Mind Travellers

Πολύς πολύυυυς καιρός από τότε που έγραψα τελευταία φορά.Που εδώ που τα λέμε δεν έγραψα και τίποτα , κάτι στίχους πήρα και τους πέταξα... Σήμερα θα παραστήσω το φιλόσοφο. Τώρα τελευταία (ακαθόριστο το τελευταία, μπορεί να είναι κ ένας μήνας, μπορεί και 4) με έχει πιάσει μια σκέψη περί θανάτου και ζωής. Όχι βαθιά φιλοσοφία, αλλά κάτι του τύπου σήμερα είμαι κ αύριο δεν είμαι. Κ επειδή αρκετά χρόνια-κυριολεκτικά- της ζωής μου, έχει φάει το άγχος, νομίζω εδώ και καιρό ότι πρέπει να σταματήσει αυτή η "παράνοια"... Δηλαδή ντάξει, αν αύριο πεθάνω, γιατί να φάω την τελευταία μου μέρα αγχωμένη για το "σφάλμα" που έκανα χθες-προχθές-πριν δέκα χρόνια. Γιατί να μην προσπαθήσω να το "απαλείψω" κάνοντας κάτι θετικό αντί να αναλώνομαι. Γιατί να μην περάσω χρόνο με τα άτομα που θέλω, να μην κάνω κάτι που θέλω, να δώσω μια "τελευταία" βοήθεια σε κάποιον που τη χρειάζεται. Γιατί να μη νιώσω, γιατί να μην γελάσω. Δε λέω, και το κλάμα δυνατό συναίσθημα είναι... και πρέπει να το ζεις.... Αλλά τελευταία μέρα είναι ρε αδερφέ, θέλω να γελάσω. Δε θέλω να ασχοληθώ με μικροπρέπειες. Δε λέω να γίνω παρτάκιας και να μη με νοιάζει τίποτα και κανείς... Το να ζω, είναι παράλληλο (για μένα τουλάχιστον) με το να συνυπάρχω με αρκετούς ανθρώπους.. Τους δικούς μου ανθρώπους. Και ναι, θλίβομαι όταν σκέφτομαι πόσα "λίγα" χρόνια ζούμε συγκριτικά με το σύμπαν, αλλά είμαστε τυχεροί που υπήρξαμε...που υπάρχουμε ακόμη. Που κάναμε ένα, δύο , 20, 40, 100 ταξίδια γύρω από τον ήλιο (κάπου είχα διαβάσει κάτι παρόμοιο-δε θέλω να πάρω τα credits) . Που γνωρίσαμε πλάσματα, χαμογελάσαμε, δακρύσαμε, επιτύχαμε, αποτύχαμε, αγκαλιάσαμε, αγαπήσαμε, μαλώσαμε, χαρήκαμε, πέσαμε, σηκωθήκαμε... Ζήσαμε! Και όσος χρόνος μου μένει, θα τον ζήσω κάνοντας καλύτερο το δικό μου παρόν και όσο μπορώ και των γύρω μου.

photo: IrenV Photography

Τι θα κάνουμε με το χρόνο που μας απομένει...

Μόλις είδα το πολύ όμορφο βιντεάκι που βρίσκεται παρακάτω,το οποίο δείχνει με πολύ έξυπνο τρόπο, το χρόνο που έχουμε...Είναι 3 λεπτά,που σίγουρα δε θα τα θεωρήσετε χαμένα. Ωστότο,πάντα άκουγα πως ο "ύπνος" είναι χάσιμο χρόνου και το πίστευα σε μεγάλο βαθμό...Τελικά,όπως λέει και το βιντεάκι,"αν είμαστε τυχεροί ώστε να κοιμόμαστε δίπλα σε κάποιον που αγαπάμε" τότε αυτό δεν είναι χάσιμο χρόνου,αλλά κάτι που μας κάνει χαρούμενους...Και μετά από σκέψεις στις οποίες με έβαλε, νομίζω πως οτιδήποτε που κατά τ'άλλα θα ήταν ανούσιο και χάσιμο χρόνου(αν το κάναμε μόνοι μας)-ακόμη και η χειρότερη ταινία που έχουμε δει και είπαμε"Θέλω πίσω αυτές τις 2 ώρες της ζωής μου", όταν το κάνουμε με άτομα που αγαπάμε, δίνει πραγματικό νόημα στη ζωή μας και ποτέ δεν πάει χαμένος ο χρόνος!

Από τα όμορφα κείμενα για την αγάπη

Παραθέτω ένα από τα πιο όμορφα κείμενα για την αγάπη που έχω διαβάσει...Ίσως με άγγιξε γιατί συμφωνώ σε πολλά με αυτό,κυρίως από την 3η παράγραφο και μετά,μιας και τα υπόλοιπα δεν ξέρω σε ποιους αναφέρονται συγκεκριμένα.Επίσης διαφωνώ με τον τίτλο "Οι μεγαλύτεροι έρωτες δεν ξύπνησαν ποτέ στο ίδιο κρεβάτι".Όπως και να χει χαρείτε το:

"Η σχεση τους σε καμια περιπτωση δε λεγοταν συνηθισμενη,ουτε συμβατικη ισως ουτε καν σχεση απο καποιους. Aγαπουσαν σαν τρελοι ο ενας τον αλλον, ηταν γεματοι ερωτα και παθoς αλλα ο καθενας ειχε μια "κανονικη" σχεση με καποιον τριτο. Oχι παντα με τον ιδιο. Oι τριτοι αλλαζαν κατα καιρους, μονο οι δυο τους εμεναν σταθεροι. Αν ηθελαν θα μπορουσαν να ειχαν μια φυσιολογικη σχεση ομως δε το εκανα. Ισως ηταν πολυ τρελοι ο ενας για τον αλλον για να το κανουν ,ισως παλι ηταν πολυ σπανια και ασυνηθιστα τα αισθηματα τους για να μπουν σε συμβατικα καλουπια.

Μπορει να συναντιονταν μερικες φορες τον χρονο και να μιλουσαν λιγες περισσοτερες αλλα τις στιγμες που ηταν μαζι μπορουσαν να ορκιστουν,κι εγω ακομα μπορω να σας ορκιστω, οτι αγγιζαν το απειρο.. O χρονος γινοταν αχρονος και η υλη αϋλη, ο χωρος δεν ειχε διαστασεις και εκεινοι γινονταν σχεδον αθανατοι. Iσως ειναι και η πιο δυνατη μαστουρα αυτο το αισθημα. Iσως το ενιωθαν ,οτι η διαχωριστικη γραμμη αναμεσα στη λογικη και στην παρανοια αυτης της καταστασης ηταν πολυ λεπτη και τα ορια πολυ ευθραυστα, για αυτο επρεπε να το παιρνουν σε πολυ μικρες δοσεις γιατι μπορουσε να τους σκοτωσει η να τους τρελανει.

Αν οντως υπαρχει στον κοσμο καποιος που η ψυχη του εχει φτιαχτει απ'το ιδιο υλικο με καποιου αλλο υ-το αλλο μισο οπως συνηθιζεται να λεγεται- τοτε μαλλον αυτοι ειναι ο καλυτερος ορισμος αυτης της εννοιας. Θα μπορουσαν να πεθανουν ο ενας για τον αλλον. Το εκαναν καθημερινα. Πεθαιναν ο ενας για τον αλλον .Ενα κομματι τους νεκρονοταν μακρια απο τον αλλον κι οταν ηταν 99% νεκροι τοτε συναντιονταν και μεσα σε μερικες ωρες ειχαν αναγεννηθει πληρως. Εγωιστικο? Μερικοι μπορει να το χαρακτηρισουν και ετσι. Εξαρταται την οπτικη γωνια του καθενος. Ισως ηταν και εγωιστικο γιατι εκτος απο την αγαπη υπηρχε και ενας ερωτας, ενα παθος που εραιε παντα,αιωνια ανικανοποιητο.

