Η ψυχή μου μοιάζει...

...με τα ξεσκισμένα πανιά ενός σαπιοκάραβου
...με τους νεκρούς που γυροφέρνουν ανάμεσα στους ζωντανούς,καταραμένοι-ανένταχτοι-αλύτρωτοι
...με τον ήλιο που σβήνει και χάνεται για πάντα
...με τις ατέλειωτες ώρες της νύχτας
...με τους χειρότερους εφιάλτες
...με τα αστέρια που πέφτουν στο κενό
...με τη θηλιά που ήταν κάποτε γύρω από κάποιον σφυγμό
...με το κουφάρι που το τρώει ο άνεμος και η σαπίλα

μα πάνω απ'όλα....

"η ψυχή  μου μοιάζει μ'εκείνους που τρελάθηκαν απ'τη λύπη κ αρχίζουν να γελούν..."

image: link
quote: Καζαντζάκης

Void

"i am waiting for you last summer"

"He Has Left Us Alone But Shafts Of Light Sometimes Grace The Corners Of Our Rooms"
"i just wanted to make you something beautiful"
"one day i will teach you to let go of your fears"
"forever lost"
"are you there"
"desolation"
"lost in timeless horizons"
"year of no light"

Τι είναι όλα αυτά θα μου πείτε...είναι ονόματα τραγουδιών ή ονόματα συγκροτημάτων.

Είναι πράγματα που ακούω ξανά και ξανά ή ανακαλύπτω κάθε μέρα.

Είναι μια ειρωνεία που παίζει με το μυαλό μου.

Αν υπήρχε θεός, θα ήταν αυτός που θα τα στελνε στο δρόμο μου και θα γελούσε.

Είναι δάκρυα, είναι φωνές, είναι σιωπή.

Είναι δοξαριές που με τρυπάνε.

Είναι βήματα μέσα στην παγωνιά και στο σκοτάδι...

Βήματα κοιτώντας τον ουρανό...

Είναι ευχές και ερωτηματικά...

Ανάθεμα κ αν ξέρω τι είναι...

Ανάθεμα κ αν ξέρω πια τι είμαι εγώ...

Πέρσυ στις 21 Δεκεμβρίου λέγαν πως θα ερχόταν το τέλος του κόσμου...Και γιατί δεν ήρθε?

Ας ερχόταν και λίγο νωρίτερα...Θα με βόλευε μια χαρά...

Κάθε μέρα εύχομαι κάτι...τα "μακάρι" μου είναι πολλά,όμως ένα το κυρίαρχο...

Αν μπορούσα να πεθάνω για να βγει αληθινό, θα το κανα...Αρκεί να ζούσα τις τελευταίες μου στιγμές μ'αυτό.

Αν με τη δύναμη των δικών σας ευχών, γινόταν πραγματικότητα...θα σας ζητούσα να εύχεστε για μένα.

Γιατί τι είμαι..

Ένα κενό...Σαν την καρδιά που μες στη γύμνια της την χτυπάει ο Βαρδάρης, κ ολόγυρά της πέφτουν τ'αρπακτικά να την αποτελειώσουν.

"illuminate my heart, my darling"

Δεν είμαι καλός, δεν είμαι αγνός, δεν είμαι ήσυχος!

"Δεν είμαι καλός, δεν είμαι αγνός, δεν είμαι ήσυχος! Αβάσταχτη είναι η ευτυχία κι η δυστυχία μου, είμαι γιομάτος άναρθρες φωνές και σκοτάδι' κυλιούμαι όλο δάκρυα κι αίματα μέσα στη ζεστή τούτη φάτνη της σάρκας μου.
Φοβούμαι να μιλήσω. Στολίζουμαι με ψεύτικα φτερά, φωνάζω, τραγουδώ, κλαίω, για να συμπνίγω την ανήλεη κραυγή της καρδιάς μου.
Δεν είμαι το φως, είμαι η νύχτα' μα μια φλόγα λοχίζει ανάμεσα στα σωθικά μου και με τρώει. Είμαι η νύχτα που την τρώει το φως."

