i am a picture of myself..always somewhere outside aura...and like reflections in the mirror,it shines no more!

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

Funeral For A Great Drunken Bird

What a shame it was

That he should fall
From the tops of the trees
Only after a few drinks


He was smart once
And beautiful too
But now he's gone



Goodbye, you great fool
We love you
We'll cherish you always
Goodbye, you great bird

Goodbye 

Πέμπτη 15 Μαΐου 2014

Η ψυχή μου μοιάζει...




...με τα ξεσκισμένα πανιά ενός σαπιοκάραβου
...με τους νεκρούς που γυροφέρνουν ανάμεσα στους ζωντανούς,καταραμένοι-ανένταχτοι-αλύτρωτοι
...με τον ήλιο που σβήνει και χάνεται για πάντα
...με τις ατέλειωτες ώρες της νύχτας
...με τους χειρότερους εφιάλτες
...με τα αστέρια που πέφτουν στο κενό
...με τη θηλιά που ήταν κάποτε γύρω από κάποιον σφυγμό
...με το κουφάρι που το τρώει ο άνεμος και η σαπίλα

μα πάνω απ'όλα....

"η ψυχή  μου μοιάζει μ'εκείνους που τρελάθηκαν απ'τη λύπη κ αρχίζουν να γελούν..."

image: link
quote: Καζαντζάκης

Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

i was there for a moment



Με οποιαδήποτε απόπειρα μετάφρασης, θα έχανε έστω και λίγο από το νόημά του… Στο σύνολό του ταιριάζει απόλυτα στην κατάσταση που επικρατεί παντού τριγύρω μας και οι 5 τελευταίοι στίχοι ταιριάζουν απόλυτα με τις σκέψεις του χάους στο κεφάλι μου!

Everybody knows things are bad, It's a depression.
Everybody's out of work or scared of losing their job.
The dollar buys a nickel's worth...
banks are going bust...
shop-keepers keep a gun under the counter...
punks are running wild on the street and there's nobody anywhere that seems to know what to do.
And there's no end to it.

We know the air is unfit to breathe,
our food is unfit to eat...
we sit watching our T.V.s while some local newscaster tells us
that today we had fifteen homicides and sixty-three violent crimes --
as if that's the way it's supposed to be!

We know things are bad; worse than bad.
They're crazy!
It's like everything, everywhere is going crazy.
So, we don't go out anymore;
we sit in the house and slowly the world we're living in is getting smaller and we say:
Please, at least leave us alone in our living rooms, let me have my toaster and my T.V.
and my steel-belted radials and I won't say anything - just leave us alone.

But I'm not gonna leave you alone...
I want you to get mad!
I don't want you to protest and I don't want you to riot or write your Congressman,
because I wouldn't know what to tell you to write.
I don't know what to do about the depression and the inflation and the Russians or the crime in the street.
All I know is that first you've got to get mad... you've got to say: I'm a human being,
Goddamn it, my life has value!

I want you to get up now,
I want all of you to get up out of your chairs.
I want you to get up, right now, and go to the window,
open it and stick your head out and yell:
I'M AS MAD AS HELL AND I'M NOT GOING TO TAKE THIS ANYMORE!

music:Not for want of trying
words: Network

Τρίτη 15 Απριλίου 2014

Συχώρα με, αγάπη μου...



Ήξερες να δίνεσαι αγάπη μου…
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια
αν ολάκερη έχεις δοθεί…

Όλα μπορούσανε να γίνουνε
στον κόσμο αγάπη μου
τότε που μου χαμογελούσες…

Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου
αγαπημένη μου…

Μα και τι να πει κανείς…
Όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός
και τα μάτια σου τόσο μεγάλα..
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου
έζησα όλη τη ζωή…
Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα
και τότε όλα τα βράδια
κι όλα τα τραγούδια θάναι δικά μας…

Θάθελα να φωνάξω τ’ονομά σου,αγάπη μου,
μ’ όλη μου τη δύναμη…
Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο,
καμιά ελπίδα να μη πεθάνει…

Θε μου πόσο ήταν όμορφη
σαν ένα φωτισμένο δέντρο
μια παλιά νύχτα των Χριστουγέννων
Συχώρα με, αγάπη μου,
που ζούσα πριν να σε γνωρίσω…

Μισώ τα μάτια μου,
που πια δεν καθρεφτίζουν το χαμόγελό σου..