Αν ρωτατε την αποψη μου, δεν ηταν η πρωτη φορα που συναντουσαν ο ενας τον αλλον σε αυτη τη γη. Πιστευω πως ειχαν συναντηθει πολλες φορες ακομα σε προηγουμενες ζωες και ετσι σε καθε ζωη που ακολουθουσε ο ενας περιμενε τον αλλον, χωρις να το ξερει,απο ενστικτο. Και τις φορες που κατι ειχαν,που τoυς πλυμμυριζε μια θλιψη χωρις να ξερουν το γιατι, ηταν επειδη δεν ειχαν βρει ακομα ο ενας τον αλλον. Σ'αυτη τη ζωη, σ'αυτη που ειμαστε τωρα, απορω πως γινεται να μιλουν για αγαπη ατομα που ζουν μια ψευδαισθηση και πως γινεται να σιωπουν ατομα τα οποια εχουν καταλυθει απο τη φλογα της, την εχουν νιωσει στο πετσι τους και ζoυν την αληθεια της καθημερινα.. Απορω κι αναρωτιεμαι ποσοι απο εμας θα ειμαστε αραγε αληθινα τυχεροι να βρουμε σε αυτη η σε καποια αλλη ζωη οτι αυτοι οι δυο εχουν σ'αυτη και σε ολες τις προηγουμενεσ ζωες τους.

Θα κλεισω λοιπον λεγοντας ΟΧΙ στις συμβατικες σχεσεις, ΟΧΙ στους κανονες οσον αφορα την αγαπη. Και με μια ευχη,οι δυο αυτοι ανθρωποι να καταληξoυν μαζι σε αυτη και σε ολες τις επομενες ζωες που θα ακολουθησουν μεχρι το τελος του κοσμου και να ειναι καλα."

Πηγή: http://m.lifo.gr/lifoland/you-send-it/35409

Μια αστραπή η ζωή μας... μα προλαβαίνουμε

Σοφός ο τίτλος, όπως και πολλά τα σοφά που έχει πει ο εμπνευστής του...

Θυμάμαι όταν ήμουν στο γυμνάσιο, που έπεσε στα χέρια μου ένα μικρό βιβλιαράκι με στίχους...Ποτέ δεν ήμουν φαν των λογοτεχνικών βιβλίων...έπρεπε κάτι ή κάποιος να μου διεγείρει αρκετά το ενδιαφέρον ώστε να διαβάσω κάποιο βιβλίο.Εκείνο το μικρό τευχάκι όμως με τράβηξε...και από τα πολλά που έγραφε, στο μυαλό μου έμεινε μια άλλη έμπνευση του Καζαντζάκη

Ερχόμαστε απο μία σκοτεινή άβυσσο. 

Καταλήγουμε σε μία σκοτεινή άβυσσο. 

Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ιδέα από τη ζωή του και κατά πόσο "εκμεταλλευόταν" τις στιγμές της ζωής του...Αλλά συμφωνώ απόλυτα, ή τουλάχιστον θέλω να συμφωνώ μ αυτά που λέει.Καλώς η κακώς η ζωή μας διαρκεί όσο διαρκεί...Για άλλους είναι μικρή, για άλλους ξεπερνά και τον αιώνα. Μπορεί να υπάρχει και ζωή πριν ή μετά, αλλά δε μπορούμε να θέσουμε τις ελπίδες μας σ' αυτό. Πρέπει να εκμεταλλευτούμε τη ζωή που υπάρχει τώρα και να μην αφήσουμε ευκαιρίες να πάνε χαμένες. Να κυνηγάμε την ευτυχία, στην μορφή που δίνεται στον καθένα( btw δείτε αυτή την ταινία όσοι δεν την έχετε δει "Το Κυνήγι της Ευτυχίας" ). Καλώς ή κακώς, τα όνειρα είναι για να τα κυνηγάμε. Πόσες φορές έτυχε να πετύχουμε κάτι που δεν το περιμέναμε, απλά και μόνο επειδή πιστέψαμε σ'αυτό. Πόσες φορές έτυχε άνθρωποι, μέχρι και το θάνατο να νικήσουν , απλά και μόνο γιατί η θέλησή τους ήταν τεράστια. Μπορεί μερικές φορές να μας έρθει κάτι απλόχερα, χωρίς να κοπιάσουμε. Άλλες φορές όμως πρέπει να προσπαθήσουμε είτε λίγο, είτε πολύ. Πάντα όμως, εφόσον δεν τα παρατούμε πιστεύω ανταμοιβόμαστε. Και μάλιστα όταν έχουμε κοπιάσει για κάτι, στο τέλος η χαρά μας είναι πολύ μεγαλύτερη. Όσες φορές είπα πως "τζάμπα προσπάθησα, αφού δεν πέτυχε" ήταν γιατί δεν προσπάθησα αρκετά ή γιατί δεν είχα αρκετή υπομονή ώστε να προσπαθήσω λίγο ακόμη. Είναι κρίμα στη μικρή ζωή που έχουμε να κάνουμε συμβιβασμούς, και να αρκούμαστε το "έλα μωρέ, τώρα έτυχε τι να κάνω". Κάποια πράγματα δε μπορούμε να τα "ρίχνουμε" στην τύχη. Αν έτυχε κάτι που δε μ' αρέσει , δε θα πω "έτυχε μωρέ, τι να κάνω"...Θα προσπαθήσω να το αλλάξω...Κάτι ακόμη πολύ έξυπνο που άκουσα πρόσφατα κάπου στο νετ, ήταν πως

 "Η ζωή προχωρά.Κ ακόμη κ αν προχωρήσουμε και συνειδητοποιήσουμε πως χάσαμε κάτι που το θέλουμε, μπορούμε ακόμη να το διεκδικήσουμε ".

Και είναι αλήθεια...Οι ηττοπάθειες του τύπου " είχα την ευκαιρία και τώρα την έχασα" δε χωράνε σε μια ζωή και μάλιστα στην Ελλάδα, όπου όλα πάνε σκατά. Τις ευκαιρίες δεν τις χάνουμε, αλλά τις δημιουργούμε...Κ ακόμη κ αν κάνουμε λάθη, στο χέρι μας είναι να τα διορθώσουμε.Για όλους μας υπάρχουν σανίδες σωτηρίας, και όσο χάλια κ αν είναι η ζωή μας, πάντα θα υπάρχει κάτι/κάποιος να την κάνει έστω και λίγο(αν όχι πολύ) καλύτερη. Δεν πρέπει να του γυρίζουμε τις πλάτες...Δεν είναι όλα οι μαύρα ή άσπρα. Δεν  πάει να πει πως αν δεν είμαστε καλά, πρέπει να ξεκόψουμε από τα πάντα κ από τους πάντες και να μη δεχόμαστε βοήθεια...Άλλωστε ΚΑΙ γ'αυτό έχουμε τους ανθρώπους δίπλα μας. Για να μας στηρίζουν(και να τους στηρίζουμε) στις δύσκολες στιγμές, δίνοντάς τους έστω και λίγη θετική χροιά στην στεναχώρια και τα βάσανά τους, και στο τέλος να χαιρόμαστε μαζί...Και παρόλο που λατρεύω τις μπόρες και τις συννεφιές, σε αντίθεση με αρκετό κόσμο...νομίζω πως εδώ ισχύει πως "Για να δούμε στο τέλος το ουράνιο τόξο, πρέπει πρώτα να φάμε τη βροχή".

