i am a picture of myself..always somewhere outside aura...and like reflections in the mirror,it shines no more!

Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

Να βρέχει, να κουφοβροντά...

Σήμερα κατάλαβα γιατί μ'αρέσει τόσο η βροχή!
Γιατί η βροχή είναι τα δάκρυα τ'ουρανού...Είναι σταγόνες γεμάτες συναισθήματα!Και οι βροντές ειν'οι φωνές του...Δεν ξέρω αν είναι δάκρυα χαράς ή λύπης, αλλά είναι ο τρόπος του να μας δείξει ότι αισθάνεται..Μια μέρα με ηλιοφάνεια μπορεί να γίνει βαρετή, όμως μια μέρα με βροχή τόσο όμορφη.
Αρχικά, μαζεύονται σιγά σιγά τα σύννεφα καθώς ο ουρανός προσπαθεί να συγκρατηθεί και να μην κλάψει. Μετά αλλάζει χρώμα...για να ταιριάζει με τη διάθεσή του και το γαλάζιο παραχωρεί τη θέση του στο μελαγχολικό γκρι.
Ακόμη όμως, δεν είναι έτοιμος να δακρύσει..προσπαθεί να ξεσπάσει αλλιώς! Βουίζει μέσα από τον λυσσασμένο άνεμο, φωνάζει μέσα από τις βροντές, προσπαθεί να εκτονωθεί με τους κεραυνούς και τις αστραπές.Όμως στο τέλος λυγίζει...ρίχνει τα δάκρυά του με μανία...βρέχει κάθε γωνία!
Κ εγώ θέλω να βγω,να τρέξω μέσα στη βροχή, να νιώσω μαζί σου! Να χαμογελώ καθώς τα δάκρυά αυτά με κάνουν μούσκεμα...να του κρατάω παρέα μέχρι να σταματήσει να κλαίει και στο τέλος να μου ανταποδώσει το χαμόγελο με 7 χρώματα...Τα χρώματα της ίριδας..


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου