Στον απόηχο της απώλειας

Εδώ και μέρες,ήθελα να γράψω για το "χαμό" μετά από μία ταινία που είδα,αλλά συνέχεια το ξεχνούσα.Τώρα λοιπόν,κοιτώντας τυχαία τη σημερινή ημερομηνία σε ένα site θυμήθηκα ένα δώρο που μου χαν κάνει πέρσυ τέτοιες μέρες(σαν χθες συγκεκριμένα),το οποίο 4 μήνες μετά χάθηκε!Ήταν ο Ωρίωνας,αλλά δε θα μιλήσω γι'αυτόν συγκεκριμένα σ'αυτή την ανάρτηση.Θα μιλήσω γενικά για τον χαμό είτε υλικών είτε άυλων πραγμάτων,είτε ζωντανών είτε άψυχων.

Στην ταινία λοιπόν,ήταν ένα πιτσιρίκι που ήθελε πολύ να μάθει μια "τέχνη"(την τέχνη του κινηματογράφου)και με τη βοήθεια του μόνου φίλου που είχε(αν και είχαν πολύ μεγάλη διαφορά ηλικίας) κατάφερε να το μάθει!

Μεγαλώνοντας αγάπησε μια κοπέλα,αλλά μετά αναγκάστηκε να αφήσει "προσωρινά" και

την ενασχόλησή του με τον κινηματογράφο(που ουσιαστικά έιχε γίνει η δουλειά του)και την κοπέλα του,για να πάει στρατό,πιστεύοντας πως και τα δύο θα είναι εκεί όταν γυρίσει.

Η κοπέλα όμως,χάθηκε,οπότε όταν επέστρεψε αυτός στον τόπο του και μετά απο προτροπή του φίλου του να φύγει από αυτό το "καταραμένο" μέρος,ένιωθε πως δεν υπήρχε τίποτα να τον κρατήσει. Πίστεψε πως πρέπει να διαγράψει κάθε ανάμνηση από εκεί.

Άφησε πίσω του,οικογένεια,τα προσωπικά του αντικείμενα,τον φίλο του και εξαφανίστηκε!Έγινε πετυχημένος στη δουλειά που διάλεξε...ωστόσο δεν βρήκε ποτέ την πραγματική αγάπη,και τα μόνα άτομα που τον αγαπούσαν τα είχε βγάλει από τη ζωή του,τα είχε αφήσει πίσω του.Μέχρι που μια μέρα έμαθε ότι πέθανε ο παιδικός του φίλος.Αυτό τον έκανε να γυρίσει πίσω,αλλά όταν γύρισε τα πάντα είχαν αλλάξει και το σινεμά στο οποίο δούλευε μικρός,ετοιμαζόταν για κατεδάφιση.

Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν,αρχικά έχασε τον πατέρα του,μετά τη μόνη γυναίκα που αγάπησε,μετά έφυγε από τον τόπο του,οπότε έχασε όσα άτομα είχε,και μετά έχασε και τον μοναδικό του φίλο καθώς επίσης και πολλές αναμνήσεις με την καταστροφή του κτιρίου.

Συνειδητοποίησα,λοιπόν πόσο θλιβερό είναι να χάνει κάποιος κάτι(σε όποια μορφή κ αν είναι) το οποίο τον γεμίζει όμορφες αναμνήσεις.Και πόσο μάλλον,όταν αργεί να καταλάβει ότι αυτό δεν υπάρχει πια...

Και φυσικά πόση δύναμη χρειάζεται(ανάλογα πάντα),για να συνεχίσεις.

Γι'αυτό λοιπόν,πρέπει(όσο περνάει από το χέρι μας)να προσέχουμε ό,τι δε θέλουμε να το χάσουμε,είτε είναι κάποιο αντικείμενο,είτε κάποιος άνθρωπος,είτε κάποιες αναμνήσεις...

bw no cult?

Ναι έχω νεύρα και κάπου πρέπει να ξεσπάσω!Και ΟΧΙ δεν έχω περίοδο,πριν πέσουν ηλίθια σχόλια...Επιπλέον αυτό που θα γράψω είναι κάτι με το οποίο δε συμφωνώ γενικά και όχι μόνο τώρα που εχω νεύρα!Τι είναι αυτο?Η νοοτροπία του "βαράω ασπρόμαυρες φωτογραφίες επειδή είναι πιο cult"...Ε λοιπόν,όχι δεν είναι!Όταν πχ έχεις ένα καταπράσινο λιβάδι με έναν ουρανό την ώρα του σούρουπου κ ένα ποτάμι στη μέση,ΔΕΝ υπάρχει λόγος να γινει bw..κ αυτό το λέω εγώ που με κράζουν ότι συνεχώς είμαι μες στα μάυρα!ΑΡΑ κάποιος λόγος θα υπάρχει για να το λέω!Επίσης,όταν δεν έχουμε τι να ανεβάσουμε σε φωτογραφικά accounts δεν υπάρχει λόγος να βγάζουμε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία(όπου το ασπρόμαυρο είναι απλά μία άχρωμη φιγούρα και όχι κάτι δυνατό) μόνο και μόνο για να νομίσουμε ότι είμαστε υπάρξεις!

Τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες τις βγάζουμε μόνο όταν το σε Bw θα έδειχνε καλύτερο απο έγχρωμο(συνήθως όταν δεν έχει κάνα φοβερό χρώμα να δείξουμε,αλλά η φωτογραφία αξίζει να δειχθεί-εδώ πχ πέφτει ban σε ασπρόμαυρο http://kuollutsielu.deviantart.com/gallery/?offset=24#/d3docz3) και όχι όταν έχουμε βγάλει μια μέτρια φωτογραφία,που τίποτε άλλο δε θα τραβούσε την προσοχή,εκτός από ένα bw με αυξημένο contrast(το ίδιο ίσως να ισχύει και για τις hdr τώρα που το σκέφτομαι)...

Γι'αυτό λοιπόν,σταματήστε να βγάζετε ΥΠΕΡΠΟΛΥΧΡΩΜΑ αντικείμενα,σε ασπρόμαυρο!this is NOT CULT!

Αυτάαα...Καληνύχτα!

Σκατοσειρές

Ε λοιπόν,μετά από τόσο καιρό που προβάλλονται οι τούρκικες σκατοσειρές που έχουν κάνει κατάληψη σε όλα τα κανάλια και δε μπορούμε να δούμε τίποτα από τις παλιές ελληνικές σειρές που παλιά βάζαν σε επανάληψη,σήμερα λοιπόν,τα τελευταία 10 λεπτά έτυχε να δω τον περίφημο "Εζέλ" που τόσο καιρό νόμιζα ότι το όνομα αυτό αναφέρεται σε κάποια γυναίκα!Αυτή η σειρά λοιπόν που έχει καθηλώσει όλο το πανελλήνιο και σήμερα είναι το τελευταίο επεισόδιο όπως πληροφορήθηκα,κατάφερε μέσα σε 10λεπτά να μου χαλάσει την ψυχολογία!Γιατί λοιπόν βλέπουν αυτές τις σειρές?Και γιατί λένε ότι οι τούρκοι βγάζουν πιο "σεμνές" σειρές,χωρίς φιλιά και nude σκηνικά!Το ότι σακάτεψαν στο ξύλο τον άλλο είναι καλύτερο?Ναι έχω βαρεθεί και τις ελληνικές σειρές,που το 90% πρέπει να έχει μέσα σεξ για να το δει κάποιος,μιας και δε μπορούν να κάνουν κάτι πιο αξιόλογο,αλλά αυτό μέσα στα 10' που είδα,είχε κλάμα,απειλές με την πιστόλα στο κεφάλι,κλάμα,γιος να θέλει να σκοτώσει τον πατέρα,εγκατάλειψη του γιου από τους γόνεις,κλάμα,άπειρο ξύλο,κλάμα,την σκατομουσική από πίσω που όσο να ναι το βιολί σε ρίχνει,κλάμα,έναν θάνατο (του τυπά που πριν είχαν σακατέψει στο ξύλο),κλάμααα!Και υποτίθεται πως είναι το τελευταίο επεισόδιο...Νταξ,μου τησπάνε οι κλασσικές ταινίες που έχουν πάντα happy end,αλλά όχι κ έτσι!Εδώ παράγινε το κακό...Αναρωτιέμαι τέτοιο σενάριο έχουν όλα αυτά τα τούρκικα?Και θα συνεχιστούν για πολύ καιρό..Γιατί εγώ που δε θα λεγα ότι βλέπω και τηλεόραση,έχω βαρεθεί να βλέπω τις διαφημίσεις τους...Τι να πουν και οι άλλοι!Αυτάααα...Είπα κ εγώ τα παράπονά μου,έτσι για να μου φύγει το βάρος που μου κατσε στο λαιμό πριν κάτι λεπτά!Φιου...

Περί θανάτου...

Επιστροφή μετά απο 3 μήνες...Άργησα αυτή τη φορά!Και φυσικά θα γράψω πάλι για έναν προβληματισμό μου!Έχει να κάνει με το φυσικό θάνατο,που έρχεται στα γεράματα.Οκ όλοι ξέρουμε ότι ερχόμαστε στη ζωή και κάποια στιγμή πεθαίνουμε!Γιατί όμως,εκεί που όλα λειτουργούν μια χαρά(αναφέρομαι σε κάποια ηλικιωμένη ύπαρξη χωρίς πρόβλημα υγείας-είτε άνθρωπο είτε ζώο) ξαφνικά σταματάει η λειτουργία των πάντων...Δεν υπάρχει πνοή ξαφνικά,και όλα τελείωνουν!Γιατί όμως...Έχουμε ημερομηνία λήξης?Ή είμαστε σαν τις ηλεκτρικές συσκευές που εκεί που λειτουργούν μια χαρά,ξαφνικά kaput!?Μήπως απλά κουράζεται ο οργανισμός και δεν μπορεί να συνεχίσει?Και αν συμβαίνει αυτό δε γίνεται να υπάρξει παράταση?
Δεν ξέρω τι μπορεί να είναι απ'όλα αυτά,αλλά ελπίζω να μου δωθεί κάποτε μια πειστική επιστημονική εξήγηση...
Περίεργη επιστροφή,αλλά τι να κάνω!:p
Καλό φθηνόπωρο!

once again...humanity fails!

Λοιποοοόν,είναι μία κατηγορία ανθρώπων,την οποία συνάντησα πριν μερικά χρόνια(όταν ήμασταν ακόμη στην εφηβεία και τα μυαλά μας ήταν λίγο περίεργα)και δυστυχώς διαπίστωσα ότι ακόμη και στην ηλικία που είμαι τώρα δεν εκλείπει...Αναφέρομαι στους ανθρώπους που ξαφνικά αλλάζουν συμπεριφορά και ενώ εσύ ψάχνεις να βρεις γιατί συνέβη αυτό,δεν καταλήγεις πουθενά!Τους ρωτάς "είσαι καλά?έχει γίνει κάτι?έχεις κάποιο πρόβλημα μαζί μου?" και η απάντηση τους πάντα είναι(αν σου μιλάνε ακόμη βέβαια,γιατί μου έχει τύχει και να μη μου μιλάνε στο άκυρο) πως όλα είναι καλά και πως δεν τρέχει τίποτα...Άντε σπάσε τώρα το κεφάλι σου να δεις τι σκατά συμβαίνει...Και άντε αν αυτό συμβαίνει για 1-2 μέρες,έστω μία βδομάδα,λες πάει στο διάολο,θα έχει κάτι που δε θέλει να το συζητήσει...Αλλά όταν αυτή η "ανώριμη" συμπεριφορά συνεχίζεται επί μήνες,ε κάποια στιγμή τα νεύρα σου αρχίζουν να τσιτώνουν!

Κατά την άποψή μου αυτό που θα έπρεπε να κάνουν είναι ή να σου πουν"ξέρεις κάτι?έχω όντως ένα θέμα,αλλά δε μπορώ να το συζητήσω" οπότε τουλάχιστον βλέπεις ότι δε σε κοροϊδεύουν και στη μάπα σου, ή αν έχουν κάποιο πρόβλημα μαζί σου να σου πουν"το και το συμβαίνει...έκανες αυτή τη βλακεία και με ενόχλησε" ώστε να επανορθώσεις κ εσύ και να μην επαναλάβεις κάτι που ενοχλεί τους άλλους ή "ξαφνικά δε σε συμπαθώ...Ξεκουβάλα!"...Τότε όλα τζιτζί!Ξέρεις τι γίνεται,ξέρεις τι πρέπει να κάνεις και δε σπας το κεφάλι σου και επίσης ξέρεις ότι ο άλλος είναι ειλικρινής μαζί σου!

Αλλιώς,επειδή και η υπομονή έχει και τα όριά της,κάποια στιγμή θα κουραστώ κ εγώ κ ο οποιοσδήποτε να ρωτάμε τι γίνεται ή να περιμένουμε τη "νορμάλ" συμπεριφορά και άντε γεια...

Για σένα "καμαράκι"...

Η συγκεκριμένη ανάρτηση ίσως θυμίσει μία άλλη,αλλά αναφέρεται σε άλλο πρόσωπο...Αναφέρεται σε ένα από τα 5?6?(περισσότερα δεν παίζει να είναι) πιο κοντινά μου άτομα...Είναι ένα από τα πιο συμπαθητικά και γλυκά άτομα που ξέρω...Αν και στην αρχή είχα μια λάθος εντύπωση την οποία ευτυχώς μου ανέτρεψε πάρα πολύ γρήγορα...Είναι τόσο καλή και τη διακρίνει πάντα μία ηρεμία που καταφέρνει να μου τη μεταδώσει κ εμένα,που δε θα με χαρακτήριζα από τα πιο ήρεμα άτομα...Έχει ένα χάρισμα,να μου παίρνει το άγχος και να με κάνει να χαμογελάω(πράγμα που για μένα είναι πολύ σημαντικό)...Είναι από τις πάααααρα πολύ λίγες κοπέλες που συμπαθώ τόσο πολύ!Χαίρομαι που την γνώρισα και που είμαστε τόσο κοντά!Δεν την νιώθω απλά σαν φίλη μου,αλλά σαν οικογένεια μου!Ελπίζω βέβαια να νιώθει κ εκείνη τα ίδια για μένα,αν και μπορώ να πω πως είναι ένα από τα λίγα άτομα για τα οποία δεν αμφιβάλλω...Ξέρω και ότι νοιάζεται για μένα(φυσικά κ εγώ νοιάζομαι πολύ) και ότι μπορώ να βασίζομαι πάνω της(πράγμα που μπορεί να κάνει και η ίδια)...Είναι από τα άτομα που μπορώ να εντάξω στην κατηγορία “απαραίτητα”...Όταν λείπει η απουσία της γίνεται αισθητή.Επίσης κάτι άλλο που μ'άρεσει πολύ,είναι που μερικές φορές μπορεί να είμαστε μαζί χωρίς απαραίτητα να μιλάμε,αλλά να επικοινωνούμε...Να καταλαβαίνει με το που με βλέπει αν είμαι καλά ή όχι...Βέβαια αυτές οι φορές “της σιωπής”,δεν είναι πολλές γιατί εκτός από καλός άνθρωπος και φιλότιμος,είναι και απίστευτα διασκεδαστική!Οπότε οι ώρες περνάνε μες στη “βλακεία” και τα γέλια πρωτού καν το καταλάβουμε...Νομίζω ότι είναι από τους καλύτερους συνδιασμούς ανθρώπινου χαρακτήρα που θα μπορούσε να έχει κάποιος δίπλα του!Σ ευχαριστώ καμ κ σ'αγαπάω πολύ κ ό,τι χρειαστείς “χτύπα μου”!:)

Ασυνέπεια..ΔΕΝ

Πωωω,έχω καιρό να γράψω...Λίγο το mood μετά την τελευταία ανάρτηση,λίγο τα προβλήματα με το νετ...

Τέλοσπάντων,θα γράψω για κάτι που υποθέτω ότι ενοχλεί πολλούς...Τι είναι αυτό?Η ασυνέπεια...Κάτι που εμένα τουλάχιστον με ενοχλεί πολύ!Το θεωρώ πολύ κακιά συνήθεια και τεράστια γαϊδουριά και αγένεια...Νομίζω πως δηλώνει τεράστια ασέβεια...Και η ασυνέπεια μπορεί να είναι από κάτι πολύ μικρό μέχρι κάτι αρκετά σπαστικό...Μπορεί να είναι μια συνάντηση στην οποία κάποιοι θα αργήσουν,χωρίς καν ειδοποίηση,κάνοντας τους άλλους να περιμένουν σαν τους μαλάκες,είτε 10λεπτά(που ντάξει,klein) είτε δεν ξέρω κ εγώ πόσο...Μπορεί να περιμένεις απάντηση για να κανονίσεις κάτι και ο άλλος να σου απαντάει τελευταία στιγμή και άντε τρέχα γύρευε μετά...Μπορεί να έχεις ήδη κανονίσει κάτι και να σου το ακυρώνουν ενώ έχεις ήδη ξεκινήσει από το σπίτι(ευτυχώς αυτό δε μου έχει τύχει)...Κανονικό ξεκρέμασμα!Μπορεί να βασιστείς σε κάποιον για κάτι και τελικά να σου πει"α το ξέχασα!" "α δε μπόρεσα,σρυ" η δεν ξέρω κ εγώ τι και ειδικά όταν γίνεται κ αυτό χωρίς ενημέρωση είναι ασυνέπεια,ανευθυνότητα και ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ!Βέβαια δεν έχει νόημα τώρα να κάτσω να αναφέρω όλες τις περιπτώσεις ασυνέπειας που υπάρχουν,ούτε να δώσω τον πλήρη ορισμό της...Όλοι ξέρουμε τι είναι,είτε γιατί την τρώμε στη μάπα είτε γιατί την ρίχνετε στη μάπα των αλλωνών...Και το πιο τραγικό είναι πως δε φτάνει που δεν είναι συνεπείς,σου τη λένε άμα τύχει να αργήσεις κάνα 10λεπτο μια φορά κ εσύ γιατί κάτι σου έτυχε...(Τώρα που το σκέφτομαι το τελευταίο θα μπορούσε κάλλιστα να είναι σπόντα προς κάποια που θα το καταλάβει:P...)

Anyway,αυτά ήθελα να πω πάνω κάτω...Φροντίστε λοιπόν εσείς άνθρωποι της ασυνέπειας,της αδιαφορίας,της διαφθοράς και του σκότους(ώπα μάλλον ξέφυγα:P)να στρώσετε γιατί μια μέρα όλο και κάποιος θα σας ξεχέσει γερά και δε θα σας αρέσει,όπως δεν αρέσει κ σ'εμάς αυτό που κάνετε!

Καλό Μήνα και καλό καλοκαίρι με λίγες ζέστες!!!

Καλό Ταξίδι...

