Mind Travellers

Πολύς πολύυυυς καιρός από τότε που έγραψα τελευταία φορά.Που εδώ που τα λέμε δεν έγραψα και τίποτα , κάτι στίχους πήρα και τους πέταξα... Σήμερα θα παραστήσω το φιλόσοφο. Τώρα τελευταία (ακαθόριστο το τελευταία, μπορεί να είναι κ ένας μήνας, μπορεί και 4) με έχει πιάσει μια σκέψη περί θανάτου και ζωής. Όχι βαθιά φιλοσοφία, αλλά κάτι του τύπου σήμερα είμαι κ αύριο δεν είμαι. Κ επειδή αρκετά χρόνια-κυριολεκτικά- της ζωής μου, έχει φάει το άγχος, νομίζω εδώ και καιρό ότι πρέπει να σταματήσει αυτή η "παράνοια"... Δηλαδή ντάξει, αν αύριο πεθάνω, γιατί να φάω την τελευταία μου μέρα αγχωμένη για το "σφάλμα" που έκανα χθες-προχθές-πριν δέκα χρόνια. Γιατί να μην προσπαθήσω να το "απαλείψω" κάνοντας κάτι θετικό αντί να αναλώνομαι. Γιατί να μην περάσω χρόνο με τα άτομα που θέλω, να μην κάνω κάτι που θέλω, να δώσω μια "τελευταία" βοήθεια σε κάποιον που τη χρειάζεται. Γιατί να μη νιώσω, γιατί να μην γελάσω. Δε λέω, και το κλάμα δυνατό συναίσθημα είναι... και πρέπει να το ζεις.... Αλλά τελευταία μέρα είναι ρε αδερφέ, θέλω να γελάσω. Δε θέλω να ασχοληθώ με μικροπρέπειες. Δε λέω να γίνω παρτάκιας και να μη με νοιάζει τίποτα και κανείς... Το να ζω, είναι παράλληλο (για μένα τουλάχιστον) με το να συνυπάρχω με αρκετούς ανθρώπους.. Τους δικούς μου ανθρώπους. Και ναι, θλίβομαι όταν σκέφτομαι πόσα "λίγα" χρόνια ζούμε συγκριτικά με το σύμπαν, αλλά είμαστε τυχεροί που υπήρξαμε...που υπάρχουμε ακόμη. Που κάναμε ένα, δύο , 20, 40, 100 ταξίδια γύρω από τον ήλιο (κάπου είχα διαβάσει κάτι παρόμοιο-δε θέλω να πάρω τα credits) . Που γνωρίσαμε πλάσματα, χαμογελάσαμε, δακρύσαμε, επιτύχαμε, αποτύχαμε, αγκαλιάσαμε, αγαπήσαμε, μαλώσαμε, χαρήκαμε, πέσαμε, σηκωθήκαμε... Ζήσαμε! Και όσος χρόνος μου μένει, θα τον ζήσω κάνοντας καλύτερο το δικό μου παρόν και όσο μπορώ και των γύρω μου.

photo: IrenV Photography

Σκατοεξεταστικές

Κάθε χρόνο, πριν προλάβουμε να χαρούμε για το τέλος της προηγούμενης εξεταστικής, έρχεται η επόμενη...Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους φοιτητές πόσο μαρτυρική μπορεί να είναι μία εξεταστική, αλλά για εμένα ειδικά αυτή τίνει να αγγίξει τα όρια της Κόλασης. Όσο "ήρεμες" ήταν οι προηγούμενες 3 εξεταστικές από άποψη ψυχολογίας(όσο ήρεμη μπορώ να είμαι τελοσπάντων), τόσο απαίσια είναι αυτή. Είναι λες και κάποιος παρακολουθεί τις ζωές μας και με το που δει πως κάτι έχει πάει σερί καλά(π.χ. οι προηγούμενες εξεταστικές) αποφασίζει να το καταστρέψει...
Το πρόγραμμα θα είναι άνω κάτω, τα πιο δύσκολα μαθήματα θα πέφτουν μαζί γιατί ο Μέρφι για μας έχει βγάλει τους νόμους, το μάθημα που στην προηγούμενη εξεταστική "έκαψες",τώρα που αποφάσισες να το δώσεις θα έχει τα πιο δύσκολα θέματα των τελευταίων 5 χρόνων κ.ο.κ.
Άντε να τελειώνει κ αυτή η εξεταστική, μπας και ηρεμήσει λίγο το μυαλουδάκι μας...
Καλές εξεταστικές και καλά αποτελέσματα σε όλους...

