Ο συνοδός των αστεριών

Μιας και έπιασα τα αστέρια στην προηγούμενη ανάρτηση, ας πιάσω τώρα και το φεγγάρι. Μπορεί το φεγγάρι να μην είναι τέτοια πηγή ενέργειας όπως τα αστέρια,άλλωστε είναι και ετερόφωτο...αλλά αποτέλεσε πηγή ενέργειας (ψυχικής) και έμπνευσης για πολλούς καλλιτέχνες και πολλούς ερωτευμένους.
Θυμάμαι παλιότερα όταν έβλεπα σε κάποια ταινία να δείχνει να κοιτάνε το φεγγάρι σαν χαζοί( και μέσα στην εικόνα του φεγγαριού να δείχνει ξαφνικά το πρόσωπο του άλλου που το κοιτούσε) πάντα κοροϊδευα τις σκηνές. Η αλήθεια είναι πως ο τρόπος με τον οποίον τις παρουσίαζαν γελοιοποιούσε αρκετά την κατάσταση.
Το φεγγαράκι όμως, είναι εκεί για να μας ομορφαίνει τις νύχτες παρέα με τα αστέρια. Με τη μια μυστήρια σκοτεινή όψη του που μας την κρύβει στις σκιές και την άλλη μας την χαρίζει απλόχερα ακτινοβολώντας. Τόσο απλό και τόσο εντυπωσιακό ταυτόχρονα...

Μπορεί όλοι λίγο πολύ να έχουμε ευχηθεί να ταξιδεύαμε στο φεγγάρι, αλλά το φεγγάρι μας ταξιδεύει με άλλους τρόπους... Σε μονοπάτια που μόνο το μυαλό μας ξέρει...Και είναι τόσο όμορφο αν σκεφτεί κανείς πως παρόλο που το φεγγάρι είναι τόσο μακριά, μπορεί να φέρει κάποια άτομα τόσο "κοντά"...Γιατί όπου κ αν είναι, σε όποιον μεσημβρινό και παράλληλο της γης,όταν το κοιτάνε, ξέρουνε πως κοιτάνε κάτι μαζί...


P.S. Στις 23 του μήνα θα έχουμε την τύχη να απολαύσουμε τη μεγαλύτερη πανσέληνο του 2013, αφού θα βρίσκεται περίπου 26000 km πιο κοντά στη γη απ'ότι συνήθως.Η επόμενη ευκαιρία να δούμε το φεγγάρι από τόσο κοντά θα είναι τον Αύγουστο του 2014,  γι'αυτό καλό θα ήταν να μη χάσουμε την ευκαιρία την Κυριακή να θαυμάσουμε και να φωτογραφίσουμε τον πιστό δορυφόρο της γης.

photo links: http://irenv.deviantart.com/

Ένα παιδί κοιτάει τ'άστρα...

Από μικρή πάντα μου άρεσε να κάθομαι και να χαζεύω με τις ώρες τον ουρανό. Τη μέρα μου άρεσε να κοιτάω τα σύννεφα, να αλλάζουν σιγά σιγά σχήματα και εγώ να ψάχνω σε τι μου μοιάζουν, αλλά τη νύχτα ερχόταν η απόλυτη μαγεία. Ένα μαυρο-μπλέ φόντο με άπειρα μικρά φωτάκια κεντημένα πάνω του. Άλλα ομαδικά, και άλλα να ξεχωρίζουν από μόνα τους. Τα αστέρια… Η αλήθεια είναι ότι ποτέ μου δεν αποπειράθηκα να τα μετρήσω, άλλωστε και να θελα δε θα μπορούσα. Αλλά μου άρεσε απλά να τα κοιτάω… Να τα κοιτάω και να σκέφτομαι το «θαύμα» του σύμπαντος… Τόσα έτη φωτός μακριά μας και όμως τα βλέπουμε. Και τόσο «ειρωνικό» αν σκεφτεί κανείς ότι τη μέρα βλέπουμε έναν ήλιο (τον δικό μας) και τη νύχτα όλους τους υπόλοιπους. Και κάθε φορά που σκέφτομαι πως πολλά από τα αστέρια που βλέπω ίσως να μην υπάρχουν καν αυτή τη στιγμή, με πιάνει ένα «σφίξιμο» στο μυαλό μου, αλλά το ξεχνάω σχεδόν αμέσως όταν ξαναφεθώ στη μαγεία του ουρανού.

Υπάρχουν τόσα πράγματα που βλέπουμε-κάνουμε κάθε μέρα, κ όμως δεν είναι τόσο ενδιαφέροντα όσο ένα σκηνικό σαν αυτό… που παρόλο που μένει σχεδόν στάσιμο, δε χάνει το ενδιαφέρον του. Και λέω σχεδόν γιατί εμείς δεν είναι εύκολο να παρατηρήσουμε τις αλλαγές που γίνονται… όταν όμως τις παρατηρούμε, είναι τόσο αξιοθαύμαστες… Είναι τότε, που ο Ουρανός έχει κέφια και θέλει να ζωγραφίσει… και κάνει αφηρημένα σχήματα με φωτεινές γραμμές, που όμως κάθε άλλο παρά απλές είναι.

Δυστυχώς μέσα στην πόλη, με όλα τα φώτα να μας αποσπάνε πολλές φορές ξεχνάω να κοιτάξω ψηλά τη νύχτα… Όταν όμως καταφέρω να βρεθώ σε ένα μέρος πιο σκοτεινό και κατάλληλο, το βλέμμα μου δεν ξεκολλάει από εκεί… Θυμάμαι μια νύχτα του περσινού καλοκαιριού ,απόμερα στην παραλία, που ηρεμούσα και απολάμβανα τη θέα του Ουρανού με τη «μουσική συνοδεία» της θάλασσας… Ήταν τόσο ήρεμα, και αναπόσπαστα που μέχρι και τα νεφελώματα μπορούσα να δω. Είναι όντως αλήθεια πως οι νύχτες κρύβουν μια μαγεία, που νομίζω πως προέρχεται από εκεί μακριά… Μακάρι να ξανάρθουν πολλές νύχτες σαν εκείνη…

photo link: http://niv24.deviantart.com/art/Southern-Stars-174170897