i am a picture of myself..always somewhere outside aura...and like reflections in the mirror,it shines no more!

Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

i was there for a moment



Με οποιαδήποτε απόπειρα μετάφρασης, θα έχανε έστω και λίγο από το νόημά του… Στο σύνολό του ταιριάζει απόλυτα στην κατάσταση που επικρατεί παντού τριγύρω μας και οι 5 τελευταίοι στίχοι ταιριάζουν απόλυτα με τις σκέψεις του χάους στο κεφάλι μου!

Everybody knows things are bad, It's a depression.
Everybody's out of work or scared of losing their job.
The dollar buys a nickel's worth...
banks are going bust...
shop-keepers keep a gun under the counter...
punks are running wild on the street and there's nobody anywhere that seems to know what to do.
And there's no end to it.

We know the air is unfit to breathe,
our food is unfit to eat...
we sit watching our T.V.s while some local newscaster tells us
that today we had fifteen homicides and sixty-three violent crimes --
as if that's the way it's supposed to be!

We know things are bad; worse than bad.
They're crazy!
It's like everything, everywhere is going crazy.
So, we don't go out anymore;
we sit in the house and slowly the world we're living in is getting smaller and we say:
Please, at least leave us alone in our living rooms, let me have my toaster and my T.V.
and my steel-belted radials and I won't say anything - just leave us alone.

But I'm not gonna leave you alone...
I want you to get mad!
I don't want you to protest and I don't want you to riot or write your Congressman,
because I wouldn't know what to tell you to write.
I don't know what to do about the depression and the inflation and the Russians or the crime in the street.
All I know is that first you've got to get mad... you've got to say: I'm a human being,
Goddamn it, my life has value!

I want you to get up now,
I want all of you to get up out of your chairs.
I want you to get up, right now, and go to the window,
open it and stick your head out and yell:
I'M AS MAD AS HELL AND I'M NOT GOING TO TAKE THIS ANYMORE!

music:Not for want of trying
words: Network

Τρίτη 15 Απριλίου 2014

Συχώρα με, αγάπη μου...



Ήξερες να δίνεσαι αγάπη μου…
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια
αν ολάκερη έχεις δοθεί…

Όλα μπορούσανε να γίνουνε
στον κόσμο αγάπη μου
τότε που μου χαμογελούσες…

Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου
αγαπημένη μου…

Μα και τι να πει κανείς…
Όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός
και τα μάτια σου τόσο μεγάλα..
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου
έζησα όλη τη ζωή…
Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα
και τότε όλα τα βράδια
κι όλα τα τραγούδια θάναι δικά μας…

Θάθελα να φωνάξω τ’ονομά σου,αγάπη μου,
μ’ όλη μου τη δύναμη…
Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο,
καμιά ελπίδα να μη πεθάνει…

Θε μου πόσο ήταν όμορφη
σαν ένα φωτισμένο δέντρο
μια παλιά νύχτα των Χριστουγέννων
Συχώρα με, αγάπη μου,
που ζούσα πριν να σε γνωρίσω…

Μισώ τα μάτια μου,
που πια δεν καθρεφτίζουν το χαμόγελό σου..

Θα σ’ ακούω σαν τον τυφλό που κλαίει,
ακούγοντας μακριά τη βουή μιας μεγάλης γιορτής
σ’ αναζητάω σαν τον τυφλό,
που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας
σ’ενα σπίτι που’ πιασε φωτιά,
α, για να γεννηθείς εσύ
κι εγώ για να σε συναντήσω
γι αυτό έγινε ο κόσμος…

Κι εσύ, αγαπημένη, όταν με διώχνεις,
κλείνεις έξω απ’ την πόρτα σου
έναν ολάκερο πικραμένο κόσμο..
Η πλατεία θα μείνει έρημη
σα μια ζωή που όλα τάδωσε, κι όταν ζήτησε κι αυτή
λίγη επιείκεια
της την αρνήθηκαν.
Χωρίς όνειρα να μας ξεγελάσουνε και δίχως φίλους πιά
να μας προδώσουν…
Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε
μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Ή
ένα θάνατο
για τη ζωή των άλλων…

Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον,
είμαστε κιόλας νεκροί…
Αν βρουν έναν άνθρωπο νεκρό
έξω απ’ την πόρτα σου,
εσύ θα ξέρεις,
πως πέθανε σφαγμένος
απ’ τα μαχαίρια του φιλιού,
που ονειρευότανε για σένα…
Θυμάσαι τις νύχτες; Για να σα κάνω να γελάσεις περπατούσα πάνω
……στο γυαλί της λάμπας.
«Πως γίνεται αυτό;» ρώταγες. Μα ήταν τόσο απλό
αφού μ᾿ αγαπούσες

Ποδοπάτησε με,
να έχω τουλάχιστον την ευτυχία
να μ’αγγίζεις…


Τάσος Λειβαδίτης

Κυριακή 13 Απριλίου 2014

Σαν σβήνουν τ'άστρα...



Αδιέξοδο...
Τα ενδιαφέροντα μάλλον βάλαν πλώρη για κάπου μακρυά...
Όλα φαίνονται γκρι...όλα στην ίδια απόχρωση...όλα αδιάφορα...
Τίποτα δεν είναι πια πιο ιδιαίτερο..
Κανένα μαγνητικό πεδίο να τραβήξει την προσοχή.
Κάτι ρινίσματα μόνο διάσπαρτα εδώ κ εκεί.
Κάθε μέρα το ίδιο ανούσια και αδιάφορη με την προηγούμενη...
Το ίδιο ανέλπιδη και "κουραστική"...
Σκαμπανεβάσματα...αλλόκοτες συμπεριφορές...τόσο αλλόκοτες που δεν ταιριάζουν καν σε ένα τόσο αλλόκοτο άτομο!
Χαμένη μέσα σ'ένα σύννεφο...μέσα σε μια ομίχλη βαδίζοντας στα τυφλά..όπου πνεύσει ο άνεμος.
Μέρες βαλμένες στο repeat και κύκλοι μέσα στον νου...
Ένα παράλληλο σύμπαν και μια πλήρης απροσαρμοστικότητα...

Photo: link
Music: link