i am a picture of myself..always somewhere outside aura...and like reflections in the mirror,it shines no more!

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2016

Τίποτα δεν είμαστε


Σήμερα συνέβη κάτι πολύ άσχημο... Η ειρωνεία όμως είναι το θέμα του προηγούμενου post: mind travellers , αλλά θα καταλάβετε στην πορεία γιατί το λέω...
Συνειδητοποίησα, για άλλη μια φορά πόσο ασήμαντοι είμαστε μέσα σε όλο αυτό το σύμπαν! Και πως αντί να αδράξουμε κάθε στιγμή και να εστιάζουμε σε όσα έχουμε, αντί σε όσα δεν έχουμε...η πλειοψηφία των ανθρώπων έχει την τάση να γκρινιάζει και να παραπονιέται. Δε λέω να επαναπαυόμαστε σε ότι έχουμε χωρίς να προσπαθούμε για κάτι καλύτερο και χωρίς να έχουμε στόχους και να κυνηγάμε τα όνειρά μας, προφανώς. Ούτε λέω πως δεν υπάρχουν περιπτώσεις που οι προσπάθειές μας, μπορεί να πάνε "χαμένες"...
Είναι αστείο όμως αν σκεφτεί κανείς τα πράγματα στα οποία μπορεί να δώσουμε σημασία και να μας χαλάσουν τη διάθεση, χωρίς να το αξίζουν... Κάποιος μπορεί να νευριάσει γιατί έχασε το λεωφορείο και πρέπει να περιμένει 30' για το επόμενο, κάποιος άλλος γιατί ξέμεινε από τσιγάρα και βαριέται να πάει στο περίπτερο να πάρει άλλα, γιατί δεν πέτυχε το κούρεμα, γιατί σκίστηκε ένα ρούχο, γιατί χάσαμε 5 ευρώ...
Σίγουρα όλους μας μας έχει χαλάσει τη διάθεση κάτι πολύ ασήμαντο! Ως ένα άτομο που έχω την κακή τάση να υπεραναλύω πολλές φορές, μπορεί να "φάω" μέχρι και ώρες προσπαθώντας να αποφασίσω ή να εξηγήσω κάτι, το οποίο κυριολεκτικά την επόμενη μέρα δε θα έχει καμία σημασία... Δε θα έχει καμία σημασία αύριο αν σήμερα μαγειρέψω το x ή το y φαΐ, δε θα έχει καμία σημασία αν θα δω την x ή την y ταινία, δε θα έχει καμία σημασία αν αντί για 5 σελίδες που ήθελα να γράψω στην εργασία μου, έγραψα 2.
Ακόμη και για πιο "σημαντικά" πράγματα, όπως το να μαλώσω με κάποιον ή να μην τα πάω καλά σε μια συνέντευξη, που σίγουρα επηρεάζουν τα αύριο μου...Ακόμη κ αυτά, είναι ασήμαντα από τη στιγμή που διορθώνονται!
Κ όσο έχουμε την "τύχη" να είμαστε και σήμερα ζωντανοί και να διαβάζουμε αυτό το ποστ, να είμαστε έξω βόλτα, να βλέπουμε ταινίες, να γκρινιάζουμε γιατί  μας έπιασε η βροχή καθώς πηγαίναμε σπίτι, ή γιατί θέλαμε τελικά το μπλε παντελόνι κ όχι το μαύρο που αγοράσαμε, ή γιατί το διαμαντένιο μας μπρελόκ γρατζούνισε τη ferrari μας...ο χρόνος κυλάει!
Όσο λοιπόν, έχουμε την πολυτέλεια να κάνουμε όλα αυτά τα πράματα και να γκρινιάζουμε χάνοντας το χρόνο μας αντί να τον αξιοποιούμε, κάποιοι άνθρωποι χάνονται... Άνθρωποι που είτε πάλεψαν για τη ζωή τους, είτε την χάσαν από τη μια στιγμή στην άλλη. Αλλά είμαι σίγουρη ότι αν είχαν την ευκαιρία να ξαναζήσουν, δε θα τους απασχολούσαν πια ανούσια πράγματα, αλλά θα αφιέρωναν το χρόνο τους σε πρόσωπα και δραστηριότητες που θα τους γέμιζαν τη ζωή με χαρά. 
Σήμερα σκοτώθηκε ένα παιδί 1 χρόνο μεγαλύτερο από μένα...Ένα παιδί που γνώριζα από μικρή! Ένα παιδί που δε θα έλεγα ότι είχε λίγες δυσκολίες στη ζωή του. Ένα παιδί που είχε σχέδια για το αύριο...Ένα παιδί που δεν είχε κάνει κακό σε κανέναν. Ένα ήσυχο και φιλότιμο παιδί... Που σήμερα το πρωί ξυπνώντας, δεν ήξερε πως θα είναι το τελευταίο πρωί που βλέπει τον ήλιο, την οικογένειά του, τους φίλους του.
Αυτό λοιπόν, είναι σημαντικό...είναι κάτι που δυστυχώς δε διορθώνεται! 
Σήμερα λοιπόν, ένιωσα τόσο χαζή κ αχάριστη... Σκέφτηκα όλα αυτά τα χαζά πράματα που με αγχώνουν κ πόσο μηδαμινά είναι μπροστά σ' αυτή τη ζωή, αλλά και σε όλες τις υπόλοιπες που χάνονται καθημερινά...

