Αντίο μικρέ μου ήρωα

Ξέρω πως δεν το ήθελες να φύγεις και να μ'αφήσεις...

Ξέρω πως μ΄αγαπούσες κ εσύ όσο εγώ κ ακόμη κ αν έκανες καιρό να με δεις, πάντα με θυμόσουν...

Ξέρω πως δεν ήθελες να με κάνεις να πονέσω και να δακρύσω...

Ξέρω πως όσα χάδια μου αναζητούσες ήταν αληθινά και γεμάτα αγάπη...

Ξέρω πως ακόμη και τώρα που είσαι μακρυά μου, θα έρχεσαι πάντα δίπλα μου και θα με προσέχεις...

Ήξερες πως αν καμιά φορά σου φώναζα, πάντα μετά στεναχωριόμουν...

Ξέρεις πως θα μου λείψεις πολύ...

Ξέρεις ότι δε θα σε ξεχάσω ποτέ και πως με τη σκέψη μου θα σε κρατάω ζωντανό κοντά μου...

Ακόμη ακούω τη φωνούλα σου μέσα στο μυαλό μου...

Τι κρίμα που δε θα την ξανακούσω ποτέ...

Τι κρίμα που δε θα σε ξαναδώ ανοίγοντας την πόρτα μου...

Τι κρίμα που η ζωή ξέρει να σερβίρει μόνο αδικία...

Ίσως αν δεν ήσουν τόσο ήρωας, τώρα να ήσουν ζωντανός...

Αλλά εγώ πάντα θα σε θαυμάζω που δεν το βαζες κάτω και "έφυγες" παλεύοντας για τα δικά σου ιδανικά...

Μακάρι να ήταν όλοι σαν κ εσένα...

Καλό σου ταξίδι και ίσως κάποια στιγμή ξανασυναντηθούμε...

Όταν ο Καστράτος,παίρνει ανθρώπινη μορφή

Όλοι ξέρουμε τον Καστράτο, τον ευνουχισμένο γάτο του Αρκά...
Συνειδητοποιώ, λοιπόν, με τον καιρό...ότι διάφοροι γνωστοί μου, "ευνουχίζονται" από τις γκόμενές τους...
Είμαι σίγουρη, ότι όλοι έχουμε-είχαμε στον περίγυρό μας ένα τέτοιο πρότυπο ζευγαριού. Και αν τυχαίνει να γνωρίζουμε τον άντρα πριν από αυτή του τη σχέση, αντιλαμβανόμαστε ακόμη πιο έντονα την αλλαγή στη συμπεριφορά του. Δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπω διάφορους, να "μεταλλάσσονται" σιγά σιγά, από ένα άτομο που σεβόμουν (γιατί ότι κ αν έκανε, τουλάχιστον το έκανε γιατί το ήθελε από μόνος του) ,σε κάτι μούλιδες-που κατά τ'άλλα εξακολουθούν να το παίζουν αλάνια στους γύρω τους και να μην παραδέχονται την αλήθεια- που ουσιαστικά, μόνο παντόφλα δεν πέφτει στο σπίτι.
Άτομα που παλιά δεν υπολόγιζαν τίποτα(με την καλή την έννοια), πλέον έχουν γίνει τα σκυλάκια της κυρίας και είναι διατεθειμένα να πιστέψουν κάθε ψέμα-πλεκτάνη της, και να κάνουν ό,τι τους ζητήσει...είτε αυτό είναι από το να κόψουν τα pc games, μέχρι το να ξεκόψουν σιγά σιγά από την παρέα τους...ΒΕΒΑΙΑ δεν το κάνουν εξαρχής προφανώς...στην αρχή είναι όλο γλύκες και γλείψιμο με την παρέα,μέχρι που σιγά σιγά με τον καιρό φαίνεται ο πραγματικός χαρακτήρας και σκοπός τους(που πολλές φορές είναι και ο γάμος).
Και φυσικά ο τυπάς, κάνει ότι του λέει(με τρόπο πάντα)...αλλά δεν το κάνει ποτέ γιατί πραγματικά το θέλει..το κάνει είτε από τύψεις, είτε από μαλακία.Και στο τέλος φυσικά-αν αυτό τραβάει πολύ καιρό-καταλήγει αυτός να είναι δυστυχισμένος και αυτή να χαίρεται γιατί νομίζει πως έχει δίπλα της κάποιον που τον έκανε να την αγαπήσει...Και απορώ, πόσο χαρούμενη μπορεί να νιώθει κάποια, όταν βλέπει πως όλα αυτά που κάνει ο δικός της, δεν τα κάνει γιατί πραγματικά τα θέλει...αλλά γιατί έμμεσα αναγκάζεται...και πόσο χαρούμενη μπορεί να νιώθει που καταπιέζει το σύντροφό της και που τον ξεκόβει από τους φίλους του και από κάποιες χαζές(ενδεχομένως) συνήθειες, οι οποίες όμως δεν βλάπτουν κανέναν.
Και πριν μου πει κανείς ότι το αγόρι τα κάνει αυτά από την αγάπη του και τον έρωτά του...θα προτείνω να σκεφτείτε πως λειτουργούν οι άνθρωποι όταν είναι πραγματικά ερωτευμένοι+αγαπημένοι, όπου τις πρωτοβουλίες για μια πράξη που θα δώσει χαρά στον άλλον, τις παίρνουν μόνοι τους και στο τέλος νιώθουν μια ολοκλήρωση ΚΑΙ ΟΙ 2...και όχι τύψεις και αμφιβολίες ο ένας, και χαρά ο άλλος.
Για να γίνει πιο κατανοητό σε όλους τι εννοώ, θυμηθείτε τη Μία από το Two and a half men και πως είχε καταντήσει τον Charlie και πόσο δυστυχισμένος/καταπιεσμένος κατάλαβε ότι ήταν.( Και η Judith περίπτωση τύπισσας-ευνουχισμού είναι, μόνο που ο Alan ήταν από την αρχή μούκας.)
Και από τέτοιου είδους, ζευγαράκια..το μόνο που μου προκαλείται, είναι μία αηδία για την κοπέλα και ένας οίκτος για τον άντρα...Εκτίμηση όμως, για κανέναν από τους 2...