Παραπάνω από τα μισά πράγματα για τα οποία φοβόμαστε, δε θα συμβούν ποτέ...

Με αυτά τα λόγια πήγε να με καθησυχάσει στην γ' γυμνασίου, ο φιλόλογός μας...
Η αλήθεια είναι ότι είχε δίκιο...Πολλά πράγματα για τα οποία ανησυχούμε, δε συμβαίνουν ποτέ.Πολλά "σενάρια" που κάνουμε για το "τι θα γίνει αν", είναι "χαμμένα σενάρια"...
Πόσες φορές δεν έχει τύχει να αγχωνόμαστε και να αγωνιούμε για κάτι που φοβόμαστε ότι θα γίνει ή δε θα γίνει και στο τέλος να βλέπουμε ότι τόσο άγχος πήγε χαμένο?!
Σίγουρα ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό level άγχους και το δικό μου ανήκει(ειδικά παλιότερα) στα ανώτερα επίπεδα...
Όμως, τα μισά που συμβαίνουν, είναι και αυτά που θα ευχόμασταν πιο πολύ να μην είχαν συμβεί...Είναι αυτά που αγγίζουν τους μεγαλύτερους "φόβους" μας. Είναι αυτά που όταν συμβούν λέμε"μακάρι να είχαν γίνει όλα αυτά αντί γι'αυτό"...
Και τότε είναι και οι φορές που λέω, κατά πόσο υπάρχει η "μοίρα" και κατά πόσο μπορούμε να την αλλάξουμε, κατά πόσο οι αρνητικές σκέψεις έχουν αρνητικά αποτελέσματα...

P.S.Ευτυχώς ήρθε και η κρίση, να αλλάξει το παραπάνω "σοφό" και να το μετατρέψει τη λίγη αισιοδοξία που μπορούμε να έχουμε σε "τα περισσότερα από αυτά που φοβάστε ότι θα συμβούν, θα συμβούν γ αυτό μη φοβάστε"...

Αδικία...Μία έννοια που δε θα έπρεπε να υπάρχει!

Η αδικία είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους μας πολύ συχνά. Όμως με τον καιρό την ξεπερνάμε. Τι συμβαίνει όμως όταν η αδικία έρχεται με τη μορφή θανάτου? 

Από μικρή δυσκολευόμουνα να καταλάβω γιατί κάποιοι άνθρωποι που είναι πολύ καλοί, ή τα ζωάκια που δεν βλάπτουν κανένα, πεθαίνουν. Και τώρα που μεγάλωσα η απορία μου παραμένει η ίδια.

Κατά τη γνώμη μου, απ όλα τα έμβια όντα του πλανήτη μας, το μόνο που μπορεί να κάνει κακό με αυτοσκοπό να βλάψει/πληγώσει τους άλλους, είναι ο άνθρωπος. Λαμβάνοντας ως αφορμή ένα πρόσφατο γεγονός (τον χαμό του αγαπημένου μου Πούμπα-ινδικό χοιρίδιο) ξανάρθε στο μυαλό μου έντονα η έννοια της αδικίας. Ένα βράδυ όπως πήγαινα να κοιμηθώ συνειδητοποίησα πως δεν άκουσα τους αστείους ήχους και το ποδοβολητό του Πούμπα, όπως συνέβαινε συνήθως. Τότε πήγα προς τα εκεί που ήταν το σπιτάκι του και μου ήρθαν εικόνες στο μυαλό. Εικόνες ενός πλάσματος αστείου και άκακου που μόνο χαρά και χαμόγελα μπορούσε να προκαλέσει σε κάποιον. Και αναρωτήθηκα για ακόμη μία φορά, ποιον πείραξε ένα τέτοιο πλάσμα για να αξίζει έναν πρόωρο-επίπονο θάνατο? Την απάντηση στο πρώτο σκέλος την ξέρω… Δεν πείραξε ποτέ κανέναν. Αυτό που δυσκολεύομαι να καταλάβω είναι η αδικία του θανάτου του.

Και όσο σκέφτομαι ότι άτομα (και ζώα) που μόνο καλό είχαν να προσφέρουν, έχουν φύγει από δίπλα μας… Ενώ άτομα που μόνο κακό ξέρουν να προκαλούν , ζουν ανενόχλητα με όλες τις επιθυμίες τους να εκπληρώνονται  χωρίς να αντιλαμβάνονται τι θα πει «άγχος που σου τρώει τη ζωή», εξοργίζομαι.