Καλό ταξίδι να έχεις και να είσαι καλά, όπου και αν βρίσκεσαι!

Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2015

Mind Travellers


Πολύς πολύυυυς καιρός από τότε που έγραψα τελευταία φορά.Που εδώ που τα λέμε δεν έγραψα και τίποτα , κάτι στίχους πήρα και τους πέταξα... Σήμερα θα παραστήσω το φιλόσοφο. Τώρα τελευταία (ακαθόριστο το τελευταία, μπορεί να είναι κ ένας μήνας, μπορεί και 4) με έχει πιάσει μια σκέψη περί θανάτου και ζωής. Όχι βαθιά φιλοσοφία, αλλά κάτι του τύπου σήμερα είμαι κ αύριο δεν είμαι. Κ επειδή αρκετά χρόνια-κυριολεκτικά- της ζωής μου, έχει φάει το άγχος, νομίζω εδώ και καιρό ότι πρέπει να σταματήσει αυτή η "παράνοια"... Δηλαδή ντάξει, αν αύριο πεθάνω, γιατί να φάω την τελευταία μου μέρα αγχωμένη για το "σφάλμα" που έκανα χθες-προχθές-πριν δέκα χρόνια. Γιατί να μην προσπαθήσω να το "απαλείψω" κάνοντας κάτι θετικό αντί να αναλώνομαι. Γιατί να μην περάσω χρόνο με τα άτομα που θέλω, να μην κάνω κάτι που θέλω, να δώσω μια "τελευταία" βοήθεια σε κάποιον που τη χρειάζεται. Γιατί να μη νιώσω, γιατί να μην γελάσω. Δε λέω, και το κλάμα δυνατό συναίσθημα είναι... και πρέπει να το ζεις.... Αλλά τελευταία μέρα είναι ρε αδερφέ, θέλω να γελάσω. Δε θέλω να ασχοληθώ με μικροπρέπειες. Δε λέω να γίνω παρτάκιας και να μη με νοιάζει τίποτα και κανείς... Το να ζω, είναι παράλληλο (για μένα τουλάχιστον) με το να συνυπάρχω με αρκετούς ανθρώπους.. Τους δικούς μου ανθρώπους. Και ναι, θλίβομαι όταν σκέφτομαι πόσα "λίγα" χρόνια ζούμε συγκριτικά με το σύμπαν, αλλά είμαστε τυχεροί που υπήρξαμε...που υπάρχουμε ακόμη. Που κάναμε ένα, δύο , 20, 40, 100 ταξίδια γύρω από τον ήλιο (κάπου είχα διαβάσει κάτι παρόμοιο-δε θέλω να πάρω τα credits) . Που γνωρίσαμε πλάσματα, χαμογελάσαμε, δακρύσαμε, επιτύχαμε, αποτύχαμε, αγκαλιάσαμε, αγαπήσαμε, μαλώσαμε, χαρήκαμε, πέσαμε, σηκωθήκαμε... Ζήσαμε! Και όσος χρόνος μου μένει, θα τον ζήσω κάνοντας καλύτερο το δικό μου παρόν και όσο μπορώ και των γύρω μου.

photo: IrenV Photography

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

Funeral For A Great Drunken Bird

What a shame it was

That he should fall
From the tops of the trees
Only after a few drinks


He was smart once
And beautiful too
But now he's gone



Goodbye, you great fool
We love you
We'll cherish you always
Goodbye, you great bird

Goodbye 

Πέμπτη 15 Μαΐου 2014

Η ψυχή μου μοιάζει...




...με τα ξεσκισμένα πανιά ενός σαπιοκάραβου
...με τους νεκρούς που γυροφέρνουν ανάμεσα στους ζωντανούς,καταραμένοι-ανένταχτοι-αλύτρωτοι
...με τον ήλιο που σβήνει και χάνεται για πάντα
...με τις ατέλειωτες ώρες της νύχτας
...με τους χειρότερους εφιάλτες
...με τα αστέρια που πέφτουν στο κενό
...με τη θηλιά που ήταν κάποτε γύρω από κάποιον σφυγμό
...με το κουφάρι που το τρώει ο άνεμος και η σαπίλα

μα πάνω απ'όλα....

"η ψυχή  μου μοιάζει μ'εκείνους που τρελάθηκαν απ'τη λύπη κ αρχίζουν να γελούν..."

image: link
quote: Καζαντζάκης

Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

i was there for a moment



Με οποιαδήποτε απόπειρα μετάφρασης, θα έχανε έστω και λίγο από το νόημά του… Στο σύνολό του ταιριάζει απόλυτα στην κατάσταση που επικρατεί παντού τριγύρω μας και οι 5 τελευταίοι στίχοι ταιριάζουν απόλυτα με τις σκέψεις του χάους στο κεφάλι μου!

Everybody knows things are bad, It's a depression.
Everybody's out of work or scared of losing their job.
The dollar buys a nickel's worth...
banks are going bust...
shop-keepers keep a gun under the counter...
punks are running wild on the street and there's nobody anywhere that seems to know what to do.
And there's no end to it.

We know the air is unfit to breathe,
our food is unfit to eat...
we sit watching our T.V.s while some local newscaster tells us
that today we had fifteen homicides and sixty-three violent crimes --
as if that's the way it's supposed to be!

We know things are bad; worse than bad.
They're crazy!
It's like everything, everywhere is going crazy.
So, we don't go out anymore;
we sit in the house and slowly the world we're living in is getting smaller and we say:
Please, at least leave us alone in our living rooms, let me have my toaster and my T.V.
and my steel-belted radials and I won't say anything - just leave us alone.

But I'm not gonna leave you alone...
I want you to get mad!
I don't want you to protest and I don't want you to riot or write your Congressman,
because I wouldn't know what to tell you to write.
I don't know what to do about the depression and the inflation and the Russians or the crime in the street.
All I know is that first you've got to get mad... you've got to say: I'm a human being,
Goddamn it, my life has value!

I want you to get up now,
I want all of you to get up out of your chairs.
I want you to get up, right now, and go to the window,
open it and stick your head out and yell:
I'M AS MAD AS HELL AND I'M NOT GOING TO TAKE THIS ANYMORE!

music:Not for want of trying
words: Network

Τρίτη 15 Απριλίου 2014

Συχώρα με, αγάπη μου...