Ας μην αφήνουμε τις μέρες μας να πηγαίνουν χαμένες...γιατί είναι αλήθεια πως ποτέ δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει...Ας αντισταθούμε στα χτυπήματα του χρόνου, της ατυχίας, του πεσσιμισμού και ας βγούμε στο τέλος εμείς νικητές...

Και νομίζω πως τίποτα δεν είναι πιο κατάλληλο για να κλείσω αυτό το παραλήρημα μου, από τα λόγια:

 "Μην καταδέχεσαι να ρωτάς " Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;" ΠΟΛΕΜΑ ! "(Ν. Καζαντζάκης)

"Αγαπημένη μου, για σένα που μου λείπεις!"

Τι πιο όμορφο από μία αγάπη τόσο δυνατή, που δε μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτήν?Διάβασα το παρακάτω κείμενο και νομίζω πως αξίζει να το μοιραστώ. Μπράβο στο παππουδάκι που τόσα χρόνια μετά δε σταμάτησε ποτέ να νιώθει έτσι και μπράβο και στους 2 που κατάφεραν να μην αφήσουν όλο αυτό το όμορφο να χαθεί ώστε ούτε ο θάνατος δεν τους χώρισε...Άλλωστε η ζωή του ενός ήταν η ίδια η ύπαρξη του άλλου.

“Αγαπημένη μου, για σένα που μου λείπεις !

Δεν περνά στιγμή χωρίς να νιώσω την απουσία σου! Τίποτα δεν μπορεί να την γεμίσει! Τίποτα δεν αναπληρώνει ΕΣΕΝΑ!

Θέλω να σου πω, δεν έχω λόγια να γράψω σ αυτό το άψυχο χαρτί, λόγια που θα σου δείξουν πόσο πολύ σ αγαπώ! Είσαι για μένα τα πάντα. Είσαι το γέλιο μου και ο πόνος μου! Είσαι ο ήλιος μου και η συννεφιά μου! Είσαι η ανάσα μου και ο χτύπος στην καρδιά μου!

Ήσουν τότε 16 χρονών και εγώ 22, έλαμπες ανάμεσα στις άλλες! Ακόμη λάμπεις μέσα στο μυαλό μου! Σαν με κοίταξες, ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνά, αυτό το ρίγος ακόμη το νιώθω όταν σε σκέφτομαι. Καλοκαίρι ήταν, μα ήρθε και ο χειμώνας αλλά εγώ ένιωθα πάντα σαν να μουν στην άνοιξη! Σου έφερνα πάντα λουλούδια στην γιορτή σου! Μόνο τα λουλούδια ταίριαζαν κοντά σου λουλούδι μου!

Για σένα αγάπη μου ακόμη και τώρα γράφω αυτό το γράμμα, για σένα καλή μου, με λόγια που τα γράφω όπως μου κατεβαίνουν, αλλά με λογία αληθινά! Καμία φορά θέλω να πάρω τον δρόμο να έρθω να σε βρω. Μου λείπουν τα μάτια σου, μου λείπει το γλυκό χαμόγελο σου, τα κερασένια χείλη σου!

Όχι δεν θα αφήσω άλλο τον χρόνο να μας κρατά μακριά! Θα έρθω γιατί δεν αντέχω αγάπη μου μετά από 40 χρόνια γάμου να μην είμαστε μαζί! Μαζί ζήσαμε χάρες και λύπες, μα πάντα πιασμένοι χέρι - χέρι, κοιτώντας πάντα ο ένας τον άλλο με αγάπη, δίνοντας ο ένας στον άλλο πάντα κουράγιο και δύναμη! Όχι καρδιά μου, δεν υπάρχει η καρδιά μου από την μέρα που δεν σε έχω εδώ δίπλα μου! Ναι, δεν ντρέπομαι να το φωνάξω ακόμη και τώρα ..Ήμουν Είμαι Και Θα Είμαι ερωτευμένος με Εσένα ζωή μου!