Και μιας και ζούμε στην Ελλάδα (δυστυχώς), για την πλειοψηφία αυτών που θα το διαβάσει, η αδικία τη δεδομένη στιγμή είναι ότι κάποια άτομα, τα οποία φυσικά δεν επιλέξαμε εμείς, μέρα με τη μέρα μας καταστρέφουν τη ζωή. Μας γκρεμίζουν τα όνειρά μας, μας διώχνουν μακριά από τις οικογένειες μας και τα πρόσωπα που αγαπάμε… Βγάζουν ανθρώπους στο δρόμο, ωθούν άλλους στην αυτοκτονία και πολλά άλλα άσχημα πράγματα… Είχαν κ αυτοί κάποτε όνειρα, αλλά κανείς δεν τους τα στέρησε με τόσο άσχημο τρόπο.

Ξέρω πως το να εύχεται κανείς το θάνατο κάποιου άλλου είναι κάτι πολύ άσχημο που πάντα μου προκαλούσε ένα σοκ. Όμως νομίζω πως ζυγίζοντάς τα, όλοι θα ευχόμασταν να ήταν ζωντανοί αυτοί που αγαπάμε, αντί για  άτομα που ρουφάνε την ψυχή του «άμαχου πληθυσμού» κάνοντας τον να υποφέρει.

Μια μέρα σαν τις άλλες

Ξυπνητήρι...

Αναβολή...Ξυπνητήρι...

Πετάω το πάπλωμα,σηκώνομαι,πλένομαι και ξαναχώνομαι στο κρεβάτι...

Γιατί?

Για να διαβάσω..

Γιατί?

Γιατί γράφω...

Άγχος?

ΝΑΙ...

Γιατί?????????

Γιατί είμαι χαζή...

Δεν είναι ηλίθιο,που από τη μία κάνουμε προσπάθεια για να πετύχουμε κάτι(είτε σχετικό με διάβασμα,ειτε όχι) και αγχωνόμαστε(καταστρέφοντας διάθεση,στομάχι και δεν ξέρω κ εγώ τι) μήπως αυτό αποτύχει?ΓΙΑΤΙ?με την προσπάθεια φτάνουμε σε ένα επίπεδο πολύ καλό,αν όχι τέλειο,κ έρχεται το ρημάδι το άγχος και μας ξαναρίχνει στο χαμηλότερο level...

Ειρωνία?

Τεράστια...

Μόνιμη λύση?

Δεν έχει βρεθεί ακόμη...

Προς το παρόν?

Ένα τηλέφωνο,στον πιο γλυκό άνθρωπο του κόσμου...

Αποτέλεσμα?

Σχετικά ήρεμη...

Συνέχεια?

Αβέβαιη...

Ας φροντίσει η όποια δύναμη να μου φύγει το άγχος και να παν όλα καλά...

mind disease

Ναι,αναφέρομαι στην "αρρώστια" του μυαλού να μη σ'αφήνει να ησυχάσεις...Και φυσικά δεν αναφέρομαι στις φορές που απλά ταξιδεύει σε ωραίες αναμνήσεις...Μιλάω για τις φορές που σκεφτόμαστε κάτι συνεχώς το οποίο μας αγχώνει(βέβαια να μου πεις,τα πάντα με αγχώνουν),μας κουράζει,μας φέρνει γενικά σε μία δυσάρεστη θέση...Γιατί καταραμένο μυαλό!Γιατί να μην μπορούμε να ελέγχουμε το μυαλό μας?!Και γιατί μια σκέψη να μας αναστατώνει τόσο πολύ...Γιατί οι δυσάρεστες σκέψεις να επισκιάζουν σε χρόνο dt τις ευχάριστες και να μη γίνεται και το αντίθετο?Γιατί γενικά τα αρνητικά να καταλαμβάνουν μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας απ'ότι τα θετικά?Κ αν όχι σαν στιγμές(που πιστεύω πως και σαν στιγμές υπερτερούν οι αρνητικές),έστω σαν σκέψεις...Το μυαλό θα έπρεπε να υπάρχει για να μας κάνει να ξεφεύγουμε πνευματικά και όχι να μας επιβαρύνει...Δεν ξέρω τι να πω...Ελπίζω να καταφέρω μια μέρα να το ελέγχω πλήρως!