Είναι μία από τις χειρότερες μέρες της ζωής μου η σημερινή...Έχασα το μόνο πλάσμα που κυριολεκτικά ήταν δίπλα όποτε το ήθελα...Πιστεύω ότι έχασα ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου...Δεν ξέρω πότε θα έχω όρεξη να ξαναγράψω σ'αυτό το Blog..έτσι κ αλλιώς δεν έλεγα τίποτα σημαντικό....Σήμερα όμως έπρεπε να γράψω....Έπρεπε να του πω το αντίο κ από εδώ...Θα σε λατρεύω για πάντα και δε θα πάψω στιγμή να σε σκέφτομαι για όσο ακόμη θα ζήσω...Καλό ταξίδι λοιπόν,τσουπούη μου...θα μου λείψεις όσο τίποτα άλλο!R.I.P.

Το σήμερα των αλλωνών...

Είναι κάποια γεγονότα που σου σημαδεύουν ολόκληρη τη μέρα...χαράσσονται στο μυαλό σου και μένουν εκεί,για μια μέρα,ένα μήνα ή και για πάντα...

Σήμερα αφού τελείωσε το μάθημα στη σχολή,ξεκίνησα για το σπίτι..Εκεί που φτάνω κάπου στα μέσα της πανεπιστημιούπολης,βλέπω έναν παππούλη να κάθεται στα παγκάκια μεταξύνομικής-φιλοσοφικής...Είδα πως κάτι μού λεγε...Βγάζω τα ακουστικά και τον ακούω να μου λέει"Μήπως ξέρεις τίποτα για καμία δουλειά?"..."δουλειά?!" του λέω..."Ναι,δεν έχω φάει τίποτα εδώ και μία βδομάδα,θα τρελαθώ" μου λέει...καταριέμαι από μέσα μου τον εαυτό μου,που εκείνη την ώρα δεν είχα τίποτα πάνω μου να του δώσω...ούτε καν 10λεπτά...Του λέω"Δεν ξέρω τίποτα,τι να σας πω?!"...Και συνεχίζω τον δρόμο μου...Μόνο που σήμερα,δεν ήταν απλά μια πολύ κουραστική ανηφόρα...Ήταν κ ένας Γολγοθάς σκέψεων...Από εκείνη την ώρα σκέφτομαι"Γιατί?Γιατί?Γιατί?...Γιατί να μην έχω λεφτά πάνω μου,γιατί να μην έχω κάτι να του δώσω να φάει?Γιατί να μη σκεφτώ να του πω να πάει στη λέσχη?"...Πραγματικά,με τρώει η σκέψη αυτού του ανθρώπου σήμερα...Και είμαι σίγουρη,πως θα συνεχίσει να με τρώει,αν δεν τον ξαναδώ,να του δώσω κάτι...Θυμήθηκα κ άλλες φορές που έβλεπα άτομα στο δρόμο σε άθλια κατάσταση(μιας και ο συγκεκριμένος,εμφανισιακά ήταν μια χαρά καθαρός και δε φορούσε κουρέλια),να μην έχουν να φάνε...Θυμάμαι επίσης έναν άλλον παππού,κάπου στην Τσιμισκή,που με το που του δώσαν κάτι ψηλά,πήγε και πήρε ένα παγωτό να φάει...Και το κοιτούσε με τόση χαρά!Όπως τα παιδιά που περιμένουν το καλοκαίρι πως και πως για να φάνε το πρώτο τους παγωτό...Γιατί να υπάρχει αυτή η δυστυχία?!Γιατί να μη γίνεται να τους σώσουμε?Δε νομίζω πως υπάρχει χώρα που να μην έχει ένα έστω και μικρό ποσοστό ζητιάνων ή άπορων που κοιμούνται στο δρόμο,ακόμη κ αν είναι από τις πιο πλούσιες...Αλλά μέρα με τη μέρα παραγίνεται το κακό!Βλέπω όλο και πιο πολλούς...Φτάνω σε σημείο να "φοβάμαι" να βγω από το σπίτι,γιατί κάτι θα δω που θα το σκέφτομαι συνεχώς μετά και θα μου χαλάει τη διάθεση όλο και πιο πολύ...Γι'αυτό όμως,ξέρω πως δε φταίω εγώ...Μακάρι να ήταν δικό μου το φταίξιμο,γιατί τότε θα ήξερα πως μπορώ να κάνω κάτι...Αλλά δεν είναι...Και απορώ με τους πλούσιους,που ενώ έχουν δεν δίνουν το παραμικρό(ευτυχώς υπάρχουν κ εξαιρέσεις)...και όλοι αυτοί οι πολιτικοί,δεν τα βλέπουν αυτά?!Ανεξαρτήτως κόμματος,γιατί όλοι τα ίδια σκατά είναι!Όλοι θέλουν την εξουσία για να περνάνε καλά και κανείς για να βοηθήσει αυτούς που το έχουν πραγματικά ανάγκη...Τρώνε τα δισεκατομμύρια,τόσα που ακόμη κ αν ζούσαν 1000 χρόνια,πάλι θα τους περίσσευαν...Ενώ δίπλα τους άτομα πεθαίνουν από το κρύο,τη ζέστη,την πείνα...Κοιμούνται ακόμη και σε κάδους για τα καταφέρουν!Δεν θέλω να πάω το θέμα σε πολιτικό επίπεδο,κ αν το έκανα,ελπίζω να έγινε σε μικρό βαθμό...Ήθελα να τονίσω απλά πως όλα αυτά τα άτομα που έχουν τα κέρατά τους και δεν τους σφίγγεται ούτε λίγο η καρδιά με τέτοιες εικόνες,τότε δεν είναι άνθρωποι...Και κυρίως όταν αυτά τα άτομα τα εμπιστεύεται τόσος κόσμος και αντί να τον βοηθήσουν,κάθονται απλά και τον κοροϊδεύουν τότε ένας λόγος παραπάνω να ντρέπονται και να συνειδητοποιήσουν την απανθρωπιά τους...

Όπως και να έχει,εύχομαι κατά κύριο λόγο να μην μείνει ποτέ ξανά χωρίς φαί ο παππούς που είδα σήμερα(μιας και από αυτόν ξεκίνησα),και να καταφέρω να τον βοηθήσω κ εγώ σ αυτό...

photo taken by:http://rhapsouldize.deviantart.com/art/of-poverty-57890527?q=boost%3Apopular%20poverty&qo=39

Είναι κάποια άτομα που είναι τοοοοοοσο καλά,που λες δεν μπορεί να υπαρχει τέτοιο άτομο...

Είναι τόσο γλυκά,που με το χαμόγελό τους και μόνο νιώθεις μια ζεστασιά και μια χαρά να σε αγγίζουν...

Αλλά ας μη μιλάω έτσι γενικά...

Αυτά τα γράφω έχοντας κάποιο συγκεκριμένο άτομο στο μυαλό μου...

Δε θέλω να αναφέρω το όνομά της,για λόγους που έχω πει και σε άλλη ανάρτηση...

Αυτή λοιπόν η κοπέλα,νόμιζω ότι είναι από τα καλύτερα άτομα που έχω γνωρίσει όσα χρόνια ζω...

Αν υπήρχαν άγγελοι,τότε σίγουρα θα ήταν ένας από αυτούς...

Είναι πάντα τόσο πρόθυμη να βοηθήσει τον οποιονδήποτε,χωρίς να περιμένει ποτέ κάποιο αντάλλαγμα...

Κ εμένα με έχει βοηθήσει πολλές φορές(πράγμα που με κάνει να νιώθω γαϊδούρι),

τόσες που δεν ξέρω ούτε πως να της ανταποδώσω ούτε πως να τησ δείξω πόσο την ευχαριστώ...Το θεωρώ αδιανόητο ότι μπορεί να υπάρχουν άτομα που να μην τη συμπαθούν...

Είναι τόσο καλή,που ακόμη κ αν νευριάσει με κάτι,προτιμάει να το κρατάει μέσα της,

τρώγωντας τον εαυτό της,παρά να πει κάτι κακό σε κάποιον...Η ίδια ισχυρίζεται βέβαια ότι δεν είναι με όλους καλή...Μακάρι να ίσχυε στ'αλήθεια..

Όπως και να έχει όμως,νομίζω ότι τέτοια άτομα δεν καλύπτουν ούτε το 1% του πληθυσμού της γης...Οπότε είμαι πολύ τυχερή που την γνώρισα...

Εύχομαι σύντομα να καταφέρει να ξεσπάει σε όσους το αξίζουν(ίσως να είμαι κ εγώ μέσα σ αυτούς) και να μην χαλάει άλλο τον εαυτό της..Θέλω να είναι πάντα καλα

και πάντα χαμογελαστή.Νιώθω ότι αυτό το κείμενο την αδικεί και ότι είναι πολύ λίγο γι'αυτήν,αλλά δε θέλω να γράψω περισσότερα για λόγους που επίσης έχω ξαναπεί...Απλά πως ό,τι κ αν χρειαστεί εγώ θα είμαι δίπλα της κ πολλά ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ !!!

Μια μέρα σαν τις άλλες

Ξυπνητήρι...

Αναβολή...Ξυπνητήρι...

Πετάω το πάπλωμα,σηκώνομαι,πλένομαι και ξαναχώνομαι στο κρεβάτι...

Γιατί?

Για να διαβάσω..

Γιατί?

Γιατί γράφω...

Άγχος?

ΝΑΙ...

Γιατί?????????

Γιατί είμαι χαζή...

Δεν είναι ηλίθιο,που από τη μία κάνουμε προσπάθεια για να πετύχουμε κάτι(είτε σχετικό με διάβασμα,ειτε όχι) και αγχωνόμαστε(καταστρέφοντας διάθεση,στομάχι και δεν ξέρω κ εγώ τι) μήπως αυτό αποτύχει?ΓΙΑΤΙ?με την προσπάθεια φτάνουμε σε ένα επίπεδο πολύ καλό,αν όχι τέλειο,κ έρχεται το ρημάδι το άγχος και μας ξαναρίχνει στο χαμηλότερο level...

Ειρωνία?

Τεράστια...

Μόνιμη λύση?

Δεν έχει βρεθεί ακόμη...

Προς το παρόν?

Ένα τηλέφωνο,στον πιο γλυκό άνθρωπο του κόσμου...

Αποτέλεσμα?

Σχετικά ήρεμη...

Συνέχεια?

Αβέβαιη...

Ας φροντίσει η όποια δύναμη να μου φύγει το άγχος και να παν όλα καλά...

-∞...+∞

Πολλές λέξεις,από μόνες τους είναι τελείως ασήμαντες...Μάλιστα μερικές,ακόμη κ αν τις βάλεις μαζί με άλλες σε μια φράση,είναι σαν να μην υπάρχουν...Είναι όμως και δύο λέξεις,που όχι μόνο δεν περνούν απαρατήρητες,αλλά εμένα με τρομάζουν...Οι λέξεις αυτές είναι το "ποτέ" και το "πάντα"...Μου προκαλούν ένα δέος,ένα φόβο...Δεν ξέρω γιατί...Ίσως γιατί είναι απόλυτες...Δε σου δίνουν περιθώρια...Και το βάρος τους γίνεται ακόμη μεγαλύτερο όταν αναφέρονται σε κάτι αρνητικό...όταν π.χ. ξέρεις ότι ποτέ δε θα καταφέρεις να κάνεις κάτι,γιατί είναι πρακτικά αδύνατο,ή όταν ξέρεις πως θα είσαι για πάντα σημαδεμένος με κάτι(είτε κυριολεκτικά,είτε μεταφορικά)...Μπορώ να φέρω άπειρα παραδείγματα,αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός...Ελάχιστες,αν όχι ανύπαρκτες,είναι οι φορές που θα συναντήσω μια από αυτές τις λέξεις και δε θα με "πανικοβάλει" έστω και προσωρινά...Δεν ξέρω αν το παθαίνουν και οι άλλοι...Δεν ξέρω,επίσης,αν υπάρχει,κάποια ψυχο-επιστημονική εξήγηση...Η μόνη εξήγηση που ίσως μπορώ να δώσω,είναι ότι στο άκουσμα αυτών τον λέξεων(οι οποίες συσχετίζονται άμεσα με την αιωνιότητα),συνειδητοποιώ,πως χωροχρονικά μέσα στο σύμπαν,που είναι άπειρο,αιώνιο,εμείς δεν είμαστε ούτε καν,αναλογικά,σαν τον μικρότερο μικροοργανισμό,που υπάρχει πάνω στη γη συγκριτικά με αυτήν...

Δεν ξέρω αν βγαίνει νόημα,αλλά είναι οι ίδιες αυτές οι λέξεις που προκαλούν ένα χάος στο μυαλό μου.....

Αφιερωμένο...

Δεν ξέρω τι να γράψω γι αυτό το άτομο...Είναι τόσο περίπλοκο...Από τη μια μπορεί να σου φωνάξει για κάτι ασήμαντο,το οποίο σίγουρα θα μετανιώσει και από την άλλη να γίνει χαλί να τον πατήσεις...από τη μία δείχνει ένα σκληρό ευατό,που θέλει να επιβάλλεται και από την άλλη κάνει πράγματα για τους γύρω του,τόσο όμορφα..
Πράγματα που λίγα άτομα θα έκαναν...Τον δικαιολογώ όμως,έχει περάσει πολλά κ ακόμη περνάει...
Όλο αυτό το άγχος και οι ατυχίες της ζωής μας κάνουν όλους να φερόμαστε περίεργα...
...Άλλωστε πολλές φορές οι φωνές του έχουν σκοπό απλά να μας προστατέψουν,γιατί μας νοιάζεται και φοβάται μην πάθουμε τίποτα...Ξέρω πως αυτό είναι που τον νοιάζει πιο πολύ απ'όλα...
Πιστεύω πως είμαι πολύ τυχερή κ εγώ και όσα άτομα τον έχουν κοντά τους...Δε θέλω να γράψω πολλά...
Δε μ αρέσει να γράφω πολλά(σε ένα blog)για τα άτομα που είναι γύρω μου...
Απλά του έιχα πει πως θα γράψω γι'αυτόν(θεωρώντας πως είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω) και αυτό έκανα...
Ακόμη κ αν καθόμουν να γράψω 1000 σελίδες,δε θα ήταν αρκετές για να περιγράψουν την καλοσύνη,το φιλότιμο,την κρυμμένη ευαισθησία και τον γενικό χαρακτήρα αυτού του ανθρώπου...Τον λατρεύω κ εύχομαι να είναι πάντα καλά και με λιγότερο άγχος...