Ήξερες να δίνεσαι αγάπη μου…
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια
αν ολάκερη έχεις δοθεί…

Όλα μπορούσανε να γίνουνε
στον κόσμο αγάπη μου
τότε που μου χαμογελούσες…

Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου
αγαπημένη μου…

Μα και τι να πει κανείς…
Όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός
και τα μάτια σου τόσο μεγάλα..
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου
έζησα όλη τη ζωή…
Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα
και τότε όλα τα βράδια
κι όλα τα τραγούδια θάναι δικά μας…

Θάθελα να φωνάξω τ’ονομά σου,αγάπη μου,
μ’ όλη μου τη δύναμη…
Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο,
καμιά ελπίδα να μη πεθάνει…

Θε μου πόσο ήταν όμορφη
σαν ένα φωτισμένο δέντρο
μια παλιά νύχτα των Χριστουγέννων
Συχώρα με, αγάπη μου,
που ζούσα πριν να σε γνωρίσω…

Μισώ τα μάτια μου,
που πια δεν καθρεφτίζουν το χαμόγελό σου..

Θα σ’ ακούω σαν τον τυφλό που κλαίει,
ακούγοντας μακριά τη βουή μιας μεγάλης γιορτής
σ’ αναζητάω σαν τον τυφλό,
που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας
σ’ενα σπίτι που’ πιασε φωτιά,
α, για να γεννηθείς εσύ
κι εγώ για να σε συναντήσω
γι αυτό έγινε ο κόσμος…

Κι εσύ, αγαπημένη, όταν με διώχνεις,
κλείνεις έξω απ’ την πόρτα σου
έναν ολάκερο πικραμένο κόσμο..
Η πλατεία θα μείνει έρημη
σα μια ζωή που όλα τάδωσε, κι όταν ζήτησε κι αυτή
λίγη επιείκεια
της την αρνήθηκαν.
Χωρίς όνειρα να μας ξεγελάσουνε και δίχως φίλους πιά
να μας προδώσουν…
Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε
μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Ή
ένα θάνατο
για τη ζωή των άλλων…

Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον,
είμαστε κιόλας νεκροί…
Αν βρουν έναν άνθρωπο νεκρό
έξω απ’ την πόρτα σου,
εσύ θα ξέρεις,
πως πέθανε σφαγμένος
απ’ τα μαχαίρια του φιλιού,
που ονειρευότανε για σένα…
Θυμάσαι τις νύχτες; Για να σα κάνω να γελάσεις περπατούσα πάνω
……στο γυαλί της λάμπας.
«Πως γίνεται αυτό;» ρώταγες. Μα ήταν τόσο απλό
αφού μ᾿ αγαπούσες

Ποδοπάτησε με,
να έχω τουλάχιστον την ευτυχία
να μ’αγγίζεις…


Τάσος Λειβαδίτης

Κυριακή 13 Απριλίου 2014

Σαν σβήνουν τ'άστρα...



Αδιέξοδο...
Τα ενδιαφέροντα μάλλον βάλαν πλώρη για κάπου μακρυά...
Όλα φαίνονται γκρι...όλα στην ίδια απόχρωση...όλα αδιάφορα...
Τίποτα δεν είναι πια πιο ιδιαίτερο..
Κανένα μαγνητικό πεδίο να τραβήξει την προσοχή.
Κάτι ρινίσματα μόνο διάσπαρτα εδώ κ εκεί.
Κάθε μέρα το ίδιο ανούσια και αδιάφορη με την προηγούμενη...
Το ίδιο ανέλπιδη και "κουραστική"...
Σκαμπανεβάσματα...αλλόκοτες συμπεριφορές...τόσο αλλόκοτες που δεν ταιριάζουν καν σε ένα τόσο αλλόκοτο άτομο!
Χαμένη μέσα σ'ένα σύννεφο...μέσα σε μια ομίχλη βαδίζοντας στα τυφλά..όπου πνεύσει ο άνεμος.
Μέρες βαλμένες στο repeat και κύκλοι μέσα στον νου...
Ένα παράλληλο σύμπαν και μια πλήρης απροσαρμοστικότητα...

Photo: link
Music: link