί κανείς τα πράγματα στα οποία μπορεί να δώσουμε σημασία και να μας χαλάσουν τη διάθεση, χωρίς να το αξίζουν... Κάποιος μπορεί να νευριάσει γιατί έχασε το λεωφορείο και πρέπει να περιμένει 30' για το επόμενο, κάποιος άλλος γιατί ξέμεινε από τσιγάρα και βαριέται να πάει στο περίπτερο να πάρει άλλα, γιατί δεν πέτυχε το κούρεμα, γιατί σκίστηκε ένα ρούχο, γιατί χάσαμε 5 ευρώ...
Σίγουρα όλους μας μας έχει χαλάσει τη διάθεση κάτι πολύ ασήμαντο! Ως ένα άτομο που έχω την κακή τάση να υπεραναλύω πολλές φορές, μπορεί να "φάω" μέχρι και ώρες προσπαθώντας να αποφασίσω ή να εξηγήσω κάτι, το οποίο κυριολεκτικά την επόμενη μέρα δε θα έχει καμία σημασία... Δε θα έχει καμία σημασία αύριο αν σήμερα μαγειρέψω το x ή το y φαΐ, δε θα έχει καμία σημασία αν θα δω την x ή την y ταινία, δε θα έχει καμία σημασία αν αντί για 5 σελίδες που ήθελα να γράψω στην εργασία μου, έγραψα 2.

Ακόμη και για πιο "σημαντικά" πράγματα, όπως το να μαλώσω με κάποιον ή να μην τα πάω καλά σε μια συνέντευξη, που σίγουρα επηρεάζουν τα αύριο μου...Ακόμη κ αυτά, είναι ασήμαντα από τη στιγμή που διορθώνονται!

Κ όσο έχουμε την "τύχη" να είμαστε και σήμερα ζωντανοί και να διαβάζουμε αυτό το ποστ, να είμαστε έξω βόλτα, να βλέπουμε ταινίες, να γκρινιάζουμε γιατί  μας έπιασε η βροχή καθώς πηγαίναμε σπίτι, ή γιατί θέλαμε τελικά το μπλε παντελόνι κ όχι το μαύρο που αγοράσαμε, ή γιατί το διαμαντένιο μας μπρελόκ γρατζούνισε τη ferrari μας...ο χρόνος κυλάει!

Όσο λοιπόν, έχουμε την πολυτέλεια να κάνουμε όλα αυτά τα πράματα και να γκρινιάζουμε χάνοντας το χρόνο μας αντί να τον αξιοποιούμε, κάποιοι άνθρωποι χάνονται... Άνθρωποι που είτε πάλεψαν για τη ζωή τους, είτε την χάσαν από τη μια στιγμή στην άλλη. Αλλά είμαι σίγουρη ότι αν είχαν την ευκαιρία να ξαναζήσουν, δε θα τους απασχολούσαν πια ανούσια πράγματα, αλλά θα αφιέρωναν το χρόνο τους σε πρόσωπα και δραστηριότητες που θα τους γέμιζαν τη ζωή με χαρά. 

Σήμερα σκοτώθηκε ένα παιδί 1 χρόνο μεγαλύτερο από μένα...Ένα παιδί που γνώριζα από μικρή! Ένα παιδί που δε θα έλεγα ότι είχε λίγες δυσκολίες στη ζωή του. Ένα παιδί που είχε σχέδια για το αύριο...Ένα παιδί που δεν είχε κάνει κακό σε κανέναν. Ένα ήσυχο και φιλότιμο παιδί... Που σήμερα το πρωί ξυπνώντας, δεν ήξερε πως θα είναι το τελευταίο πρωί που βλέπει τον ήλιο, την οικογένειά του, τους φίλους του.

Αυτό λοιπόν, είναι σημαντικό...είναι κάτι που δυστυχώς δε διορθώνεται! 

Σήμερα λοιπόν, ένιωσα τόσο χαζή κ αχάριστη... Σκέφτηκα όλα αυτά τα χαζά πράματα που με αγχώνουν κ πόσο μηδαμινά είναι μπροστά σ' αυτή τη ζωή, αλλά και σε όλες τις υπόλοιπες που χάνονται καθημερινά...

Καλό ταξίδι να έχεις και να είσαι καλά, όπου και αν βρίσκεσαι!