Θα σ’ ακούω σαν τον τυφλό που κλαίει,
ακούγοντας μακριά τη βουή μιας μεγάλης γιορτής
σ’ αναζητάω σαν τον τυφλό,
που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας
σ’ενα σπίτι που’ πιασε φωτιά,
α, για να γεννηθείς εσύ
κι εγώ για να σε συναντήσω
γι αυτό έγινε ο κόσμος…

Κι εσύ, αγαπημένη, όταν με διώχνεις,
κλείνεις έξω απ’ την πόρτα σου
έναν ολάκερο πικραμένο κόσμο..
Η πλατεία θα μείνει έρημη
σα μια ζωή που όλα τάδωσε, κι όταν ζήτησε κι αυτή
λίγη επιείκεια
της την αρνήθηκαν.
Χωρίς όνειρα να μας ξεγελάσουνε και δίχως φίλους πιά
να μας προδώσουν…
Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε
μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Ή
ένα θάνατο
για τη ζωή των άλλων…

Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον,
είμαστε κιόλας νεκροί…
Αν βρουν έναν άνθρωπο νεκρό
έξω απ’ την πόρτα σου,
εσύ θα ξέρεις,
πως πέθανε σφαγμένος
απ’ τα μαχαίρια του φιλιού,
που ονειρευότανε για σένα…
Θυμάσαι τις νύχτες; Για να σα κάνω να γελάσεις περπατούσα πάνω
……στο γυαλί της λάμπας.
«Πως γίνεται αυτό;» ρώταγες. Μα ήταν τόσο απλό
αφού μ᾿ αγαπούσες

Ποδοπάτησε με,
να έχω τουλάχιστον την ευτυχία
να μ’αγγίζεις…


Τάσος Λειβαδίτης

Κυριακή 13 Απριλίου 2014

Σαν σβήνουν τ'άστρα...



Αδιέξοδο...
Τα ενδιαφέροντα μάλλον βάλαν πλώρη για κάπου μακρυά...
Όλα φαίνονται γκρι...όλα στην ίδια απόχρωση...όλα αδιάφορα...
Τίποτα δεν είναι πια πιο ιδιαίτερο..
Κανένα μαγνητικό πεδίο να τραβήξει την προσοχή.
Κάτι ρινίσματα μόνο διάσπαρτα εδώ κ εκεί.
Κάθε μέρα το ίδιο ανούσια και αδιάφορη με την προηγούμενη...
Το ίδιο ανέλπιδη και "κουραστική"...
Σκαμπανεβάσματα...αλλόκοτες συμπεριφορές...τόσο αλλόκοτες που δεν ταιριάζουν καν σε ένα τόσο αλλόκοτο άτομο!
Χαμένη μέσα σ'ένα σύννεφο...μέσα σε μια ομίχλη βαδίζοντας στα τυφλά..όπου πνεύσει ο άνεμος.
Μέρες βαλμένες στο repeat και κύκλοι μέσα στον νου...
Ένα παράλληλο σύμπαν και μια πλήρης απροσαρμοστικότητα...

Photo: link
Music: link

Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Achtung!

Είναι φοβερό πόσο ακραία μπορεί να μεταβληθεί μια κατάσταση...
Πως από τη μια όχθη μπορείς να πας στην άλλη...
Πως η συμπάθεια μπορεί να γίνει αποστροφή...
Κάθε ανθρώπινη σχέση, απ' ό,τι φαίνεται έχει κ ένα όριο...νοητό.Όχι το ίδιο πάντα κ όχι απαραίτητα προκαθορισμένο.Για άλλους είναι μεγαλύτερο και για άλλους είναι μικρότερο. Όμως έτσι και περαστεί η γραμμή αυτού του ορίου, το αρνάκι γίνεται λύκος.
Το όριο δεν διαπερνάται πάντα με μια "κακιά" πράξη. Αλλά μπορεί αυτή η πράξη-ή επαλληλία πράξεων-να μην είναι απλά η κατάλληλη.Μπορεί συγκεκριμένα να έχουμε ταυτόχρονα πολλά όρια...άλλο για τη φορτικότητα, άλλο για το σεβασμό, άλλο για την περιφρόνηση, άλλο για την αγένεια κ.ο.κ.
Και με κάθε αντίστοιχη πράξη να γεμίζει η στάθμη της κάθε "δεξαμενής"... Ίσως υπάρχουν και προειδοποιητικά σημάδια ότι τείνει να ξεχειλίσει. Αν όμως αυτά τα σημάδια αγνοηθούν, τότε επέρχεται μια ρήξη...και το περιβάλλον γίνεται ασφυκτικά μικρό.
Ίσως κ από την άλλη, ακραίες να μην είναι οι συμπεριφορές,αλλά το μυαλό μου...
Ευτυχώς που υπάρχουν και άτομα που κάνουν τα όρια μας να τείνουν στο άπειρο! :)


Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

Suck valentine Sucks


Κάααθε χρόνο,τέτοια μέρα αναρωτιέμαι για το πόση μπορεί να είναι η βλακεία των ανθρώπων.
Καρδούλες παντού,χαζοχαρούμενες γκομενίτσες με τριαντάφυλλα και κόκκινες σακουλίτσες.
"Ρομαντικά" δείπνα, και "ερωτικά"(κίτς-πουπουλένια) εσώρουχα.
Έκρηξη υποκοριστικών,τούρτες σε σχήμα καρδιάς,και μπαλόνια...
Δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω..
-από το ότι υπάρχουν άτομα,που περιμένουν αυτή τη μέρα?
-από το ότι υπάρχουν άτομα που χαλιούνται αν ο/η σύντροφός τους,δεν είναι τόσο fan όσο αυτοί?
-από το ότι αγνοούν τις υπόλοιπες μέρες,και περιμένουν αυτήν για να γιορτάσουν τον έρωτά τους?(λες και οι άλλοι θα καθορίζουν πότε θα ερωτευτούμε και πότε θα το γιορτάσουμε)
-από το ότι πάνε και πετάνε τα λεφτά τους,για μια χαζή μέρα?
πραγματικά δεν ξέρω τι απ'όλα είναι το πιο ηλίθιο..
Α...ξέρω τι είναι το πιο ηλίθιο!
που από το γυμνάσιο,τέτοια μέρα,ΚΑΘΕ χρόνο ακούω την ίδια ερώτηση."Εσύ γιορτάζεις σήμερα?"
Που 2 πράγματα μπορεί να σημαίνει...
1)"είσαι ερωτευμένη?"(γιατί δεν το ρωτάς έτσι ρε άνθρωπα και το πας πλαγίως)
2)"είσαι από αυτούς που γιορτάζουν τη σημερινή μέρα?"(εγώ θα ρωτούσα απλά"είσαι κ εσύ από τους χαζούς?")
Σταματήστε λοιπόν να κυκλοφορείτε με ένα ηλίθιο(εφήμερο) χαμόγελο αυτή τη μέρα,
όταν κρατάτε ένα τριαντάφυλλο ή ένα χέρι!
Και σταματήστε επιτέλους να σπάτε τα νεύρα των γύρω σας με το "τι θα πάρω στον ζουζουνάκο μου?"..."τι εσώρουχα να φορέσω"(Δηλαδή τον υπόλοιπο χρόνο τι κάνετε?Δεν παίρνετε κάνενα δώρο και κυκλοφορείτε με κελεμπίες?)

Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

roads


Τα χρώματα έντονα..
Ο ήλιος κιτρινο-φλογερός, καλυμμένος πίσω από τα φωτεινά σύννεφα.
Μικρές γαλάζιες νότες-ο ουρανός που ξεπροβάλλει.
Η γη καταπράσινη-τα δέντρα όμως,ακόμη γυμνά.
Η οριογραμμή του βουνού διαγράφεται πίσω από τη θολούρα.
-Όμορφη και μελαγχολική-
Έρχεται η άνοιξη και όλα την ακολουθούν.
Τα δέντρα όμως δεν είναι έτοιμα να αφήσουν το χειμώνα...
Θέλουν να τον χαρούν λίγο ακόμη...
Ίσως μετά από τόσα χρόνια είναι στερνή η φορά που με συναντούν,μέσα στη γύμνια τους, έχοντας για παρέα τους μονάχα κάποια περιστασιακά φτερουγίσματα...
Κρίμα που δε μπορώ να χαρώ,αυτή την όμορφη εικόνα..
Κρίμα για όσους δε μπορούν...
Μα οι στάλες των ματιών μου,με εμποδίζουν...

