Μακάρι...

Είναι στιγμές που γίνεται κάτι τελείως απρόσμενο κ άσχημο,που με τρομάζει τόσο πολύ...Τόσο που όταν σκέφτομαι το χειρότερο μου κόβεται η ανάσα...Φορές που εύχομαι να είχα πεθάνει,παρά να πάθει κάτι κακό...που θα ήθελα να γυρίσω το χρόνο πίσω...που θα κανα τα πάντα για να είναι καλά...Άλλοι λένε πως αυτές οι στιγμές μας κάνουν πιο δυνατούς...Δεν ξέρω αν ισχύει,αλλά σίγουρα μετά εκτιμούμε κάποια πράγματα περισσότερο...Όλη μου η σκέψη είναι εκεί...Μακάρι να ξυπνήσει και να είναι πάλι καλά...Όπως πριν!Ξανά στην αγκαλιά μου..μακάρι...

b-day melancholy

Παίρνοντας ως αφορμή το γεγονός ότι προχθές είχα γενέθλια και νιώθοντας για άλλη μια φορά τη μελαγχολία που με πιάνει κάθε χρόνο αυτή τη μέρα,αποφάσισα να γράψω γι αυτό...Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου,ξεκινάω πόσες μέρες(μπορεί και μήνες) πριν την αντίστροφη μέτρηση για τη μέρα των γενεθλίων μου...Το κάνω ακόμη και τώρα,και κάθε φορά που τις μετράω χαίρομαι όπως παλιά...Δεν ξέρω γιατί...Ίσως να τα έχω συνδυάσει με χιόνια και Χριστούγεννα(μιας και μου αρέσουν και τα δύο πολύ)...Και όταν έρχεται εκείνη η μέρα λοιπόν,δέχομαι χαρούμενη τις ευχές όσων με θυμούνται...και ειδικά όταν είναι από άτομα που δεν το περιμένω ξαφνιάζομαι πολύ...Περνάει λοιπόν η μέρα είτε με ένα πάρτυ,είτε με ένα μάζεμα φίλων,είτε χωρίς τίποτα και όταν φτάνει το βράδυ,με πιάνει αυτή η μελαγχολία...Ίσως να είναι γιατί νιώθω ότι η μέρα κράτησε λίγο,ίσως γιατί θα πρέπει να περιμένω ένα χρόνο για να ξαναρθεί αυτή η μέρα,ίσως γιατί από εκεί που ήμουν με τόσο κόσμο και φωνές,κατέληξα απλά να σκέφτομαι ξαπλώνοντας μέσα στην απόλυτη ησυχία τη μέρα που πέρασε...Ίσως να συμβαίνουν και τα τρία...Νομίζω πάντως πως αυτή τη μελαγχολία θα τη νιώθω πάντα αυτή τη μέρα(και ίσως στο μέλλον και για επιπρόσθετους λόγους:P)...

the mind's i

Φαντάζομαι σε πολλούς από εμάς θα έχει τύχει να περνάμε μία περίοδο αποσύνθεσης...Σαπίλας...Και δεν αναφέρομαι απαραίτητα,στη σαπίλα που μας τρώει και μας πιάνει κατάθλιψη...Μιλάω για τις μέρες αυτές,που δεν έχουμε όρεξη να κάνουμε οτιδήποτε...Και όχι γιατί δε μας αρέσει,ή γιατί δεν είμαστε ψυχολογικά καλά,αλλά απλά γιατί τίποτα δε μπορεί να διαπεράσει τη γυάλινη σφαίρα,τη σφαίρα του δικού μας πλανήτη, που μας κρατάει μεν μέσα στον υπόλοιπο κόσμο,αλλά παράλληλα,μακρυά από αυτόν...Η νωχέλεια χαρακτηρίζει κάθε μας "κίνηση" ή καλύτερα ακινησία...Θέλουμε απλά να καθόμαστε και να σκεφτόμαστε,να ονειρευόμαστε,να αναλύουμε...Κ όμως,αυτό δε μας χαλάει...Δε μας κάνει να νιώθουμε μιζέρια,μοναξιά,θλίψη ή ό,τι άλλο σχετικό θα μας έπιανε υπό άλλες συνθήκες τέτοιας "αδράνειας"...Ίσα ίσα,νιώθουμε να ηρεμούμε σιγά σιγά...Δεν ξέρω από τι μπορεί να ηρεμούμε,δεν ξέρω καν αν συμβαίνει αυτό στους άλλους...Εγώ πάντως ηρεμώ...Ίσως απλά να απαιτεί το μυαλό μας να είναι τελείως ελεύθερο από πράγματα που μας φορτώνουν με άγχος...Και όταν του δίνω ένα χρόνο ελευθερίας,απλά να ηρεμώ...Νομίζω πως όταν η απομόνωση δεν μας τρώει,είναι καλό να την επιδιώκουμε για λίγο...Ίσως και για πολύ...Για όσο πιστεύει ο καθένας ότι του κάνει καλό...


