i am a picture of myself..always somewhere outside aura...and like reflections in the mirror,it shines no more!

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Σε έναν δάσκαλο, από τους λίγους...

10 χρόνια περίπου πριν,όταν ήμασταν στην τελευταία τάξη του δημοτικού μπήκε στην αίθουσα ένας νεαρός...27 χρονών ήταν!Ήταν ο δάσκαλός μας...ο κ.Γιάννης Ποσινακίδης!
Θα πίστευε κανείς ότι η ενδεχόμενη μικρή εμπειρία του(λόγω ηλικίας), δε θα τον καθιστούσε αυτό που πραγματικά ήταν...ένας πλήρης δάσκαλος!Από την πρώτη  μέρα που τον είδα ένιωσα ένα δέσιμο μαζί του. Το νεαρό της ηλικίας του, τον έκανε αρκετά προσιτό σ'εμάς, χωρίς ωστόσο να χάνω το σεβασμό μου γι'αυτόν. Είχε όλη την καλή θέληση και τις γνώσεις για να μας μάθει..Ήταν όπως θα έπρεπε να είναι οι δάσκαλοι κ όχι όπως είναι οι περισσότεροι. Πάντα με ένα γλυκό μικρό χαμογελάκι, έμπαινε και μας έλεγε "καλημέρα"... Η αλήθεια είναι ότι δε μπορώ να τον θυμηθώ νευριασμένο...Σίγουρα θα υπήρξε κάποια στιγμή που τα αγόρια της τάξης θα τον βγάλαν εκτός ορίων, αλλά εγώ δεν το θυμάμαι..Θυμάμαι το ήρεμο πρόσωπό του, που σε ηρεμούσε απλά κοιτάζοντάς το...
Θυμάμαι ακόμη που είχαμε πάει μια εκδρομή στο δάσος της Αγ.Ειρήνης και όταν ήρθε προς το μέρος μας, χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο, τον ρώτησα πότε είχε γενέθλια... Μου απάντησε "21 Οκτωβρίου" ...Έκοψα τότε ένα λουλουδάκι από κάτω και του είπα"Αφού δεν το ήξερα τότε, πάρτε τώρα αυτό" , το πήρε, χαμογέλασε και έφυγε...
Ήρθε μετά από κάποιους μήνες το τέλος της σχολικής χρονιάς.Ίσως ήταν η μόνη χρονιά που δεν ήθελα να τελειώσει... Και θυμάμαι, στην τελετή όπου "αποχαιρετούσαν" εμάς ( ΣΤ' δημοτικού), τον κ.Γιάννη να κλαίει. Πρώτη φορά έβλεπα κάποιον δάσκαλο να κλαίει. Μέσα σ'έναν χρόνο, καταφέραμε να γίνουμε σημαντικό κομμάτι γι'αυτόν. Τόσο σημαντικό, ώστε να δακρύσει την τελευταία μέρα του σχολείου.
Για μένα όμως δε σταμάτησε τότε να είναι δάσκαλος...10 χρόνια μετά κ ακόμη τον θεωρώ δάσκαλό μου... Όλοι οι καθηγητές του πανεπιστημίου μαζί, δεν φτάνουν αυτό που αυτός έδινε.
Κάθε χρόνο στις 21 Οκτώβρη σκεφτόμουν πως ήταν τα γεννέθλιά του..Μέχρι που μερικά χρόνια πριν, ίσως 5 , αποφάσισα να βρω το τηλέφωνό του στον κατάλογο και να του ευχηθώ...Και το έκανα...χάρηκε πολύ!Την επόμενη χρονιά, ξαναπήρα τηλέφωνο αλλά μου παν πως δεν ήταν Κοζάνη. Είχε διοριστεί στη Ρόδο ή στην Κρήτη...Μου δώσαν το κινητό του και του στειλα χρόνια πολλά...Θυμάμαι την απάντησή του"Οσα'ναι τα Καλάσνικοφ στα Ζωνιανά κρυμμένα, τόσα σου εύχομαι κ εγώ χρόνια ευτυχισμένα"..
Μια μέρα τον πέτυχα τυχαία έξω...Προφανώς, μετά από 7-8 χρόνια που είχαν περάσει, δυσκολεύτηκε να με αναγνωρίσει με τη μία αλλά όταν κατάλαβε ποια είμαι, είδα ξανά το χαμόγελο αυτό που είχα να δω για τόσα χρόνια.
Περνούσε ο καιρός και οι ευχές συνεχίζονταν...Φέτος το Γενάρη του στειλα την τελευταία, για τη γιορτή του...Στεναχωρήθηκα όταν δε μου απάντησε.Πάντα απαντούσε!Σκέφτηκα ότι μπορεί να μην το θεώρησε σημαντικό...
Πριν από 2 μέρες,έμαθα κάτι που με έκανε να καταλάβω γιατί εν τέλει δεν απάντησε..Τον Ιανουάριο(Λίγες μέρες μετά το μήνυμά μου), ο κ.Γιάννης πέθανε... στα 37 του!2 μέρες τώρα το σκέφτομαι και δε μπορώ να το χωνέψω.Ένας από τους σημαντικότερους και πιο αξιόλογους ανθρώπους στη ζωή μου, κ ας τον έβλεπα σπάνια, πλέον έχει φύγει! Ένας άνθρωπος που είχε να δώσει τόσα πολλά στους ανθρώπους αλλά και στους μαθητές του. Και είναι τόσο θλιβερό, όταν σε ολόκληρο τον κόσμο,όπου ήδη είναι λίγα τα άτομα που καταφέρνουν να μας αγγίξουν,ο αριθμός τους γίνεται όλο και μικρότερος.
Αν και κάπως καθυστερημένα, καλό ταξίδι να έχει όπου κ αν βρίσκεται...Κ αν με ακούει, ελπίζω να με διαφωτίζει!
Κ αν και μένουν 3 μήνες για το τέλος της χρονιάς, εύχομαι αυτό να ήταν το τελευταίο χτύπημα που δέχτηκα εντός του 2013 και η επόμενη χρονιά να έχει μόνο ευχάριστα..

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Δεν είμαι καλός, δεν είμαι αγνός, δεν είμαι ήσυχος!

"Δεν είμαι καλός, δεν είμαι αγνός, δεν είμαι ήσυχος! Αβάσταχτη είναι η ευτυχία κι η δυστυχία μου, είμαι γιομάτος άναρθρες φωνές και σκοτάδι' κυλιούμαι όλο δάκρυα κι αίματα μέσα στη ζεστή τούτη φάτνη της σάρκας μου.
Φοβούμαι να μιλήσω. Στολίζουμαι με ψεύτικα φτερά, φωνάζω, τραγουδώ, κλαίω, για να συμπνίγω την ανήλεη κραυγή της καρδιάς μου.
Δεν είμαι το φως, είμαι η νύχτα' μα μια φλόγα λοχίζει ανάμεσα στα σωθικά μου και με τρώει. Είμαι η νύχτα που την τρώει το φως."

Ν.Καζαντζάκης

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

Ίσως...

Ίσως αν είχαμε επιλέξει κάποιον δρόμο διαφορετικό από αυτό που βαδίζουμε,τα πράγματα να ήταν πολύ διαφορετικά...
Χαμένος στις σκέψεις του, ένας άνδρας συναντά στη στάση του λεωφορείου μια νεαρή γυναίκα. Καθώς η φαντασία του οργιάζει αναρωτιέται πως ίσως να είναι το κορίτσι των ονείρων του… – Ένα υπέροχο φιλμ μικρού μήκους του John Grey.
Δείτε το και θα καταλάβετε...Γιατί μερικές φορές,πρέπει να σταματήσουμε να αναρωτιόμαστε "τι θα γινόταν αν" και να διεκδικήσουμε τα όνειρά μας...



Μπορείτε να το δείτε και εδώ με ελληνικούς υπότιτλους

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

Αργοπεθαίνει...

"Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντορα του

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν "αναποδογυρίζει το τραπέζι" όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω από ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει απ' τις πάνσοφες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να 'σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.

Μονάχα με μια φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία."

Pablo neruda