Ν.Καζαντζάκης

Όταν ο Καστράτος,παίρνει ανθρώπινη μορφή

Όλοι ξέρουμε τον Καστράτο, τον ευνουχισμένο γάτο του Αρκά...
Συνειδητοποιώ, λοιπόν, με τον καιρό...ότι διάφοροι γνωστοί μου, "ευνουχίζονται" από τις γκόμενές τους...
Είμαι σίγουρη, ότι όλοι έχουμε-είχαμε στον περίγυρό μας ένα τέτοιο πρότυπο ζευγαριού. Και αν τυχαίνει να γνωρίζουμε τον άντρα πριν από αυτή του τη σχέση, αντιλαμβανόμαστε ακόμη πιο έντονα την αλλαγή στη συμπεριφορά του. Δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπω διάφορους, να "μεταλλάσσονται" σιγά σιγά, από ένα άτομο που σεβόμουν (γιατί ότι κ αν έκανε, τουλάχιστον το έκανε γιατί το ήθελε από μόνος του) ,σε κάτι μούλιδες-που κατά τ'άλλα εξακολουθούν να το παίζουν αλάνια στους γύρω τους και να μην παραδέχονται την αλήθεια- που ουσιαστικά, μόνο παντόφλα δεν πέφτει στο σπίτι.
Άτομα που παλιά δεν υπολόγιζαν τίποτα(με την καλή την έννοια), πλέον έχουν γίνει τα σκυλάκια της κυρίας και είναι διατεθειμένα να πιστέψουν κάθε ψέμα-πλεκτάνη της, και να κάνουν ό,τι τους ζητήσει...είτε αυτό είναι από το να κόψουν τα pc games, μέχρι το να ξεκόψουν σιγά σιγά από την παρέα τους...ΒΕΒΑΙΑ δεν το κάνουν εξαρχής προφανώς...στην αρχή είναι όλο γλύκες και γλείψιμο με την παρέα,μέχρι που σιγά σιγά με τον καιρό φαίνεται ο πραγματικός χαρακτήρας και σκοπός τους(που πολλές φορές είναι και ο γάμος).
Και φυσικά ο τυπάς, κάνει ότι του λέει(με τρόπο πάντα)...αλλά δεν το κάνει ποτέ γιατί πραγματικά το θέλει..το κάνει είτε από τύψεις, είτε από μαλακία.Και στο τέλος φυσικά-αν αυτό τραβάει πολύ καιρό-καταλήγει αυτός να είναι δυστυχισμένος και αυτή να χαίρεται γιατί νομίζει πως έχει δίπλα της κάποιον που τον έκανε να την αγαπήσει...Και απορώ, πόσο χαρούμενη μπορεί να νιώθει κάποια, όταν βλέπει πως όλα αυτά που κάνει ο δικός της, δεν τα κάνει γιατί πραγματικά τα θέλει...αλλά γιατί έμμεσα αναγκάζεται...και πόσο χαρούμενη μπορεί να νιώθει που καταπιέζει το σύντροφό της και που τον ξεκόβει από τους φίλους του και από κάποιες χαζές(ενδεχομένως) συνήθειες, οι οποίες όμως δεν βλάπτουν κανέναν.
Και πριν μου πει κανείς ότι το αγόρι τα κάνει αυτά από την αγάπη του και τον έρωτά του...θα προτείνω να σκεφτείτε πως λειτουργούν οι άνθρωποι όταν είναι πραγματικά ερωτευμένοι+αγαπημένοι, όπου τις πρωτοβουλίες για μια πράξη που θα δώσει χαρά στον άλλον, τις παίρνουν μόνοι τους και στο τέλος νιώθουν μια ολοκλήρωση ΚΑΙ ΟΙ 2...και όχι τύψεις και αμφιβολίες ο ένας, και χαρά ο άλλος.
Για να γίνει πιο κατανοητό σε όλους τι εννοώ, θυμηθείτε τη Μία από το Two and a half men και πως είχε καταντήσει τον Charlie και πόσο δυστυχισμένος/καταπιεσμένος κατάλαβε ότι ήταν.( Και η Judith περίπτωση τύπισσας-ευνουχισμού είναι, μόνο που ο Alan ήταν από την αρχή μούκας.)
Και από τέτοιου είδους, ζευγαράκια..το μόνο που μου προκαλείται, είναι μία αηδία για την κοπέλα και ένας οίκτος για τον άντρα...Εκτίμηση όμως, για κανέναν από τους 2...

Αδικία...Μία έννοια που δε θα έπρεπε να υπάρχει!

Η αδικία είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους μας πολύ συχνά. Όμως με τον καιρό την ξεπερνάμε. Τι συμβαίνει όμως όταν η αδικία έρχεται με τη μορφή θανάτου? 

Από μικρή δυσκολευόμουνα να καταλάβω γιατί κάποιοι άνθρωποι που είναι πολύ καλοί, ή τα ζωάκια που δεν βλάπτουν κανένα, πεθαίνουν. Και τώρα που μεγάλωσα η απορία μου παραμένει η ίδια.