(while listening to:swallow the sun)

sacrifice

fields of faceless...

To walk the fields of faceless
To carry the burden of knowlegde
To sail the seas of unbearable negativity
Must walk these fields...
Must carry these burdens...
Must sail these seas...

Ψόφος απολίτιστοι

Θυμάμαι πριν πολύ καιρό είχα δει το βίντεο του θανάτου αυτής της γυναίκας κ αν και δεν το περίμενα σε τέτοιο βαθμό,είχα φρικάρει όσο δεν πήγαινε...Για 2-3 μέρες δε μπορούσα να το βγάλω από το μυαλό μου...και ενώ αυτές τις μέρες ούτε που το σκεφτόμουν,είδα πριν λίγο τυχαία για ένα παρόμοιο περιστατικό και σιχάθηκα αυτά τα ζώα...βασικά ότι χαρακτηρισμό και να χρησιμοποιήσω θα είναι πολυυύ λίγος...αυτά τα άτομα δε θα έπρεπε καν να υπάρχουν και πρώτοι θα έπρεπε να εκτελεστούν αυτοί που θέτουν αυτούς τους νόμους...αφού τους καίγαμε για λίγα δευτερόλεπτα,ώστε να υποφέρουν στη συνέχεια,μετά να τους λιθοβολούσαμε,να τους γδέρναμε όσο ήταν ακόμη ζωντανοί και μετά να τους ρίχναμε οινόπνευμα πάνω στις πληγές και να τους ξανακαίγαμε...μπορεί να ακούγεται τραγικό αυτό που περιγράφω πως θα ήθελα να τους συμβεί,αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι "άδικο"...και ΦΥΣΙΚΑ δεν το πήρα από φεμινιστική σκοπιά...έτσι κ αλλιώς όσο κ αν δεν το παραδεχόμαστε παντού σχεδόν η γυναίκα θεωρείται "υπό"...ντάξει,σε κερατώνει η άλλη,μαλακία της,χώρισέ την...Όχι έτσι...Εδώ σκοτώνουν τις γυναίκες με μαρτυρικό θάνατο επειδή απλά κοίταξαν μία αρσενική μύγα(και όλα αυτά ενώ αυτοί μπορούν να κάνουν ότι θέλουν,χωρίς την παραμικρή επίπτωση)...ε όχι,αυτό δε γίνεται να μου περάσει στο ντούκου...το ίδιο θα έλεγα αν αυτό ίσχυε και για τους άντρες...σε ποιον αιώνα νομίζουν πως ζουν τα σιχάματα?!πόσο θα συνεχιστεί πια αυτό το ταξίδι προς το παρελθόν?!ΜΑΚΑΡΙ να μπορούσα να βοηθήσω...εύχομαι κάποτε να μπορέσουμε να κάνουμε κάτι,γιατί μέχρι( και ΑΝ )αλλάξουν αυτοί οι θεσμοί,θα έχουν φύγει πολλές ψυχές άδικα...

Αποχαιρετισμοί...

Φαντάζομαι για όλους μας,οι αποχαιρετισμοί αποτελούν μια αρκετά δυσάρεστη εμπειρία...
Η ανάγκη και η θέληση μας να είμαστε δίπλα σε κάποια άτομα μας κάνει να στεναχωριόμαστε όταν αυτό δε συμβαίνει...
Πολλές φορές κάποιοι,δεν αντέχουν καν τη διαδικασία του αποχωρισμού και προτιμούν να την αποφύγουν,γιατί η έκρηξη συναισθημάτων θα οδηγήσει σε κάτι μελαγχολικό,λυπητερό,δυσάρεστο στη μελλοντική σκέψη...Δε θέλουμε η τελευταία εικόνα ενός προσώπου που μας ενδιαφέρει να είναι ζωγραφισμένη με θλίψη και δάκρυα...Ωστόσο,το να μην πούμε ένα αντίο,να αγκαλιαστούμε για τελευταία φορά,νομίζω ότι είναι χειρότερο,όσο κ αν δε μας αρέσουν οι αποχαιρετισμοί...
Και μετά το στάδιο του αποχαιρετισμού περνάμε στη νοσταλγία...Αναπολούμε στιγμές...Ενώ σχεδόν αμέσως,μετράμε αντίστροφα για τη μέρα που θα ξανασυναντήσουμε αυτά τα αγαπημένα μας πρόσωπα...Κ αν δεν ξέρουμε πότε θα είναι,ευχόμαστε σίγουρα να είναι σύντομα...

free hugs

well,εδώ δεν έχω να πω πολλά...απλά πολλές φορές είμαστε επιφυλακτικοί και καχύποπτοι με τα άτομα που δεν πρέπει και δε δείχνουμε την αγάπη μας σε αυτούς που τους αξίζει...Γι αυτό λοιπόν,αν τύχει εκεί που περπατάμε να δούμε κάποιον που να μοιράζει τζάμπα αγκαλίες,ας πάμε...Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα...Και ας σταματήσουμε πλέον τις ηλίθιες διακρίσεις(μιας και το βίντεο είναι κατά του aids και των διακρίσεων που γίνονται εξαιτίας του)...

Η τρέλα δεν υπάρχει...?

Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι οι άνθρωποι που θεωρούνται τρελοί, ψυχοπαθείς,σχιζοφρενείς η δεν ξέρω κ εγώ τι άλλο,μπορεί στην ουσία να μην είναι τίποτα απ'όλα αυτά,αλλά αντιθέτως να είναι κάτι ανώτερο από τους υπόλοιπους κοινούς ανθρώπους...
Πως ξέρουμε πως όταν αυτοί ισχυρίζονται πως βλέπουν πράγματα που οι υπόλοιποι δε βλέπουμε ή ακούν η νιώθουν πράγματα που εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε,ότι αυτά δεν είναι απλά δημιουργήματα της φαντασίας τους,άλλα υπαρκτά όντα?!Ακόμη κ όταν κάποιος κάνει κάτι πολύ κακό παρά τη θέλησή του(π.χ. να σκοτώσει κάποιον όντως ΚΑΤΑΛΑΘΟΣ) και μετά να "τρελαθεί"...Πώς ξέρουμε ότι δεν υπάρχει κάτι το οποίο τον κάνει να έχει αυτή την παράλογη συμπεριφορά?!Πως οι τύψεις δεν είναι απλά κάτι όπως το ξέρουμε εμείς,αλλά κάτι άυλο που αυτός ίσως βλέπει...Και άντε σ'αυτή την κατηγορία "παρανοϊκών",μπορεί όντως να τα έχουν χαμένα και να συμπεριφέρονται έτσι,και όχι γιατί όντως νιώθουν κάτι παραπάνω...Τουλάχιστον από ένα σημείο και μετά..Εννοώ ότι μπορεί όντως οι τύψεις με κάποια μορφή να τους "αναγκάζουν" να κάνουν διάφορα,αλλά από ένα σημείο και μετά απλά να τους έμεινε κάποιο ψυχικό τραύμα γι αυτό που κάνανε...Γιατί αυτοί δεν ισχυρίστηκαν ότι είδαν,άκουσαν ή ένιωσαν κάτι,οπότε ΙΣΩΣ όντως να υπάρχει κάποιο πρόβλημα...
Οι άλλοι όμως?!Αυτοί που πολλές φορές ενδεχομένως να έχει τύχει να γελάσουμε κ εμείς μαζί τους η να τους κοροϊδέψουμε επειδή βλέπαν κάτι?!Και με ποιο δικαίωμα οι "κύριοι-με-τα-άσπρα" τους "μαζεύουν" αυτούς ως ψυχικά διαταραγμένους?!Και ποια είναι αυτά τα πτυχία που θα κρίνουν ότι ένας άνθρωπος όντως δεν βλέπει κάτι παραπάνω,άρα δεν είναι καλά...
Σκεφτείτε λίγο...Ακούτε κάποιον να ουρλιάζει,πάτε να δείτε τι έγινε και αυτός ταραγμένος σας λέει πως κάτι του επιτίθεται..Εσείς δε βλέπετε τίποτα...Τι σκέφτεστε?!Πάντως όχι ότι κάτι στ'αλήθεια του επιτίθεται...Ακόμη κ αν σας δείξει σημάδι επίθεσης,εσείς θεωρείτε πως απλά αυτοτραυματίστηκε,οπότε πέρα από ψυχοπαθής είναι και επικίνδυνος...
Ε λοιπόν,όχι...Δε μπορώ να χαρακτηρίσω κάποιον παράφρονα,αν δεν δω τι βλέπει...Ίσως να μην υπάρχουν ούτε τρελοί,ούτε ψυχοπαθείς,ούτε τιποτα...Ή να είμαστε κ εμείς το ίδιο τρελοί με αυτούς!
Και αυτό ίσως να ισχύει και για τα ζώα...Όταν τα πάνε για ευθανασία γιατί "τρελάθηκαν" και άρχισαν να δαγκώνουν όποιον βρουν,ίσως απλά να θέλουν να μας προστατέψουν από κάτι που δεν αντιλαμβανόμαστε!Αλλά ας μην μπλέξω τα καημένα τα ζωάκια με τους ανθρώπους...
Και φυσικά όλα αυτά είναι απλές εικασίες...Πιθανό να κάνω λάθος και να έχουν όντως κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα αυτά τα άτομα...Who knows?!

It is better to be hated for something that you are,than to be loved for something that you are not...

Πολλές φορές θα σας έχει τύχει να νιώθετε ότι κάποιο άτομο βγάζει προς τα εσάς η προς κάποιον άλλον,έναν εαυτό διαφορετικό από τον δικό του...Να λέει άλλα πράγματα για κάποιον όταν αυτός είναι μπροστά και από πίσω του να σκάβει ολόκληρο λάκκο...
Αυτά τα άτομα,λοιπόν,είναι αυτά πoυ σιχαίνομαι και τα οποία δυστυχώς υπάρχουν όπου κ αν κοιτάξουμε.Είναι τόοοσο ελεϊνά...Κάνουν πράγματα που δεν τους αρέσουν μόνο και μόνο για να είναι αρεστά!Αυτή η υποκρισία είναι τόσο αξιολύπητη!Αυτή η ψευτιά που βγάζουν είναι τελείως άσκοπη!Γιατί δηλαδή πρέπει να αρέσουν για κάτι που δεν είναι..Αφού δεν είναι αυτό που δείχνουν,τότε αυτό που αρέσει στους άλλους δεν είναι τα ίδια αυτά άτομα,αλλά κάτι τελείως άσχετο!1000 φορές καλύτερα να σε αντιπαθούν,η να μην ασχολούνται μαζί σου,παρά να έχουν μια τελείως λάθος εντύπωση για "σένα"...Τόση μα τόση ποζεριά για το τίποτα!
Και φυσικά πέρα από τα fake άτομα που δείχνουν έναν "καλό" εαυτό,υπάρχουν και τα fake άτομα που το παίζουν κουλτουριάριδες,διανοούμενοι,έξυπνοι,μουσικόφιλοι(για οποιοδήποτε είδος)..Αυτοί κ αν δεν είναι ποζέρια!Που προκειμένου να ενταχθούν σε μια κατηγορία ανθρώπων ή να θεωρηθούν cool και γνώστες κ έμπειροι,γίνονται απλά καραγκιόζηδες αλλάζοντας την εμφάνισή τους και τον τρόπο που μιλάνε και δεν ξέρω κ εγώ τι,κάνοντας πράγματα που απλά δεν τους εκφράζουν...
Και άντε ας πούμε οτι αυτές οι κατηγορίες υποκριτών έιναι σχεδόν ακίνδυνες!Υπάρχει,όμως, μία ακόμη κατηγορία υποκριτών η οποία μπορεί να μας κάνει μεγάλο κακό αν δεν καταλάβουμε έγκαιρα τις μάσκες των ατόμων...Και αναφέρομαι σε άτομα τα οποία θεωρούμε ότι είναι πολύ κοντά μας(φίλοι,σύντροφοι)...Αυτά είναι τα άτομα που στην περίπτωση που αποδειχτούν υποκριτές,θα μας έχουν κάνει από μικρό μέχρι πολύ μεγάλο κακό...Γιατί με αυτά τα άτομα μοιραστήκαμε στιγμές από τη ζωή μας και τους εμπιστευτήκαμε πράγματα που φοβόμασταν να παραδεχτούμε ακόμη και στον ευατό μας!Τα άτομα αυτά αφου κατάφεραν(δυστυχώς) να κερδίσουν την εμπιστοσύνη μας,τη φιλία μας,την αγάπη μας,το χρόνο μας...Στο τέλος είτε ρίξαν τις μάσκες τους(άθελα βεβαια γιατί έιχαν κ άλλο αίμα να πιουν από μας),είτε στράφhκαν εναντίον μας,είτε απλά εξαφανίστηκαν!Αυτή η μορφή προσποίησης λοιπόν θεωρείται προδοσία!Γι αυτό λοιπόν,αφού δε μπορούμε να εξαφανίσουμε αυτά τα άτομα,ας προσπαθούμε τουλάχιστον να καταλαβαίνουμε πότε φοράνε μάσκες κ ας εκτιμούμε αυτούς που βρίσκονται πραγματικά κοντά μας! ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΝΑ ΕΙΣΤΕ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΑΣ...

Timing

Έχετε προσέξει πως τα πάντα είναι θέμα timing?Πως πολλά γεγονότα γίνονται τις πιο ακατάλληλες στιγμές της ζωής μας?Είναι πράγματα που περίμενες μια ζωή να γίνουν και τα ονειρευόσουν χρόνια και τελικά γίνονται σε μια φάση της ζωής σου,που εσύ για κάποιο λόγο πλέον δε μπορείς ειτε να τα ευχαριστηθείς είτε να τα εκτιμήσεις...
Αλλά αυτό δε συμβαίνει μόνο με σκέψεις που έκανες καιρό!Μπορεί να συμβεί ακόμη και με κάποιο ξαφνικό γεγονός...Κάποιο απρόσμενο ευχάριστο γεγονός που η λάθος "στιγμή" σου το παίρνει μακρυά!
Πόσες φορές σκεφτήκατε πως αν κάποια πράγματα είχαν γίνει νωρίτερα η αργότερα,τα δεδομένα στη ζωή σας θα ήταν πολύ καλύτερα?!Γιατί λοιπόν,αυτό το καταραμένο timing να καταστρέφει τα πάντα?!Και ναι,εν τέλει μπορεί όντως να πραγματοποιούνται όλα όσα είχαμε κάποτε ευχηθεί,αλλά τι νοήμα έχει αν πραγματοποιούνται τη λάθος στιγμή?!
Ίσως και κανένα...

Η δύναμη της μουσικής

Τυχαίνει μερικές φορές εκεί που είμαι καλά,ξαφνικά να "πέφτω" ή το αντίστροφο!Κ εκεί που νομίζω ότι αυτό έγινε χωρίς λόγο,συνειδητοποιώ πως μια μελωδία κατάφερε να μου αλλάξει την ψυχολογία...Η δύναμη της μουσικής είναι τόσο μεγάλη...Άλλες μελωδίες είναι μελαγχολικές,άλλες χαρούμενες...Με άλλες σε πιάνει μικροκατάθλιψη και με άλλες θες να αρχίσεις να χορεύεις...Δεν είναι μαγικό?Έχετε αναρωτηθεί όμως αν είναι τα πρότυπα αυτά που μας κάνουν να θεωρούμε κάποια ακούσματα χαρούμενα και κάποια όχι?!Ίσως αν είχαμε συνηθίσει να ακούμε requiem στα parties να είχε επικρατήσει αυτή μελωδία ως χαρούμενη,ενώ αν η ska για παράδειγμα ακουγόταν σε δυσάρεστα γεγονότα να μας περνούσε μια θλίψη...Δεν ξέρω!Ίσως να μην ισχύει καν αυτό...Ίσως ό,τι "πρότυπα" και αν υπήρχαν για τη χαρά και τη θλίψη εμείς υποσεινήδητα να καταλαβαίναμε τι ισχύει και να καταλήγαμε στα ίδια...Ωστόσο δε σας έχει τύχει από ένα τραγούδι που και η μελωδία και οι στίχοι και η φωνή εκφράζουν πόνο και θλίψη, να νιώθετε ότι κάτι εκεί μέσα σας δίνει δύναμη?!Και όχι επειδή μπορεί να απεικονίζει χειρότερες καταστάσεις από αυτήν που βρισκόμαστε,αλλά γιατί κάτι απο αυτά μας αγγίζει πραγματικά και μας φέρνει σε μία "κάθαρση"...

wishes

θέλω να φύγω από Ελλάδα
θέλω να μπω σε μια μπάντα
θέλω να γίνω ξαφνικά φινλανδή
θέλω να μακρύνουν τα μαλλιά μου
θέλω να γίνω φυσική κοκκινομάλλα
θέλω να πάρω μηχανή
θέλω να τρώω ό,τι γλυκό θέλω χωρίς επιπτώσεις
θέλω να πηγαίνω βόλτες στη φύση
θέλω να μην έχω άγχος
θέλω να θυμάμαι μόνο τα ωραία
θέλω να κάνω κ άλλες τρύπες
θέλω να περνάω καλα
θέλω να βοηθάω τον κόσμο
θέλω να μην αγχώνομαι
θέλω να πηγαίνω σε όλα τα lives που θέλω
θέλω να ταξιδεψω
θέλω να γνωρίζω "αληθινούς" ανθρώπους
θέλω οι σχέσεις μου με τα άτομα που αγαπάω να γίνονται όλο και καλύτερες
θέλω να μη χάσω ποτέ αυτά τα άτομα
θέλω αυτά τα άτομα να είναι πάντα καλά
θέλω να μπορώ να κάνω τα δάκρυα των άλλων χαμόγελα
θέλω να χαίρομαι τη στιγμή χωρίς να φοβάμαι ότι θα ακολουθήσει κάτι κακό
θέλω να χιονίζει όλο το χρόνο
θέλω να πλένονται τα πιάτα μόνα τους
θέλω να μη χρειάζεται να πήζω στο διάβασμα
θέλω να σταματήσω να έχω προβλήματα
θέλω να καταργηθεί το facebook

οκ...μπορεί να ξέρω ότι δε θα γίνουν ποτέ όλα αυτά,αλλά εγώ τα θέλω,καθώς επίσης και άλλα πολλά

"intro"

Πολλές φορές κάνουμε πράγματα χωρίς να ξέρουμε γιατί...Άλλα μας οδηγούν σε κάτι καλό και άλλα έχουν αρνητικές συνέπειες...Ωστόσο υπάρχουν πράγματα από αυτά που κάνουμε,που θέλουμε να τα μοιραζόμαστε με άλλους,είτε για να χαρούν,είτε για να "πάρουν" κάτι απο αυτά που θα πούμε,είτε για να μας πουν μια συμβουλή...Έτσι λοιπόν,αποφάσισα να κάνω κ εγώ το blog!Γιατί σκέφτηκα ότι αυτά που θα πω μπορεί να εκφράζουν και άλλους...Να γνωρίσω κ άλλα πράγματα,να μάθω καινούριους τρόπους αντιμετώπισης καταστάσεων...Ελπίζω το blog μου να "προσφέρει",έστω και κάτι ελάχιστο σε όποιον ασχοληθεί...
Αυτά λοιποοοοοόν από μένα,σαν μια εισαγωγή...τα λέμε σύντομα!