Τελικά φαντάσματα υπάρχουν...

Μέχρι πρόσφατα πίστευα πως τα φαντάσματα είναι άυλα...
Ένα πνεύμα-μια ψυχή που περιφέρεται...Χωρίς σώμα να την περιορίζει...Και ίσως τα άυλα φαντάσματα έχουν την τύχη να ταξιδέψουν όπου θέλουν, ανά πάσα στιγμή...
Όμως τελικά, γνώρισα κ ένα φάντασμα, με ανθρώπινη υπόσταση...
Απλά υπάρχει...το βλέπουν...περπατάει,κινείται...που και που μιλάει...βρίσκεται,αλλά δε δίνει το παρόν...
Το αστείο μ'αυτό το φάντασμα είναι πως στην προκειμένη, αντιλαμβάνονται την υλική του υπόσταση...αλλά έχει χάσει την ψυχή του...
Είναι παγιδευμένο μεταξύ ζωντανών και νεκρών...στο διάκενο...
Μάλλον,λοιπόν,πρέπει να επιλέξει έναν από τους 2 δρόμους να ακολουθήσει...

Μια αστραπή η ζωή μας... μα προλαβαίνουμε

Σοφός ο τίτλος, όπως και πολλά τα σοφά που έχει πει ο εμπνευστής του...

Θυμάμαι όταν ήμουν στο γυμνάσιο, που έπεσε στα χέρια μου ένα μικρό βιβλιαράκι με στίχους...Ποτέ δεν ήμουν φαν των λογοτεχνικών βιβλίων...έπρεπε κάτι ή κάποιος να μου διεγείρει αρκετά το ενδιαφέρον ώστε να διαβάσω κάποιο βιβλίο.Εκείνο το μικρό τευχάκι όμως με τράβηξε...και από τα πολλά που έγραφε, στο μυαλό μου έμεινε μια άλλη έμπνευση του Καζαντζάκη

Ερχόμαστε απο μία σκοτεινή άβυσσο. 

