10 χρόνια περίπου πριν,όταν ήμασταν στην τελευταία τάξη του δημοτικού μπήκε στην αίθουσα ένας νεαρός...27 χρονών ήταν!Ήταν ο δάσκαλός μας...ο κ.Γιάννης Ποσινακίδης!
Θα πίστευε κανείς ότι η ενδεχόμενη μικρή εμπειρία του(λόγω ηλικίας), δε θα τον καθιστούσε αυτό που πραγματικά ήταν...ένας πλήρης δάσκαλος!Από την πρώτη μέρα που τον είδα ένιωσα ένα δέσιμο μαζί του. Το νεαρό της ηλικίας του, τον έκανε αρκετά προσιτό σ'εμάς, χωρίς ωστόσο να χάνω το σεβασμό μου γι'αυτόν. Είχε όλη την καλή θέληση και τις γνώσεις για να μας μάθει..Ήταν όπως θα έπρεπε να είναι οι δάσκαλοι κ όχι όπως είναι οι περισσότεροι. Πάντα με ένα γλυκό μικρό χαμογελάκι, έμπαινε και μας έλεγε "καλημέρα"... Η αλήθεια είναι ότι δε μπορώ να τον θυμηθώ νευριασμένο...Σίγουρα θα υπήρξε κάποια στιγμή που τα αγόρια της τάξης θα τον βγάλαν εκτός ορίων, αλλά εγώ δεν το θυμάμαι..Θυμάμαι το ήρεμο πρόσωπό του, που σε ηρεμούσε απλά κοιτάζοντάς το...
Θυμάμαι ακόμη που είχαμε πάει μια εκδρομή στο δάσος της Αγ.Ειρήνης και όταν ήρθε προς το μέρος μας, χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο, τον ρώτησα πότε είχε γενέθλια... Μου απάντησε "21 Οκτωβρίου" ...Έκοψα τότε ένα λουλουδάκι από κάτω και του είπα"Αφού δεν το ήξερα τότε, πάρτε τώρα αυτό" , το πήρε, χαμογέλασε και έφυγε...
Ήρθε μετά από κάποιους μήνες το τέλος της σχολικής χρονιάς.Ίσως ήταν η μόνη χρονιά που δεν ήθελα να τελειώσει... Και θυμάμαι, στην τελετή όπου "αποχαιρετούσαν" εμάς ( ΣΤ' δημοτικού), τον κ.Γιάννη να κλαίει. Πρώτη φορά έβλεπα κάποιον δάσκαλο να κλαίει. Μέσα σ'έναν χρόνο, καταφέραμε να γίνουμε σημαντικό κομμάτι γι'αυτόν. Τόσο σημαντικό, ώστε να δακρύσει την τελευταία μέρα του σχολείου.
Για μένα όμως δε σταμάτησε τότε να είναι δάσκαλος...10 χρόνια μετά κ ακόμη τον θεωρώ δάσκαλό μου... Όλοι οι καθηγητές του πανεπιστημίου μαζί, δεν φτάνουν αυτό που αυτός έδινε.
Κάθε χρόνο στις 21 Οκτώβρη σκεφτόμουν πως ήταν τα γεννέθλιά του..Μέχρι που μερικά χρόνια πριν, ίσως 5 , αποφάσισα να βρω το τηλέφωνό του στον κατάλογο και να του ευχηθώ...Και το έκανα...χάρηκε πολύ!Την επόμενη χρονιά, ξαναπήρα τηλέφωνο αλλά μου παν πως δεν ήταν Κοζάνη. Είχε διοριστεί στη Ρόδο ή στην Κρήτη...Μου δώσαν το κινητό του και του στειλα χρόνια πολλά...Θυμάμαι την απάντησή του"Οσα'ναι τα Καλάσνικοφ στα Ζωνιανά κρυμμένα, τόσα σου εύχομαι κ εγώ χρόνια ευτυχισμένα"..
Μια μέρα τον πέτυχα τυχαία έξω...Προφανώς, μετά από 7-8 χρόνια που είχαν περάσει, δυσκολεύτηκε να με αναγνωρίσει με τη μία αλλά όταν κατάλαβε ποια είμαι, είδα ξανά το χαμόγελο αυτό που είχα να δω για τόσα χρόνια.
Περνούσε ο καιρός και οι ευχές συνεχίζονταν...Φέτος το Γενάρη του στειλα την τελευταία, για τη γιορτή του...Στεναχωρήθηκα όταν δε μου απάντησε.Πάντα απαντούσε!Σκέφτηκα ότι μπορεί να μην το θεώρησε σημαντικό...
Πριν από 2 μέρες,έμαθα κάτι που με έκανε να καταλάβω γιατί εν τέλει δεν απάντησε..Τον Ιανουάριο(Λίγες μέρες μετά το μήνυμά μου), ο κ.Γιάννης πέθανε... στα 37 του!2 μέρες τώρα το σκέφτομαι και δε μπορώ να το χωνέψω.Ένας από τους σημαντικότερους και πιο αξιόλογους ανθρώπους στη ζωή μου, κ ας τον έβλεπα σπάνια, πλέον έχει φύγει! Ένας άνθρωπος που είχε να δώσει τόσα πολλά στους ανθρώπους αλλά και στους μαθητές του. Και είναι τόσο θλιβερό, όταν σε ολόκληρο τον κόσμο,όπου ήδη είναι λίγα τα άτομα που καταφέρνουν να μας αγγίξουν,ο αριθμός τους γίνεται όλο και μικρότερος.
Αν και κάπως καθυστερημένα, καλό ταξίδι να έχει όπου κ αν βρίσκεται...Κ αν με ακούει, ελπίζω να με διαφωτίζει!
Κ αν και μένουν 3 μήνες για το τέλος της χρονιάς, εύχομαι αυτό να ήταν το τελευταίο χτύπημα που δέχτηκα εντός του 2013 και η επόμενη χρονιά να έχει μόνο ευχάριστα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου