"Αγαπημένη μου, για σένα που μου λείπεις!"

Τι πιο όμορφο από μία αγάπη τόσο δυνατή, που δε μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτήν?Διάβασα το παρακάτω κείμενο και νομίζω πως αξίζει να το μοιραστώ. Μπράβο στο παππουδάκι που τόσα χρόνια μετά δε σταμάτησε ποτέ να νιώθει έτσι και μπράβο και στους 2 που κατάφεραν να μην αφήσουν όλο αυτό το όμορφο να χαθεί ώστε ούτε ο θάνατος δεν τους χώρισε...Άλλωστε η ζωή του ενός ήταν η ίδια η ύπαρξη του άλλου.

“Αγαπημένη μου, για σένα που μου λείπεις !

Δεν περνά στιγμή χωρίς να νιώσω την απουσία σου! Τίποτα δεν μπορεί να την γεμίσει! Τίποτα δεν αναπληρώνει ΕΣΕΝΑ!

Θέλω να σου πω, δεν έχω λόγια να γράψω σ αυτό το άψυχο χαρτί, λόγια που θα σου δείξουν πόσο πολύ σ αγαπώ! Είσαι για μένα τα πάντα. Είσαι το γέλιο μου και ο πόνος μου! Είσαι ο ήλιος μου και η συννεφιά μου! Είσαι η ανάσα μου και ο χτύπος στην καρδιά μου!

Ήσουν τότε 16 χρονών και εγώ 22, έλαμπες ανάμεσα στις άλλες! Ακόμη λάμπεις μέσα στο μυαλό μου! Σαν με κοίταξες, ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνά, αυτό το ρίγος ακόμη το νιώθω όταν σε σκέφτομαι. Καλοκαίρι ήταν, μα ήρθε και ο χειμώνας αλλά εγώ ένιωθα πάντα σαν να μουν στην άνοιξη! Σου έφερνα πάντα λουλούδια στην γιορτή σου! Μόνο τα λουλούδια ταίριαζαν κοντά σου λουλούδι μου!

Για σένα αγάπη μου ακόμη και τώρα γράφω αυτό το γράμμα, για σένα καλή μου, με λόγια που τα γράφω όπως μου κατεβαίνουν, αλλά με λογία αληθινά! Καμία φορά θέλω να πάρω τον δρόμο να έρθω να σε βρω. Μου λείπουν τα μάτια σου, μου λείπει το γλυκό χαμόγελο σου, τα κερασένια χείλη σου!

Όχι δεν θα αφήσω άλλο τον χρόνο να μας κρατά μακριά! Θα έρθω γιατί δεν αντέχω αγάπη μου μετά από 40 χρόνια γάμου να μην είμαστε μαζί! Μαζί ζήσαμε χάρες και λύπες, μα πάντα πιασμένοι χέρι - χέρι, κοιτώντας πάντα ο ένας τον άλλο με αγάπη, δίνοντας ο ένας στον άλλο πάντα κουράγιο και δύναμη! Όχι καρδιά μου, δεν υπάρχει η καρδιά μου από την μέρα που δεν σε έχω εδώ δίπλα μου! Ναι, δεν ντρέπομαι να το φωνάξω ακόμη και τώρα ..Ήμουν Είμαι Και Θα Είμαι ερωτευμένος με Εσένα ζωή μου!

Τώρα όμως που χάθηκες δεν έχω ζωή, δεν έχω ανάσα, δεν έχω ΤΙΠΟΤΑ! Αχ, εκείνα τα μαλλάκια σου, μαλακά, απαλά σαν μετάξι ήταν! Ακόμη και όταν άσπρισαν μαλακά, σαν το χιόνι ήταν χιονούλα μου!

Συγχώρα με Γυναίκα μου, συγχώρα με αγαπημένη μου, μα δεν αντέχω άλλο να είμαι χώρια σου! θα έρθω εκεί μαζί σου! Θα έρθω εκεί στην αιωνία ζωή, δίπλα σου!

Συγχωρά τον γέρο άντρα σου που δεν αντέχει, γιατί πονά πολύ η απουσία σου, συγχωρά με, αλλά σ αγαπώ κοριτσάκι μου.Σ ΑΓΑΠΩ και χωριά σου δεν αντέχω, δεν μπορώ!

Σε σένα αγάπη μου, που για 40 χρόνια ζήσαμε ο ένας για τον άλλον! Σ αγαπώ, για αυτό έρχομαι κοντά σου άγγελε μου!

Φιλάκια στα κερασένια σου χειλάκια.

Σύντομα κοντά σου ... Σ αγαπώ!

Ο γέρος σου!”

Αυτό είναι ένα μικρό δείγμα από ένα μεγάλο και μακροσκελές γράμμα, που έγραψε κάποτε ένας κύριος 68 ετών για την γυναίκα του που την έχασε στα 60 της. Έφυγε μετά από 2 χρόνια, από καημό, μαράζωσε είπαν οι γιατροί, ήταν σαν να μην ήθελε να ζήσει, έφυγε ... για την αιώνια ζωή, γεμάτη ... από την αγάπη τους!

Αφιερωμένο σε όλους αγάπησαν πραγματικά κι ακόμη αγαπούν!

Για σένα "καμαράκι"...

Η συγκεκριμένη ανάρτηση ίσως θυμίσει μία άλλη,αλλά αναφέρεται σε άλλο πρόσωπο...Αναφέρεται σε ένα από τα 5?6?(περισσότερα δεν παίζει να είναι) πιο κοντινά μου άτομα...Είναι ένα από τα πιο συμπαθητικά και γλυκά άτομα που ξέρω...Αν και στην αρχή είχα μια λάθος εντύπωση την οποία ευτυχώς μου ανέτρεψε πάρα πολύ γρήγορα...Είναι τόσο καλή και τη διακρίνει πάντα μία ηρεμία που καταφέρνει να μου τη μεταδώσει κ εμένα,που δε θα με χαρακτήριζα από τα πιο ήρεμα άτομα...Έχει ένα χάρισμα,να μου παίρνει το άγχος και να με κάνει να χαμογελάω(πράγμα που για μένα είναι πολύ σημαντικό)...Είναι από τις πάααααρα πολύ λίγες κοπέλες που συμπαθώ τόσο πολύ!Χαίρομαι που την γνώρισα και που είμαστε τόσο κοντά!Δεν την νιώθω απλά σαν φίλη μου,αλλά σαν οικογένεια μου!Ελπίζω βέβαια να νιώθει κ εκείνη τα ίδια για μένα,αν και μπορώ να πω πως είναι ένα από τα λίγα άτομα για τα οποία δεν αμφιβάλλω...Ξέρω και ότι νοιάζεται για μένα(φυσικά κ εγώ νοιάζομαι πολύ) και ότι μπορώ να βασίζομαι πάνω της(πράγμα που μπορεί να κάνει και η ίδια)...Είναι από τα άτομα που μπορώ να εντάξω στην κατηγορία “απαραίτητα”...Όταν λείπει η απουσία της γίνεται αισθητή.Επίσης κάτι άλλο που μ'άρεσει πολύ,είναι που μερικές φορές μπορεί να είμαστε μαζί χωρίς απαραίτητα να μιλάμε,αλλά να επικοινωνούμε...Να καταλαβαίνει με το που με βλέπει αν είμαι καλά ή όχι...Βέβαια αυτές οι φορές “της σιωπής”,δεν είναι πολλές γιατί εκτός από καλός άνθρωπος και φιλότιμος,είναι και απίστευτα διασκεδαστική!Οπότε οι ώρες περνάνε μες στη “βλακεία” και τα γέλια πρωτού καν το καταλάβουμε...Νομίζω ότι είναι από τους καλύτερους συνδιασμούς ανθρώπινου χαρακτήρα που θα μπορούσε να έχει κάποιος δίπλα του!Σ ευχαριστώ καμ κ σ'αγαπάω πολύ κ ό,τι χρειαστείς “χτύπα μου”!:)

Είναι κάποια άτομα που είναι τοοοοοοσο καλά,που λες δεν μπορεί να υπαρχει τέτοιο άτομο...

Είναι τόσο γλυκά,που με το χαμόγελό τους και μόνο νιώθεις μια ζεστασιά και μια χαρά να σε αγγίζουν...

Αλλά ας μη μιλάω έτσι γενικά...