Καταλήγουμε σε μία σκοτεινή άβυσσο. 

Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ιδέα από τη ζωή του και κατά πόσο "εκμεταλλευόταν" τις στιγμές της ζωής του...Αλλά συμφωνώ απόλυτα, ή τουλάχιστον θέλω να συμφωνώ μ αυτά που λέει.Καλώς η κακώς η ζωή μας διαρκεί όσο διαρκεί...Για άλλους είναι μικρή, για άλλους ξεπερνά και τον αιώνα. Μπορεί να υπάρχει και ζωή πριν ή μετά, αλλά δε μπορούμε να θέσουμε τις ελπίδες μας σ' αυτό. Πρέπει να εκμεταλλευτούμε τη ζωή που υπάρχει τώρα και να μην αφήσουμε ευκαιρίες να πάνε χαμένες. Να κυνηγάμε την ευτυχία, στην μορφή που δίνεται στον καθένα( btw δείτε αυτή την ταινία όσοι δεν την έχετε δει "Το Κυνήγι της Ευτυχίας" ). Καλώς ή κακώς, τα όνειρα είναι για να τα κυνηγάμε. Πόσες φορές έτυχε να πετύχουμε κάτι που δεν το περιμέναμε, απλά και μόνο επειδή πιστέψαμε σ'αυτό. Πόσες φορές έτυχε άνθρωποι, μέχρι και το θάνατο να νικήσουν , απλά και μόνο γιατί η θέλησή τους ήταν τεράστια. Μπορεί μερικές φορές να μας έρθει κάτι απλόχερα, χωρίς να κοπιάσουμε. Άλλες φορές όμως πρέπει να προσπαθήσουμε είτε λίγο, είτε πολύ. Πάντα όμως, εφόσον δεν τα παρατούμε πιστεύω ανταμοιβόμαστε. Και μάλιστα όταν έχουμε κοπιάσει για κάτι, στο τέλος η χαρά μας είναι πολύ μεγαλύτερη. Όσες φορές είπα πως "τζάμπα προσπάθησα, αφού δεν πέτυχε" ήταν γιατί δεν προσπάθησα αρκετά ή γιατί δεν είχα αρκετή υπομονή ώστε να προσπαθήσω λίγο ακόμη. Είναι κρίμα στη μικρή ζωή που έχουμε να κάνουμε συμβιβασμούς, και να αρκούμαστε το "έλα μωρέ, τώρα έτυχε τι να κάνω". Κάποια πράγματα δε μπορούμε να τα "ρίχνουμε" στην τύχη. Αν έτυχε κάτι που δε μ' αρέσει , δε θα πω "έτυχε μωρέ, τι να κάνω"...Θα προσπαθήσω να το αλλάξω...Κάτι ακόμη πολύ έξυπνο που άκουσα πρόσφατα κάπου στο νετ, ήταν πως

 "Η ζωή προχωρά.Κ ακόμη κ αν προχωρήσουμε και συνειδητοποιήσουμε πως χάσαμε κάτι που το θέλουμε, μπορούμε ακόμη να το διεκδικήσουμε ".

Και είναι αλήθεια...Οι ηττοπάθειες του τύπου " είχα την ευκαιρία και τώρα την έχασα" δε χωράνε σε μια ζωή και μάλιστα στην Ελλάδα, όπου όλα πάνε σκατά. Τις ευκαιρίες δεν τις χάνουμε, αλλά τις δημιουργούμε...Κ ακόμη κ αν κάνουμε λάθη, στο χέρι μας είναι να τα διορθώσουμε.Για όλους μας υπάρχουν σανίδες σωτηρίας, και όσο χάλια κ αν είναι η ζωή μας, πάντα θα υπάρχει κάτι/κάποιος να την κάνει έστω και λίγο(αν όχι πολύ) καλύτερη. Δεν πρέπει να του γυρίζουμε τις πλάτες...Δεν είναι όλα οι μαύρα ή άσπρα. Δεν  πάει να πει πως αν δεν είμαστε καλά, πρέπει να ξεκόψουμε από τα πάντα κ από τους πάντες και να μη δεχόμαστε βοήθεια...Άλλωστε ΚΑΙ γ'αυτό έχουμε τους ανθρώπους δίπλα μας. Για να μας στηρίζουν(και να τους στηρίζουμε) στις δύσκολες στιγμές, δίνοντάς τους έστω και λίγη θετική χροιά στην στεναχώρια και τα βάσανά τους, και στο τέλος να χαιρόμαστε μαζί...Και παρόλο που λατρεύω τις μπόρες και τις συννεφιές, σε αντίθεση με αρκετό κόσμο...νομίζω πως εδώ ισχύει πως "Για να δούμε στο τέλος το ουράνιο τόξο, πρέπει πρώτα να φάμε τη βροχή".

Ας μην αφήνουμε τις μέρες μας να πηγαίνουν χαμένες...γιατί είναι αλήθεια πως ποτέ δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει...Ας αντισταθούμε στα χτυπήματα του χρόνου, της ατυχίας, του πεσσιμισμού και ας βγούμε στο τέλος εμείς νικητές...

Και νομίζω πως τίποτα δεν είναι πιο κατάλληλο για να κλείσω αυτό το παραλήρημα μου, από τα λόγια:

 "Μην καταδέχεσαι να ρωτάς " Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;" ΠΟΛΕΜΑ ! "(Ν. Καζαντζάκης)

Μωρέ εγώ το ξερω,αλλά ποιος μ'ακούει?!

"Τι κάνει τον άνθρωπο πραγματικά ευτυχισμένο;
Έρευνες 75 χρόνων καταλήγουν σε μία μόνο λέξη..

Μια από τις πιο μακροχρόνιες μελέτες της ανθρώπινης ανάπτυξης ξεκίνησε το 1938 και ολοκληρώθηκε πρόσφατα. Η έρευνα παρακολούθησε 268 φοιτητές του Χάρβαρντ για 75 χρόνια, μετρώντας ένα μεγάλο φάσμα ψυχολογικών, ανθρωπολογικών χαρακτηριστικών, μαζί με στοιχεία της προσωπικότητας – από το IQ μέχρι τις συνήθειες στο αλκοόλ, τις οικογενειακές σχέσεις – σε μια προσπάθεια να προσδιοριστεί ποιοι είναι οι παράγοντες που συμβάλλουν περισσότερο στην ευτυχία του ανθρώπου.
Το businessinsider αναφέρει ότι η μελέτη απέδωσε ένα φάσμα συμπερασμάτων, μεταξύ των οποίων το «ο αλκοολισμός είναι μια διαταραχή με πολύ καταστροφική δύναμη». Επίσης «πάνω από ένα ορισμένο επίπεδο, η νοημοσύνη δεν έχει σημασία».
Όμως ο πιο σημαντικός παράγοντας, ο οποίος επηρεάζει πολλές πτυχές της ζωής, είναι η ισχυρή συσχέτιση μεταξύ της θέρμης των σχέσεων με τους άλλους ανθρώπους και της υγείας και της ευτυχίας στα γηρατειά.

Ένας από τους ερευνητές, με δικά του λόγια, ανέλυσε τα αποτελέσματα ως εξής «τα 75 χρόνια έρευνας και τα 20 εκατομμύρια δολάρια που δαπανήθηκαν κατέληξαν σε ένα απλό συμπέρασμα:
Ευτυχία είναι η αγάπη. Τέλος."

πηγή:http://www.lifo.gr/now/life/26319

Διαβάστε επίσης : Μέχρι να γνωρίσεις το κατάλληλο άτομο...
                            "Αγαπημένη μου, για σένα που μου λείπεις!"
                            όταν χάνεις κάτι...