petshopas κακοποιεί hamster

Ψάχνοντας τυχαία βίντεο με χάμστερ στο youtube βρήκα το βίντεο με τον τυπά,που απ'ό,τι φαίνεται δουλεύει και σε pet shop,να μεταχειρίζεται με αυτόν τον τρόπο το καημένο το χαμστεράκι...Αίσχος και ντροπή!Δε φτάνει που πουλάει ζώα,τα κακοποιεί κιόλας...

orion ham:)

Ορίιιονας!

mind disease

Ναι,αναφέρομαι στην "αρρώστια" του μυαλού να μη σ'αφήνει να ησυχάσεις...Και φυσικά δεν αναφέρομαι στις φορές που απλά ταξιδεύει σε ωραίες αναμνήσεις...Μιλάω για τις φορές που σκεφτόμαστε κάτι συνεχώς το οποίο μας αγχώνει(βέβαια να μου πεις,τα πάντα με αγχώνουν),μας κουράζει,μας φέρνει γενικά σε μία δυσάρεστη θέση...Γιατί καταραμένο μυαλό!Γιατί να μην μπορούμε να ελέγχουμε το μυαλό μας?!Και γιατί μια σκέψη να μας αναστατώνει τόσο πολύ...Γιατί οι δυσάρεστες σκέψεις να επισκιάζουν σε χρόνο dt τις ευχάριστες και να μη γίνεται και το αντίθετο?Γιατί γενικά τα αρνητικά να καταλαμβάνουν μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας απ'ότι τα θετικά?Κ αν όχι σαν στιγμές(που πιστεύω πως και σαν στιγμές υπερτερούν οι αρνητικές),έστω σαν σκέψεις...Το μυαλό θα έπρεπε να υπάρχει για να μας κάνει να ξεφεύγουμε πνευματικά και όχι να μας επιβαρύνει...Δεν ξέρω τι να πω...Ελπίζω να καταφέρω μια μέρα να το ελέγχω πλήρως!

Ευχαριστώ...

Η φιλία είναι μία περίεργη έννοια...Άλλοι πιστεύουν πως για να είσαι φίλος με κάποιον πρέπει να πηγαίνετε κάθε τόσο για καφέ και βόλτες...Εγώ δεν το πιστεύω!

Είναι άτομα με τα οποία μπορεί να μη βρισκόμαστε τόσο συχνά όσο με άλλα...Άτομα που ίσως μαζί τους να μιλάμε πιο λίγο από ότι με άλλους,αλλά τα πράγματα που λέμε έχουν μεγαλύτερη ουσία...Κ όμως αυτά τα άτομα(λίγα βέβαια) τα θεωρώ πολύ πιο κοντά μου από κάποια άλλα...

Όλα αυτά τα άτομα λοιπόν,μπορεί να είναι άτομα που είτε τα βλέπω κάθε μέρα,είτε κάθε βδομάδα,είτε κάθε μήνα,είτε 3 φορές το χρόνο κ όμως είναι φίλοι μου...

Δεν ξέρω αν ισχύει το ίδιο γι'αυτά,αλλά εγώ ξέρω ότι μπορώ να τα εμπιστεύομαι,ότι αν τα χρειάζομαι θα με βοηθήσουν χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα,ότι όταν χαίρομαι για κάτι χαίρονται κ αυτά χωρίς να με βλέπουν ανταγωνιστικά...Φυσικά το ίδιο ισχύει και για μένα...Όποτε με χρειαστούν,θα είμαι δίπλα τους με κάθε δυνατό τρόπο!!!

Και ο λόγος που το γράφω αυτό,είναι για να δείξω πως η φιλία μπορεί να υπάρξει κ από την άλλη άκρη του κόσμου.Γιατί φίλοι μας δε θεωρούνται μόνο όσοι βλέπουμε τουλάχιστον 3 φορές τη βδομάδα,αλλά αυτοί που νοιάζονται πραγματικά και ανιδιοτελώς για εμάς και εκτιμούν και σέβονται και εμάς αλλά και αυτά που κάνουμε εμείς γι'αυτούς,όπως εκτιμούμε και αναγνωρίζουμε κ εμείς αυτά που κάνουν για μας κι θα κάνουμε ότι μπορούμε για να είναι καλά αυτά τα άτομα...

Σας ευχαριστώ λοιπόν,που υπάρχετε και είστε φίλοι μου,είτε λίγα μέτρα πιο πέρα από το σπίτι μου,είτε πολλά χιλιόμετρα!Είτε βρισκόμαστε συχνά,είτε όχι...και μακάρι όλοι να ήταν σαν κ εσάς!:)