Αυτά τα γράφω έχοντας κάποιο συγκεκριμένο άτομο στο μυαλό μου...

Δε θέλω να αναφέρω το όνομά της,για λόγους που έχω πει και σε άλλη ανάρτηση...

Αυτή λοιπόν η κοπέλα,νόμιζω ότι είναι από τα καλύτερα άτομα που έχω γνωρίσει όσα χρόνια ζω...

Αν υπήρχαν άγγελοι,τότε σίγουρα θα ήταν ένας από αυτούς...

Είναι πάντα τόσο πρόθυμη να βοηθήσει τον οποιονδήποτε,χωρίς να περιμένει ποτέ κάποιο αντάλλαγμα...

Κ εμένα με έχει βοηθήσει πολλές φορές(πράγμα που με κάνει να νιώθω γαϊδούρι),

τόσες που δεν ξέρω ούτε πως να της ανταποδώσω ούτε πως να τησ δείξω πόσο την ευχαριστώ...Το θεωρώ αδιανόητο ότι μπορεί να υπάρχουν άτομα που να μην τη συμπαθούν...

Είναι τόσο καλή,που ακόμη κ αν νευριάσει με κάτι,προτιμάει να το κρατάει μέσα της,

τρώγωντας τον εαυτό της,παρά να πει κάτι κακό σε κάποιον...Η ίδια ισχυρίζεται βέβαια ότι δεν είναι με όλους καλή...Μακάρι να ίσχυε στ'αλήθεια..

Όπως και να έχει όμως,νομίζω ότι τέτοια άτομα δεν καλύπτουν ούτε το 1% του πληθυσμού της γης...Οπότε είμαι πολύ τυχερή που την γνώρισα...

Εύχομαι σύντομα να καταφέρει να ξεσπάει σε όσους το αξίζουν(ίσως να είμαι κ εγώ μέσα σ αυτούς) και να μην χαλάει άλλο τον εαυτό της..Θέλω να είναι πάντα καλα

και πάντα χαμογελαστή.Νιώθω ότι αυτό το κείμενο την αδικεί και ότι είναι πολύ λίγο γι'αυτήν,αλλά δε θέλω να γράψω περισσότερα για λόγους που επίσης έχω ξαναπεί...Απλά πως ό,τι κ αν χρειαστεί εγώ θα είμαι δίπλα της κ πολλά ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ !!!

Αφιερωμένο...

Δεν ξέρω τι να γράψω γι αυτό το άτομο...Είναι τόσο περίπλοκο...Από τη μια μπορεί να σου φωνάξει για κάτι ασήμαντο,το οποίο σίγουρα θα μετανιώσει και από την άλλη να γίνει χαλί να τον πατήσεις...από τη μία δείχνει ένα σκληρό ευατό,που θέλει να επιβάλλεται και από την άλλη κάνει πράγματα για τους γύρω του,τόσο όμορφα..
Πράγματα που λίγα άτομα θα έκαναν...Τον δικαιολογώ όμως,έχει περάσει πολλά κ ακόμη περνάει...
Όλο αυτό το άγχος και οι ατυχίες της ζωής μας κάνουν όλους να φερόμαστε περίεργα...
...Άλλωστε πολλές φορές οι φωνές του έχουν σκοπό απλά να μας προστατέψουν,γιατί μας νοιάζεται και φοβάται μην πάθουμε τίποτα...Ξέρω πως αυτό είναι που τον νοιάζει πιο πολύ απ'όλα...
Πιστεύω πως είμαι πολύ τυχερή κ εγώ και όσα άτομα τον έχουν κοντά τους...Δε θέλω να γράψω πολλά...
Δε μ αρέσει να γράφω πολλά(σε ένα blog)για τα άτομα που είναι γύρω μου...
Απλά του έιχα πει πως θα γράψω γι'αυτόν(θεωρώντας πως είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω) και αυτό έκανα...
Ακόμη κ αν καθόμουν να γράψω 1000 σελίδες,δε θα ήταν αρκετές για να περιγράψουν την καλοσύνη,το φιλότιμο,την κρυμμένη ευαισθησία και τον γενικό χαρακτήρα αυτού του ανθρώπου...Τον λατρεύω κ εύχομαι να είναι πάντα καλά και με λιγότερο άγχος...