5 του Μάη

Μέσα Στην ψυχή μου έπρόβαλες και τόξερα πώς θάλθεις. Και σε περίμενα Σε περίμενα όπως ή γη τον χειμώνα παγωμένη κι έρημη πονεί και περιμένει. Είσαι Συ η ανοιξη κι έρχεσαι και προχωρείς αγάλια, αγάλια, μέσα Στην ψυχή μου. Στο διάβα Σου ανοίγονται κι ανθούν κι εύωδιάζουν οι σκέψεις μου. Κάτω από τα πόδια Σου φυτρώνει και χαμόγελα το χρώμα της ελπίδας.ή αναπνοή Σου θερμή και παρηγορήτρα διαβαίνει απάνω από την ψυχή μου και ξυπνούν από τη νάρκη των ανέρωτων χειμώνων τα όνειρα μου και Σε βλέπουν χωρίς έκπληξη και Σού χαμογελούν. Τόξεραν πώς θάλθεις.Κάποια πουλιά ανοίγουν μέσα μου τα μάτια των και ξετινάσσουν τα φτερά. Κι Έσύ χαμογελάς και προχωρείς αγάλια, αγάλια, βασίλισσα μέσα Στην ψυχή μου. Αγάλια,αγάλια προχωρείς μέσα Στην ψυχή μου με την περηφάνεια των ρόδων και τον ίμερο των μεγάλων κισσών και τη σιωπηλήν επίκληση των ντροπαλών μενεξέδων. Κι ενα φιλί απέραντο ανατριχιάζει κι απλώνεται και τρέμει στο κορμί μου. Το νοιώθω–είσαι η ΑνοιξηΈσύ, ωΕκλεχτή και ω Ευλογημένη,και είμαι εγώ ή γη, ή μεγάλη και ακόλαστη μητέρα- που ανοίγει τις λαγόνες της και περιμένει.

Ευχές...μία από τις χαρές μας

Όλοι κάνουμε ευχές...άλλοι πολλές,άλλοι λίγες...Άλλοι μεγάλες και άλλοι μικρές...άλλοι εύκολα πραγματοποιήσιμες και άλλοι σχεδόν αδύνατες...Και κάνουμε εικόνες στο μυαλό μας πως θα είναι αν γίνουν αληθινές...Μπορεί κάποιος να κάνει ευχή να πάει στο φεγγάρι,ξέροντας πως δε θα πάει...Ωστόσο πλάθει μια εικόνα στο μυαλό του που τον κάνει χαρούμενο και έτσι πάει...Ένα μικρό παιδάκι, μπορεί να εύχεται να αποκτήσει το αγαπημένο του παιχνίδι...να το σκέφτεται μέχρι να γίνει και να χαίρεται...Μπορεί κάποιος να εύχεται απλά να του περάσει ο πονοκέφαλος, και μέσα στην θετική του σκέψη να προκαλεί μόνος του τη "θεραπεία" του...Μπορεί να είμαστε 5 χρονών και να μας ρωτάνε τι θέλουμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε...μπορεί να μη γίνουμε αυτό που θέλαμε στα 5,αλλά τότε το θέλαμε και αυτό μας έκανε χαρούμενους...Ακόμη και οι μελλοθάνατοι κάνουν ευχές, γιατί δικαιούνται κάποια χαρά μέσα στην θλίψη τους...
Μπορεί μερικές από τις ευχές μας να αλλάζουν, μπορεί μερικές να επανέρχονται, μπορεί μερικές να είναι μόνιμες, μπορεί μερικές να κρατάνε μόνο για 5'...Για όλες όμως αξίζει να ευχηθούμε...Και νομίζω πως αν κάτι το θέλουμε πραγματικά πολύ, δεν το ξεχνάμε...και η μοίρα μας το δίνει,γιατί το αξίζουμε...Ίσως και να κάνω λάθος, αλλά όπως και να χει δε χάνουμε κάτι να ευχόμαστε...είτε όταν πέφτει ένα αστέρι, είτε όταν έχει πανσέληνο, είτε όταν απλά το θελήσουμε...Γιατί οι ευχές μας είναι κάτι που βγαίνει από μέσα μας-που συνοδεύει την ψυχή μας και τα όνειρά μας, και μπορούμε να τις κάνουμε ανα πάσα στιγμή.κανείς δε μας εμποδίζει...

Ευχηθείτε κάτι όμορφο μέσα από την καρδιά σας, και που ξέρετε...ίσως κάποτε βγει αληθινό!