Δεν είμαι καλός, δεν είμαι αγνός, δεν είμαι ήσυχος!

"Δεν είμαι καλός, δεν είμαι αγνός, δεν είμαι ήσυχος! Αβάσταχτη είναι η ευτυχία κι η δυστυχία μου, είμαι γιομάτος άναρθρες φωνές και σκοτάδι' κυλιούμαι όλο δάκρυα κι αίματα μέσα στη ζεστή τούτη φάτνη της σάρκας μου.
Φοβούμαι να μιλήσω. Στολίζουμαι με ψεύτικα φτερά, φωνάζω, τραγουδώ, κλαίω, για να συμπνίγω την ανήλεη κραυγή της καρδιάς μου.
Δεν είμαι το φως, είμαι η νύχτα' μα μια φλόγα λοχίζει ανάμεσα στα σωθικά μου και με τρώει. Είμαι η νύχτα που την τρώει το φως."

Ν.Καζαντζάκης

Μια αστραπή η ζωή μας... μα προλαβαίνουμε

Σοφός ο τίτλος, όπως και πολλά τα σοφά που έχει πει ο εμπνευστής του...

Θυμάμαι όταν ήμουν στο γυμνάσιο, που έπεσε στα χέρια μου ένα μικρό βιβλιαράκι με στίχους...Ποτέ δεν ήμουν φαν των λογοτεχνικών βιβλίων...έπρεπε κάτι ή κάποιος να μου διεγείρει αρκετά το ενδιαφέρον ώστε να διαβάσω κάποιο βιβλίο.Εκείνο το μικρό τευχάκι όμως με τράβηξε...και από τα πολλά που έγραφε, στο μυαλό μου έμεινε μια άλλη έμπνευση του Καζαντζάκη

Ερχόμαστε απο μία σκοτεινή άβυσσο. 

Καταλήγουμε σε μία σκοτεινή άβυσσο. 

Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ιδέα από τη ζωή του και κατά πόσο "εκμεταλλευόταν" τις στιγμές της ζωής του...Αλλά συμφωνώ απόλυτα, ή τουλάχιστον θέλω να συμφωνώ μ αυτά που λέει.Καλώς η κακώς η ζωή μας διαρκεί όσο διαρκεί...Για άλλους είναι μικρή, για άλλους ξεπερνά και τον αιώνα. Μπορεί να υπάρχει και ζωή πριν ή μετά, αλλά δε μπορούμε να θέσουμε τις ελπίδες μας σ' αυτό. Πρέπει να εκμεταλλευτούμε τη ζωή που υπάρχει τώρα και να μην αφήσουμε ευκαιρίες να πάνε χαμένες. Να κυνηγάμε την ευτυχία, στην μορφή που δίνεται στον καθένα( btw δείτε αυτή την ταινία όσοι δεν την έχετε δει "Το Κυνήγι της Ευτυχίας" ). Καλώς ή κακώς, τα όνειρα είναι για να τα κυνηγάμε. Πόσες φορές έτυχε να πετύχουμε κάτι που δεν το περιμέναμε, απλά και μόνο επειδή πιστέψαμε σ'αυτό. Πόσες φορές έτυχε άνθρωποι, μέχρι και το θάνατο να νικήσουν , απλά και μόνο γιατί η θέλησή τους ήταν τεράστια. Μπορεί μερικές φορές να μας έρθει κάτι απλόχερα, χωρίς να κοπιάσουμε. Άλλες φορές όμως πρέπει να προσπαθήσουμε είτε λίγο, είτε πολύ. Πάντα όμως, εφόσον δεν τα παρατούμε πιστεύω ανταμοιβόμαστε. Και μάλιστα όταν έχουμε κοπιάσει για κάτι, στο τέλος η χαρά μας είναι πολύ μεγαλύτερη. Όσες φορές είπα πως "τζάμπα προσπάθησα, αφού δεν πέτυχε" ήταν γιατί δεν προσπάθησα αρκετά ή γιατί δεν είχα αρκετή υπομονή ώστε να προσπαθήσω λίγο ακόμη. Είναι κρίμα στη μικρή ζωή που έχουμε να κάνουμε συμβιβασμούς, και να αρκούμαστε το "έλα μωρέ, τώρα έτυχε τι να κάνω". Κάποια πράγματα δε μπορούμε να τα "ρίχνουμε" στην τύχη. Αν έτυχε κάτι που δε μ' αρέσει , δε θα πω "έτυχε μωρέ, τι να κάνω"...Θα προσπαθήσω να το αλλάξω...Κάτι ακόμη πολύ έξυπνο που άκουσα πρόσφατα κάπου στο νετ, ήταν πως

 "Η ζωή προχωρά.Κ ακόμη κ αν προχωρήσουμε και συνειδητοποιήσουμε πως χάσαμε κάτι που το θέλουμε, μπορούμε ακόμη να το διεκδικήσουμε ".