Κατά τη γνώμη μου, απ όλα τα έμβια όντα του πλανήτη μας, το μόνο που μπορεί να κάνει κακό με αυτοσκοπό να βλάψει/πληγώσει τους άλλους, είναι ο άνθρωπος. Λαμβάνοντας ως αφορμή ένα πρόσφατο γεγονός (τον χαμό του αγαπημένου μου Πούμπα-ινδικό χοιρίδιο) ξανάρθε στο μυαλό μου έντονα η έννοια της αδικίας. Ένα βράδυ όπως πήγαινα να κοιμηθώ συνειδητοποίησα πως δεν άκουσα τους αστείους ήχους και το ποδοβολητό του Πούμπα, όπως συνέβαινε συνήθως. Τότε πήγα προς τα εκεί που ήταν το σπιτάκι του και μου ήρθαν εικόνες στο μυαλό. Εικόνες ενός πλάσματος αστείου και άκακου που μόνο χαρά και χαμόγελα μπορούσε να προκαλέσει σε κάποιον. Και αναρωτήθηκα για ακόμη μία φορά, ποιον πείραξε ένα τέτοιο πλάσμα για να αξίζει έναν πρόωρο-επίπονο θάνατο? Την απάντηση στο πρώτο σκέλος την ξέρω… Δεν πείραξε ποτέ κανέναν. Αυτό που δυσκολεύομαι να καταλάβω είναι η αδικία του θανάτου του.

Και όσο σκέφτομαι ότι άτομα (και ζώα) που μόνο καλό είχαν να προσφέρουν, έχουν φύγει από δίπλα μας… Ενώ άτομα που μόνο κακό ξέρουν να προκαλούν , ζουν ανενόχλητα με όλες τις επιθυμίες τους να εκπληρώνονται  χωρίς να αντιλαμβάνονται τι θα πει «άγχος που σου τρώει τη ζωή», εξοργίζομαι.

Και μιας και ζούμε στην Ελλάδα (δυστυχώς), για την πλειοψηφία αυτών που θα το διαβάσει, η αδικία τη δεδομένη στιγμή είναι ότι κάποια άτομα, τα οποία φυσικά δεν επιλέξαμε εμείς, μέρα με τη μέρα μας καταστρέφουν τη ζωή. Μας γκρεμίζουν τα όνειρά μας, μας διώχνουν μακριά από τις οικογένειες μας και τα πρόσωπα που αγαπάμε… Βγάζουν ανθρώπους στο δρόμο, ωθούν άλλους στην αυτοκτονία και πολλά άλλα άσχημα πράγματα… Είχαν κ αυτοί κάποτε όνειρα, αλλά κανείς δεν τους τα στέρησε με τόσο άσχημο τρόπο.

Ξέρω πως το να εύχεται κανείς το θάνατο κάποιου άλλου είναι κάτι πολύ άσχημο που πάντα μου προκαλούσε ένα σοκ. Όμως νομίζω πως ζυγίζοντάς τα, όλοι θα ευχόμασταν να ήταν ζωντανοί αυτοί που αγαπάμε, αντί για  άτομα που ρουφάνε την ψυχή του «άμαχου πληθυσμού» κάνοντας τον να υποφέρει.

Το σήμερα των αλλωνών...

Είναι κάποια γεγονότα που σου σημαδεύουν ολόκληρη τη μέρα...χαράσσονται στο μυαλό σου και μένουν εκεί,για μια μέρα,ένα μήνα ή και για πάντα...

