i am a picture of myself..always somewhere outside aura...and like reflections in the mirror,it shines no more!

Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

Suck valentine Sucks


Κάααθε χρόνο,τέτοια μέρα αναρωτιέμαι για το πόση μπορεί να είναι η βλακεία των ανθρώπων.
Καρδούλες παντού,χαζοχαρούμενες γκομενίτσες με τριαντάφυλλα και κόκκινες σακουλίτσες.
"Ρομαντικά" δείπνα, και "ερωτικά"(κίτς-πουπουλένια) εσώρουχα.
Έκρηξη υποκοριστικών,τούρτες σε σχήμα καρδιάς,και μπαλόνια...
Δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω..
-από το ότι υπάρχουν άτομα,που περιμένουν αυτή τη μέρα?
-από το ότι υπάρχουν άτομα που χαλιούνται αν ο/η σύντροφός τους,δεν είναι τόσο fan όσο αυτοί?
-από το ότι αγνοούν τις υπόλοιπες μέρες,και περιμένουν αυτήν για να γιορτάσουν τον έρωτά τους?(λες και οι άλλοι θα καθορίζουν πότε θα ερωτευτούμε και πότε θα το γιορτάσουμε)
-από το ότι πάνε και πετάνε τα λεφτά τους,για μια χαζή μέρα?
πραγματικά δεν ξέρω τι απ'όλα είναι το πιο ηλίθιο..
Α...ξέρω τι είναι το πιο ηλίθιο!
που από το γυμνάσιο,τέτοια μέρα,ΚΑΘΕ χρόνο ακούω την ίδια ερώτηση."Εσύ γιορτάζεις σήμερα?"
Που 2 πράγματα μπορεί να σημαίνει...
1)"είσαι ερωτευμένη?"(γιατί δεν το ρωτάς έτσι ρε άνθρωπα και το πας πλαγίως)
2)"είσαι από αυτούς που γιορτάζουν τη σημερινή μέρα?"(εγώ θα ρωτούσα απλά"είσαι κ εσύ από τους χαζούς?")
Σταματήστε λοιπόν να κυκλοφορείτε με ένα ηλίθιο(εφήμερο) χαμόγελο αυτή τη μέρα,
όταν κρατάτε ένα τριαντάφυλλο ή ένα χέρι!
Και σταματήστε επιτέλους να σπάτε τα νεύρα των γύρω σας με το "τι θα πάρω στον ζουζουνάκο μου?"..."τι εσώρουχα να φορέσω"(Δηλαδή τον υπόλοιπο χρόνο τι κάνετε?Δεν παίρνετε κάνενα δώρο και κυκλοφορείτε με κελεμπίες?)

Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

roads


Τα χρώματα έντονα..
Ο ήλιος κιτρινο-φλογερός, καλυμμένος πίσω από τα φωτεινά σύννεφα.
Μικρές γαλάζιες νότες-ο ουρανός που ξεπροβάλλει.
Η γη καταπράσινη-τα δέντρα όμως,ακόμη γυμνά.
Η οριογραμμή του βουνού διαγράφεται πίσω από τη θολούρα.
-Όμορφη και μελαγχολική-
Έρχεται η άνοιξη και όλα την ακολουθούν.
Τα δέντρα όμως δεν είναι έτοιμα να αφήσουν το χειμώνα...
Θέλουν να τον χαρούν λίγο ακόμη...
Ίσως μετά από τόσα χρόνια είναι στερνή η φορά που με συναντούν,μέσα στη γύμνια τους, έχοντας για παρέα τους μονάχα κάποια περιστασιακά φτερουγίσματα...
Κρίμα που δε μπορώ να χαρώ,αυτή την όμορφη εικόνα..
Κρίμα για όσους δε μπορούν...
Μα οι στάλες των ματιών μου,με εμποδίζουν...

IrenV

photo: link