Και είναι αλήθεια...Οι ηττοπάθειες του τύπου " είχα την ευκαιρία και τώρα την έχασα" δε χωράνε σε μια ζωή και μάλιστα στην Ελλάδα, όπου όλα πάνε σκατά. Τις ευκαιρίες δεν τις χάνουμε, αλλά τις δημιουργούμε...Κ ακόμη κ αν κάνουμε λάθη, στο χέρι μας είναι να τα διορθώσουμε.Για όλους μας υπάρχουν σανίδες σωτηρίας, και όσο χάλια κ αν είναι η ζωή μας, πάντα θα υπάρχει κάτι/κάποιος να την κάνει έστω και λίγο(αν όχι πολύ) καλύτερη. Δεν πρέπει να του γυρίζουμε τις πλάτες...Δεν είναι όλα οι μαύρα ή άσπρα. Δεν  πάει να πει πως αν δεν είμαστε καλά, πρέπει να ξεκόψουμε από τα πάντα κ από τους πάντες και να μη δεχόμαστε βοήθεια...Άλλωστε ΚΑΙ γ'αυτό έχουμε τους ανθρώπους δίπλα μας. Για να μας στηρίζουν(και να τους στηρίζουμε) στις δύσκολες στιγμές, δίνοντάς τους έστω και λίγη θετική χροιά στην στεναχώρια και τα βάσανά τους, και στο τέλος να χαιρόμαστε μαζί...Και παρόλο που λατρεύω τις μπόρες και τις συννεφιές, σε αντίθεση με αρκετό κόσμο...νομίζω πως εδώ ισχύει πως "Για να δούμε στο τέλος το ουράνιο τόξο, πρέπει πρώτα να φάμε τη βροχή".

Ας μην αφήνουμε τις μέρες μας να πηγαίνουν χαμένες...γιατί είναι αλήθεια πως ποτέ δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει...Ας αντισταθούμε στα χτυπήματα του χρόνου, της ατυχίας, του πεσσιμισμού και ας βγούμε στο τέλος εμείς νικητές...

Και νομίζω πως τίποτα δεν είναι πιο κατάλληλο για να κλείσω αυτό το παραλήρημα μου, από τα λόγια:

 "Μην καταδέχεσαι να ρωτάς " Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;" ΠΟΛΕΜΑ ! "(Ν. Καζαντζάκης)

5 του Μάη

Μέσα Στην ψυχή μου έπρόβαλες και τόξερα πώς θάλθεις. Και σε περίμενα Σε περίμενα όπως ή γη τον χειμώνα παγωμένη κι έρημη πονεί και περιμένει. Είσαι Συ η ανοιξη κι έρχεσαι και προχωρείς αγάλια, αγάλια, μέσα Στην ψυχή μου. Στο διάβα Σου ανοίγονται κι ανθούν κι εύωδιάζουν οι σκέψεις μου. Κάτω από τα πόδια Σου φυτρώνει και χαμόγελα το χρώμα της ελπίδας.ή αναπνοή Σου θερμή και παρηγορήτρα διαβαίνει απάνω από την ψυχή μου και ξυπνούν από τη νάρκη των ανέρωτων χειμώνων τα όνειρα μου και Σε βλέπουν χωρίς έκπληξη και Σού χαμογελούν. Τόξεραν πώς θάλθεις.Κάποια πουλιά ανοίγουν μέσα μου τα μάτια των και ξετινάσσουν τα φτερά. Κι Έσύ χαμογελάς και προχωρείς αγάλια, αγάλια, βασίλισσα μέσα Στην ψυχή μου. Αγάλια,αγάλια προχωρείς μέσα Στην ψυχή μου με την περηφάνεια των ρόδων και τον ίμερο των μεγάλων κισσών και τη σιωπηλήν επίκληση των ντροπαλών μενεξέδων. Κι ενα φιλί απέραντο ανατριχιάζει κι απλώνεται και τρέμει στο κορμί μου. Το νοιώθω–είσαι η ΑνοιξηΈσύ, ωΕκλεχτή και ω Ευλογημένη,και είμαι εγώ ή γη, ή μεγάλη και ακόλαστη μητέρα- που ανοίγει τις λαγόνες της και περιμένει.

...φωνάζει ο νους...

...Ο νους βολεύεται, έχει υπομονή, του αρέσει να παίζει...

..."Εγώ μονάχα υπάρχω!" φωνάζει ο νους.

"Μέσα στα κατώγια μου, οι πέντε μου ανυφάντρες δουλεύουν, υφαίνουν και ξυφαίνουν τον καιρό και τον τόπο, τη χαρά και τη θλίψη, την ύλη και το πνέμα.

"Όλα ρέουν τρογύρα μου σαν ποταμός, χορεύουν, στροβιλίζουνται, τα πρόσωπα κατρακυλούν σαν το νερό, το χάος μουγκρίζει.

"Μα εγώ, ο Νους, με υπομονή, με αντρεία, νηφάλιος μέσα στον ίλιγγο, ανηφορίζω. Για να μην τρεκλίσω να γκρεμιστώ, στερεώνω απάνω στον ίλιγγο σημάδια, ρίχνω γιοφύρια, ανοίγω δρόμους, οικοδομώ την άβυσσο....