Τώρα όμως που χάθηκες δεν έχω ζωή, δεν έχω ανάσα, δεν έχω ΤΙΠΟΤΑ! Αχ, εκείνα τα μαλλάκια σου, μαλακά, απαλά σαν μετάξι ήταν! Ακόμη και όταν άσπρισαν μαλακά, σαν το χιόνι ήταν χιονούλα μου!

Συγχώρα με Γυναίκα μου, συγχώρα με αγαπημένη μου, μα δεν αντέχω άλλο να είμαι χώρια σου! θα έρθω εκεί μαζί σου! Θα έρθω εκεί στην αιωνία ζωή, δίπλα σου!

Συγχωρά τον γέρο άντρα σου που δεν αντέχει, γιατί πονά πολύ η απουσία σου, συγχωρά με, αλλά σ αγαπώ κοριτσάκι μου.Σ ΑΓΑΠΩ και χωριά σου δεν αντέχω, δεν μπορώ!

Σε σένα αγάπη μου, που για 40 χρόνια ζήσαμε ο ένας για τον άλλον! Σ αγαπώ, για αυτό έρχομαι κοντά σου άγγελε μου!

Φιλάκια στα κερασένια σου χειλάκια.

Σύντομα κοντά σου ... Σ αγαπώ!

Ο γέρος σου!”

Αυτό είναι ένα μικρό δείγμα από ένα μεγάλο και μακροσκελές γράμμα, που έγραψε κάποτε ένας κύριος 68 ετών για την γυναίκα του που την έχασε στα 60 της. Έφυγε μετά από 2 χρόνια, από καημό, μαράζωσε είπαν οι γιατροί, ήταν σαν να μην ήθελε να ζήσει, έφυγε ... για την αιώνια ζωή, γεμάτη ... από την αγάπη τους!

Αφιερωμένο σε όλους αγάπησαν πραγματικά κι ακόμη αγαπούν!

tic tac...

Ο χρόνος...μία έννοια τόσο απλή και ταυτόχρονα τόσο περίπλοκη...
Τώρα τελευταία τρώω συνεχώς φρίκες με το θέμα του χρόνου.Εκεί που συζητάω με την παρέα μου για ένα γεγονός που ήταν πριν καιρό, ξαφνικά συνειδητοποιώ πως ο χρόνος φεύγει σαν ατμός...Πως πράγματα που τα έχω στο νου μου σα να συνέβησαν χθες, ή έστω ένα μήνα πριν, συνειδητοποιώ πως γίναν 1 και 2 χρόνια πριν...
Και το αστείο είναι πως όταν αναζητούμε λίγο χρόνο, σπάνια τον βρίσκουμε...Ενώ όταν είμαστε σε μία κατάσταση αναμονής, θλίψης, "αιχμαλωσίας" και ευχόμαστε να περάσει ο καιρός...Τότε δυστυχώς, ούτε τα λεπτά δεν περνάνε...
Πόσες φορές φαντάστηκα πόσο εύκολα θα ήταν τα πράγματα αν υπήρχε ένα κουμπί να ελέγχεται ο χρόνος...Η αν υπήρχε μια χρονομηχανή ώστε να προσπερνάμε τις άσχημες στιγμές και να ξαναζούμε τις όμορφες...
Βέβαια, το καλό είναι πως το μυαλό μας μπορούμε να το ελέγχουμε σε μεγαλύτερο βαθμό απ'ότι το χρόνο(μερικές φορές τουλάχιστον).Έτσι με αυτό τον τρόπο μπορούμε να ζούμε ξανά όποτε θέλουμε τις όμορφες στιγμές και να συνειδητοποιούμε πως πρέπει να εκμεταλλευόμαστε τον παραμικρό χρόνο που μας απομένει για να δημιουργούμε καινούργιες...
Γιατί εν τέλει, αν είχαμε πάντα όσο χρόνο χρειαζόμασταν,δε θα προσπαθούσαμε για τίποτα και δε θα εκτιμούσαμε τις χαρούμενες στιγμές της ζωής μας...