Σήμερα αφού τελείωσε το μάθημα στη σχολή,ξεκίνησα για το σπίτι..Εκεί που φτάνω κάπου στα μέσα της πανεπιστημιούπολης,βλέπω έναν παππούλη να κάθεται στα παγκάκια μεταξύνομικής-φιλοσοφικής...Είδα πως κάτι μού λεγε...Βγάζω τα ακουστικά και τον ακούω να μου λέει"Μήπως ξέρεις τίποτα για καμία δουλειά?"..."δουλειά?!" του λέω..."Ναι,δεν έχω φάει τίποτα εδώ και μία βδομάδα,θα τρελαθώ" μου λέει...καταριέμαι από μέσα μου τον εαυτό μου,που εκείνη την ώρα δεν είχα τίποτα πάνω μου να του δώσω...ούτε καν 10λεπτά...Του λέω"Δεν ξέρω τίποτα,τι να σας πω?!"...Και συνεχίζω τον δρόμο μου...Μόνο που σήμερα,δεν ήταν απλά μια πολύ κουραστική ανηφόρα...Ήταν κ ένας Γολγοθάς σκέψεων...Από εκείνη την ώρα σκέφτομαι"Γιατί?Γιατί?Γιατί?...Γιατί να μην έχω λεφτά πάνω μου,γιατί να μην έχω κάτι να του δώσω να φάει?Γιατί να μη σκεφτώ να του πω να πάει στη λέσχη?"...Πραγματικά,με τρώει η σκέψη αυτού του ανθρώπου σήμερα...Και είμαι σίγουρη,πως θα συνεχίσει να με τρώει,αν δεν τον ξαναδώ,να του δώσω κάτι...Θυμήθηκα κ άλλες φορές που έβλεπα άτομα στο δρόμο σε άθλια κατάσταση(μιας και ο συγκεκριμένος,εμφανισιακά ήταν μια χαρά καθαρός και δε φορούσε κουρέλια),να μην έχουν να φάνε...Θυμάμαι επίσης έναν άλλον παππού,κάπου στην Τσιμισκή,που με το που του δώσαν κάτι ψηλά,πήγε και πήρε ένα παγωτό να φάει...Και το κοιτούσε με τόση χαρά!Όπως τα παιδιά που περιμένουν το καλοκαίρι πως και πως για να φάνε το πρώτο τους παγωτό...Γιατί να υπάρχει αυτή η δυστυχία?!Γιατί να μη γίνεται να τους σώσουμε?Δε νομίζω πως υπάρχει χώρα που να μην έχει ένα έστω και μικρό ποσοστό ζητιάνων ή άπορων που κοιμούνται στο δρόμο,ακόμη κ αν είναι από τις πιο πλούσιες...Αλλά μέρα με τη μέρα παραγίνεται το κακό!Βλέπω όλο και πιο πολλούς...Φτάνω σε σημείο να "φοβάμαι" να βγω από το σπίτι,γιατί κάτι θα δω που θα το σκέφτομαι συνεχώς μετά και θα μου χαλάει τη διάθεση όλο και πιο πολύ...Γι'αυτό όμως,ξέρω πως δε φταίω εγώ...Μακάρι να ήταν δικό μου το φταίξιμο,γιατί τότε θα ήξερα πως μπορώ να κάνω κάτι...Αλλά δεν είναι...Και απορώ με τους πλούσιους,που ενώ έχουν δεν δίνουν το παραμικρό(ευτυχώς υπάρχουν κ εξαιρέσεις)...και όλοι αυτοί οι πολιτικοί,δεν τα βλέπουν αυτά?!Ανεξαρτήτως κόμματος,γιατί όλοι τα ίδια σκατά είναι!Όλοι θέλουν την εξουσία για να περνάνε καλά και κανείς για να βοηθήσει αυτούς που το έχουν πραγματικά ανάγκη...Τρώνε τα δισεκατομμύρια,τόσα που ακόμη κ αν ζούσαν 1000 χρόνια,πάλι θα τους περίσσευαν...Ενώ δίπλα τους άτομα πεθαίνουν από το κρύο,τη ζέστη,την πείνα...Κοιμούνται ακόμη και σε κάδους για τα καταφέρουν!Δεν θέλω να πάω το θέμα σε πολιτικό επίπεδο,κ αν το έκανα,ελπίζω να έγινε σε μικρό βαθμό...Ήθελα να τονίσω απλά πως όλα αυτά τα άτομα που έχουν τα κέρατά τους και δεν τους σφίγγεται ούτε λίγο η καρδιά με τέτοιες εικόνες,τότε δεν είναι άνθρωποι...Και κυρίως όταν αυτά τα άτομα τα εμπιστεύεται τόσος κόσμος και αντί να τον βοηθήσουν,κάθονται απλά και τον κοροϊδεύουν τότε ένας λόγος παραπάνω να ντρέπονται και να συνειδητοποιήσουν την απανθρωπιά τους...

Όπως και να έχει,εύχομαι κατά κύριο λόγο να μην μείνει ποτέ ξανά χωρίς φαί ο παππούς που είδα σήμερα(μιας και από αυτόν ξεκίνησα),και να καταφέρω να τον βοηθήσω κ εγώ σ αυτό...

photo taken by:http://rhapsouldize.deviantart.com/art/of-poverty-57890527?q=boost%3Apopular%20poverty&qo=39