Στον απόηχο της απώλειας

Εδώ και μέρες,ήθελα να γράψω για το "χαμό" μετά από μία ταινία που είδα,αλλά συνέχεια το ξεχνούσα.Τώρα λοιπόν,κοιτώντας τυχαία τη σημερινή ημερομηνία σε ένα site θυμήθηκα ένα δώρο που μου χαν κάνει πέρσυ τέτοιες μέρες(σαν χθες συγκεκριμένα),το οποίο 4 μήνες μετά χάθηκε!Ήταν ο Ωρίωνας,αλλά δε θα μιλήσω γι'αυτόν συγκεκριμένα σ'αυτή την ανάρτηση.Θα μιλήσω γενικά για τον χαμό είτε υλικών είτε άυλων πραγμάτων,είτε ζωντανών είτε άψυχων.

Στην ταινία λοιπόν,ήταν ένα πιτσιρίκι που ήθελε πολύ να μάθει μια "τέχνη"(την τέχνη του κινηματογράφου)και με τη βοήθεια του μόνου φίλου που είχε(αν και είχαν πολύ μεγάλη διαφορά ηλικίας) κατάφερε να το μάθει!

Μεγαλώνοντας αγάπησε μια κοπέλα,αλλά μετά αναγκάστηκε να αφήσει "προσωρινά" και

την ενασχόλησή του με τον κινηματογράφο(που ουσιαστικά έιχε γίνει η δουλειά του)και την κοπέλα του,για να πάει στρατό,πιστεύοντας πως και τα δύο θα είναι εκεί όταν γυρίσει.

Η κοπέλα όμως,χάθηκε,οπότε όταν επέστρεψε αυτός στον τόπο του και μετά απο προτροπή του φίλου του να φύγει από αυτό το "καταραμένο" μέρος,ένιωθε πως δεν υπήρχε τίποτα να τον κρατήσει. Πίστεψε πως πρέπει να διαγράψει κάθε ανάμνηση από εκεί.

Άφησε πίσω του,οικογένεια,τα προσωπικά του αντικείμενα,τον φίλο του και εξαφανίστηκε!Έγινε πετυχημένος στη δουλειά που διάλεξε...ωστόσο δεν βρήκε ποτέ την πραγματική αγάπη,και τα μόνα άτομα που τον αγαπούσαν τα είχε βγάλει από τη ζωή του,τα είχε αφήσει πίσω του.Μέχρι που μια μέρα έμαθε ότι πέθανε ο παιδικός του φίλος.Αυτό τον έκανε να γυρίσει πίσω,αλλά όταν γύρισε τα πάντα είχαν αλλάξει και το σινεμά στο οποίο δούλευε μικρός,ετοιμαζόταν για κατεδάφιση.

Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν,αρχικά έχασε τον πατέρα του,μετά τη μόνη γυναίκα που αγάπησε,μετά έφυγε από τον τόπο του,οπότε έχασε όσα άτομα είχε,και μετά έχασε και τον μοναδικό του φίλο καθώς επίσης και πολλές αναμνήσεις με την καταστροφή του κτιρίου.

Συνειδητοποίησα,λοιπόν πόσο θλιβερό είναι να χάνει κάποιος κάτι(σε όποια μορφή κ αν είναι) το οποίο τον γεμίζει όμορφες αναμνήσεις.Και πόσο μάλλον,όταν αργεί να καταλάβει ότι αυτό δεν υπάρχει πια...

Και φυσικά πόση δύναμη χρειάζεται(ανάλογα πάντα),για να συνεχίσεις.

Γι'αυτό λοιπόν,πρέπει(όσο περνάει από το χέρι μας)να προσέχουμε ό,τι δε θέλουμε να το χάσουμε,είτε είναι κάποιο αντικείμενο,είτε κάποιος άνθρωπος,είτε κάποιες αναμνήσεις...