IrenV

photo: link 

Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

Δημοσιογραφικός απόπατος

Μέρες τώρα βλέπω κάθε μέρα 'ειδήσεις' για το δυστύχημα-ατύχημα στα Μάλγαρα...Γνωστοί και φίλοι μου στέλνουν,links με κάτι που ειπώθηκε.Αναδημοσιεύσεις ξανά και ξανά. Να ξαναπεί το Χ site κάτι που πριν λίγο είπε το Υ(και άλλα 3000). Τι κ αν είναι δημοσιογράφοι και δουλειά τους είναι να βρίσκουν έγκυρα στοιχεία...Πλέον εκμηδενίζουν τα πάντα στο βωμό της δημοσιότητας,των προβολών και των χρημάτων. Αναληθείς πληροφορίες όπως"φοιτήτρια αρχιτεκτονικής", "μεταπτυχιακή φοιτήτρια", "το μικρότερο από τα 2 παιδιά της οικογένειας" και ποιος ξέρει τι άλλο,ήταν μερικά(από τα ανούσια πλέον πράγματα-μετά από τον χαμό της Ειρήνης) τα οποία με έκαναν να καταλάβω για ακόμη μια φορά πως η νοοτροπία των δημοσιογράφων,πλέον είναι"θα αναδημοσιεύσουμε ότι υπάρχει,προσθέτοντας και μια παραπάνω πληροφορία για να κάνουμε τη διαφορά",χωρίς βέβαια να ελέγχουν την ορθότητά της.Δεν παίζετε σπασμένο τηλέφωνο...δουλειά σας είναι και σκοπός της είναι να γίνεται σωστά!
Την Ειρήνη είχα την τύχη να τη γνωρίσω και παρόλο που σκέφτηκα να της πω ένα "αντίο" και από δω,δεν το κανα,γιατί ήξερα πως κάποιος θα το βρει και θα αρχίσουν να κοσμούν και με δικά μου λόγια τις περιγραφές τους,απλά και μόνο για να πουν κάτι παραπάνω. Για όσους από εμάς ήταν απώλεια της είπαμε το αντίο με τον δικό μας τρόπο.
Αυτό που δεν κατάλαβαν οι δημοσιογράφοι είναι ότι οι γονείς(και οι φίλοι της) χάσαν ένα από τα σημαντικότερα άτομα της ζωής τους και μέρα με τη μέρα θρηνούν και προσπαθούν να το συνειδητοποιήσουν. Δεν τους νοιάζει το πόση δημοσιότητα θα λάβει το θέμα..ίσα ίσα χειρότερα τους κάνει. Φανταστείτε ο καθένας(στους ασυνείδητους δημοσιογράφους κυρίως αναφέρομαι) κάτι που σας πονάει πάρα πολύ και το σκέφτεται συνεχώς..και τώρα φανταστείτε,όταν εσείς προσπαθείτε(όσο έστω είναι δυνατό) να μειώσετε τον πόνο,να έχετε όλα τα media να μιλάνε ξανά και ξανά και ξανά γι αυτό, βγάζοντας ένα μέρος της προσωπικής σας ζωής στον αέρα.
Σαφώς σαν είδηση έπρεπε να βγει στα κανάλια, γιατί δεν ήταν λίγο όλο αυτό,αλλά έπρεπε να υπάρξει ένα όριο. Κ όχι αυτή η αηδιαστική-βασανιστική αναπαραγωγή-αλλοίωση που δημιουργήθηκε με στοιχεία ανούσια ή ψεύτικα και φωτογραφίες της Ειρήνης παντού. Μέχρι και βίντεο με ό,τι φωτογραφία της υπήρχε, ενδεχομένως σε κάποιο προσωπικό της προφίλ.Αμφιβάλλω αν έστω κ ένας από σας στεναχωρήθηκε πραγματικά, ή έστω ένας από εσάς μετά από διάφορα που έμαθε γι'αυτό το άτομο, ένιωσε ότι θα ήθελε να το χε γνωρίσει από κοντά.
"Συγχαρητήρια" που έχετε εκφυλιστεί, χάνοντας κάθε επαγγελματισμό,ηθική και σεβασμό για το οτιδήποτε. Αν εσείς νιώθετε περήφανοι για την κατάντια σας σε "κατινίτσες" αντί για δημοσιογράφους, τότε τα δικά μου λόγια είναι περιττά.
ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ όμως, σεβαστείτε τον πόνο αυτών των ανθρώπων και σταματήστε να κάνετε την κατάστασή τους ακόμη πιο οδυνηρή. Αρκετά υποφέρουν ήδη...

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

Εμείς οι λίγοι

Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γης
Με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια.
Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι.
Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες στο αίμα μας
Κι ολλούθε μας κυνηγά το όραμα του απείρου.
Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει.
Εμείς ερωτευτήκαμε την ουσία του είναι μας
Κι σ’ όλους με τους έρωτες αυτής αγαπούμε.
Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι κι οι μεγάλοι αρνητές.
Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο όλο και δεν είμαστε τίποτα απ Αυτόν τον κόσμο
Οι μέρες μας είναι μια πυρκαγιά κι οι νύχτες μας ένα πέλαγο.
Γύρω μας αντηχεί το γέλιο των ανθρώπων.

Είμαστε οι προάγγελοι του χάους
Γιώργος Μακρής

Music: We the few  από Fields of Locust (τους οποίους ευχαριστώ για τη livara που κάνανε και που αν και δε σκοπεύανε, παίξαν το κομμάτι  που τους ζήτησα)