i am a picture of myself..always somewhere outside aura...and like reflections in the mirror,it shines no more!
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα μουσική. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα μουσική. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

i was there for a moment



Με οποιαδήποτε απόπειρα μετάφρασης, θα έχανε έστω και λίγο από το νόημά του… Στο σύνολό του ταιριάζει απόλυτα στην κατάσταση που επικρατεί παντού τριγύρω μας και οι 5 τελευταίοι στίχοι ταιριάζουν απόλυτα με τις σκέψεις του χάους στο κεφάλι μου!

Everybody knows things are bad, It's a depression.
Everybody's out of work or scared of losing their job.
The dollar buys a nickel's worth...
banks are going bust...
shop-keepers keep a gun under the counter...
punks are running wild on the street and there's nobody anywhere that seems to know what to do.
And there's no end to it.

We know the air is unfit to breathe,
our food is unfit to eat...
we sit watching our T.V.s while some local newscaster tells us
that today we had fifteen homicides and sixty-three violent crimes --
as if that's the way it's supposed to be!

We know things are bad; worse than bad.
They're crazy!
It's like everything, everywhere is going crazy.
So, we don't go out anymore;
we sit in the house and slowly the world we're living in is getting smaller and we say:
Please, at least leave us alone in our living rooms, let me have my toaster and my T.V.
and my steel-belted radials and I won't say anything - just leave us alone.

But I'm not gonna leave you alone...
I want you to get mad!
I don't want you to protest and I don't want you to riot or write your Congressman,
because I wouldn't know what to tell you to write.
I don't know what to do about the depression and the inflation and the Russians or the crime in the street.
All I know is that first you've got to get mad... you've got to say: I'm a human being,
Goddamn it, my life has value!

I want you to get up now,
I want all of you to get up out of your chairs.
I want you to get up, right now, and go to the window,
open it and stick your head out and yell:
I'M AS MAD AS HELL AND I'M NOT GOING TO TAKE THIS ANYMORE!

music:Not for want of trying
words: Network

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Void





"i am waiting for you last summer"
"He Has Left Us Alone But Shafts Of Light Sometimes Grace The Corners Of Our Rooms"
"i just wanted to make you something beautiful"
"one day i will teach you to let go of your fears"
"forever lost"
"are you there"
"desolation"
"lost in timeless horizons"
"year of no light"


Τι είναι όλα αυτά θα μου πείτε...είναι ονόματα τραγουδιών ή ονόματα συγκροτημάτων.
Είναι πράγματα που ακούω ξανά και ξανά ή ανακαλύπτω κάθε μέρα.
Είναι μια ειρωνεία που παίζει με το μυαλό μου.
Αν υπήρχε θεός, θα ήταν αυτός που θα τα στελνε στο δρόμο μου και θα γελούσε.
Είναι δάκρυα, είναι φωνές, είναι σιωπή.
Είναι δοξαριές που με τρυπάνε.
Είναι βήματα μέσα στην παγωνιά και στο σκοτάδι...
Βήματα κοιτώντας τον ουρανό...
Είναι ευχές και ερωτηματικά...
Ανάθεμα κ αν ξέρω τι είναι...
Ανάθεμα κ αν ξέρω πια τι είμαι εγώ...
Πέρσυ στις 21 Δεκεμβρίου λέγαν πως θα ερχόταν το τέλος του κόσμου...Και γιατί δεν ήρθε?
Ας ερχόταν και λίγο νωρίτερα...Θα με βόλευε μια χαρά...
Κάθε μέρα εύχομαι κάτι...τα "μακάρι" μου είναι πολλά,όμως ένα το κυρίαρχο...
Αν μπορούσα να πεθάνω για να βγει αληθινό, θα το κανα...Αρκεί να ζούσα τις τελευταίες μου στιγμές μ'αυτό.
Αν με τη δύναμη των δικών σας ευχών, γινόταν πραγματικότητα...θα σας ζητούσα να εύχεστε για μένα.
Γιατί τι είμαι..
Ένα κενό...Σαν την καρδιά που μες στη γύμνια της την χτυπάει ο Βαρδάρης, κ ολόγυρά της πέφτουν τ'αρπακτικά να την αποτελειώσουν.

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

All is Violent,All is Bright...

Ξεχνάω να γελάσω...
Κομμάτια του μυαλού λείπουνε, κόλλησαν κάπου στο χώρο και στο χρόνο.
Μέρες στις στάχτες, διαλυμένοι εγκέφαλοι και το γκρι επιστρέφει ξανά...
Τα μάτια πλέον σχεδόν αχρείαστα, αντανακλούν εικόνες εσωτερικά...
Και το μυαλό, λειψό πια...συνεχίζει...



Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013

Βαθιά πληγή


Βαθιά πληγή, παλιά πληγή
μονάκριβη δική μου
την ξεριζώνω απ’ την καρδιά
φυτρώνει στην αυλή μου

Ανθίζει καταχείμωνο
που οι φωνές κοπάζουν
έχει τη φυλλωσιά πυκνή
και νύχια που χαράζουν

Αγαπημένα πρόσωπα
αγαπημένα μάτια
έρχονται σαν τα κύματα
και αφήνουν κατακάθια

Μαραίνεται απ’ το γέλιο μου
πίνει απ’ τα δάκρυα μου
έρχεται στις παρέες μου 
και κλέβει τη μιλιά μου

Βαθιά πληγή, παλιά πληγή
πες μου τι να κοιτάξω
να μπω σε κόσμο σκοτεινό
ή πάλι να αγκαλιάσω
                                          Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Ο τίτλος ξέρω, δεν είναι αυτός...Πέσαν τυχαία στο βλέμμα μου, καθώς χάζευα...Μετά είδα πως είναι στίχοι από τραγούδι...

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

Όταν ο έρωτας έχει πολλές πτυχές...

Πέρα από τον "ανώτερο" έρωτα μεταξύ 2 όμοιων έμβιων όντων, που αποτελεί την ψυχική πληρότητα ενός ατόμου,που τον κάνει να συνειδητοποιεί τι σημαίνει η λέξη"ευτυχία"...υπάρχει και ο έρωτας σε άλλες μορφές...Όταν ερωτευόμαστε κάποιο αντικείμενο, κάποια εποχή, κάποιο μέρος, κάποιο ζώο, κάποιο ποίημα, κάποιο τραγούδι κ.α. Φυσικά όλοι αυτοί οι έρωτες δε μπορούν να μας γεμίσουν όπως ο πρώτος, αλλά μπορούν να μας "ταξιδεύουν" για μικρά χρονικά διαστήματα...
Μέσα στα πολλά είδη μουσικής, κατάφεραν να με κερδίσουν λίγα...Μέσα στα πολλά τραγούδια αυτών των ειδών λίγα είναι αυτά που με άγγιξαν και δεν τα βαρέθηκα όσα χρόνια κ αν πέρασαν από την πρώτη φορά που τα άκουσα...Η μελωδία τους, μαζί με τους στίχους τους, μαζί με τη φωνή του εκάστοτε τραγουδιστή με κάναν να φαντάζομαι σκηνές όταν τα άκουγα...
Ένα από αυτά τα τραγούδια είναι και το παρακάτω με ένα κλασσικά πολύ όμορφο βίντεο από Live με το φωτισμό και το backround  να μας ψεκάζουν με μια σκόνη μαγείας...Και φυσικά ζωντανοί είναι πολύ καλύτεροι...
       

Hold me near, my one friend and guide

As I drown through your fingers
Drown through your love
For you are the life I hate
You are my 
Lethe



Drag me down, in passionate sighs
With the ocean above me
And flames in my eyes
And grant me a life I can live
Without...
Take me away...



...From the life that I hate.


                           

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Η δύναμη της μουσικής

Τυχαίνει μερικές φορές εκεί που είμαι καλά,ξαφνικά να "πέφτω" ή το αντίστροφο!Κ εκεί που νομίζω ότι αυτό έγινε χωρίς λόγο,συνειδητοποιώ πως μια μελωδία κατάφερε να μου αλλάξει την ψυχολογία...Η δύναμη της μουσικής είναι τόσο μεγάλη...Άλλες μελωδίες είναι μελαγχολικές,άλλες χαρούμενες...Με άλλες σε πιάνει μικροκατάθλιψη και με άλλες θες να αρχίσεις να χορεύεις...Δεν είναι μαγικό?Έχετε αναρωτηθεί όμως αν είναι τα πρότυπα αυτά που μας κάνουν να θεωρούμε κάποια ακούσματα χαρούμενα και κάποια όχι?!Ίσως αν είχαμε συνηθίσει να ακούμε requiem στα parties να είχε επικρατήσει αυτή μελωδία ως χαρούμενη,ενώ αν η ska για παράδειγμα ακουγόταν σε δυσάρεστα γεγονότα να μας περνούσε μια θλίψη...Δεν ξέρω!Ίσως να μην ισχύει καν αυτό...Ίσως ό,τι "πρότυπα" και αν υπήρχαν για τη χαρά και τη θλίψη εμείς υποσεινήδητα να καταλαβαίναμε τι ισχύει και να καταλήγαμε στα ίδια...Ωστόσο δε σας έχει τύχει από ένα τραγούδι που και η μελωδία και οι στίχοι και η φωνή εκφράζουν πόνο και θλίψη, να νιώθετε ότι κάτι εκεί μέσα σας δίνει δύναμη?!Και όχι επειδή μπορεί να απεικονίζει χειρότερες καταστάσεις από αυτήν που βρισκόμαστε,αλλά γιατί κάτι απο αυτά μας αγγίζει πραγματικά και μας φέρνει σε μία "κάθαρση"...