Ο συνοδός των αστεριών

Μιας και έπιασα τα αστέρια στην προηγούμενη ανάρτηση, ας πιάσω τώρα και το φεγγάρι. Μπορεί το φεγγάρι να μην είναι τέτοια πηγή ενέργειας όπως τα αστέρια,άλλωστε είναι και ετερόφωτο...αλλά αποτέλεσε πηγή ενέργειας (ψυχικής) και έμπνευσης για πολλούς καλλιτέχνες και πολλούς ερωτευμένους.
Θυμάμαι παλιότερα όταν έβλεπα σε κάποια ταινία να δείχνει να κοιτάνε το φεγγάρι σαν χαζοί( και μέσα στην εικόνα του φεγγαριού να δείχνει ξαφνικά το πρόσωπο του άλλου που το κοιτούσε) πάντα κοροϊδευα τις σκηνές. Η αλήθεια είναι πως ο τρόπος με τον οποίον τις παρουσίαζαν γελοιοποιούσε αρκετά την κατάσταση.
Το φεγγαράκι όμως, είναι εκεί για να μας ομορφαίνει τις νύχτες παρέα με τα αστέρια. Με τη μια μυστήρια σκοτεινή όψη του που μας την κρύβει στις σκιές και την άλλη μας την χαρίζει απλόχερα ακτινοβολώντας. Τόσο απλό και τόσο εντυπωσιακό ταυτόχρονα...

Μπορεί όλοι λίγο πολύ να έχουμε ευχηθεί να ταξιδεύαμε στο φεγγάρι, αλλά το φεγγάρι μας ταξιδεύει με άλλους τρόπους... Σε μονοπάτια που μόνο το μυαλό μας ξέρει...Και είναι τόσο όμορφο αν σκεφτεί κανείς πως παρόλο που το φεγγάρι είναι τόσο μακριά, μπορεί να φέρει κάποια άτομα τόσο "κοντά"...Γιατί όπου κ αν είναι, σε όποιον μεσημβρινό και παράλληλο της γης,όταν το κοιτάνε, ξέρουνε πως κοιτάνε κάτι μαζί...


P.S. Στις 23 του μήνα θα έχουμε την τύχη να απολαύσουμε τη μεγαλύτερη πανσέληνο του 2013, αφού θα βρίσκεται περίπου 26000 km πιο κοντά στη γη απ'ότι συνήθως.Η επόμενη ευκαιρία να δούμε το φεγγάρι από τόσο κοντά θα είναι τον Αύγουστο του 2014,  γι'αυτό καλό θα ήταν να μη χάσουμε την ευκαιρία την Κυριακή να θαυμάσουμε και να φωτογραφίσουμε τον πιστό δορυφόρο της γης.

photo links: http://irenv.deviantart.com/

Ένα παιδί κοιτάει τ'άστρα...

Από μικρή πάντα μου άρεσε να κάθομαι και να χαζεύω με τις ώρες τον ουρανό. Τη μέρα μου άρεσε να κοιτάω τα σύννεφα, να αλλάζουν σιγά σιγά σχήματα και εγώ να ψάχνω σε τι μου μοιάζουν, αλλά τη νύχτα ερχόταν η απόλυτη μαγεία. Ένα μαυρο-μπλέ φόντο με άπειρα μικρά φωτάκια κεντημένα πάνω του. Άλλα ομαδικά, και άλλα να ξεχωρίζουν από μόνα τους. Τα αστέρια… Η αλήθεια είναι ότι ποτέ μου δεν αποπειράθηκα να τα μετρήσω, άλλωστε και να θελα δε θα μπορούσα. Αλλά μου άρεσε απλά να τα κοιτάω… Να τα κοιτάω και να σκέφτομαι το «θαύμα» του σύμπαντος… Τόσα έτη φωτός μακριά μας και όμως τα βλέπουμε. Και τόσο «ειρωνικό» αν σκεφτεί κανείς ότι τη μέρα βλέπουμε έναν ήλιο (τον δικό μας) και τη νύχτα όλους τους υπόλοιπους. Και κάθε φορά που σκέφτομαι πως πολλά από τα αστέρια που βλέπω ίσως να μην υπάρχουν καν αυτή τη στιγμή, με πιάνει ένα «σφίξιμο» στο μυαλό μου, αλλά το ξεχνάω σχεδόν αμέσως όταν ξαναφεθώ στη μαγεία του ουρανού.

Υπάρχουν τόσα πράγματα που βλέπουμε-κάνουμε κάθε μέρα, κ όμως δεν είναι τόσο ενδιαφέροντα όσο ένα σκηνικό σαν αυτό… που παρόλο που μένει σχεδόν στάσιμο, δε χάνει το ενδιαφέρον του. Και λέω σχεδόν γιατί εμείς δεν είναι εύκολο να παρατηρήσουμε τις αλλαγές που γίνονται… όταν όμως τις παρατηρούμε, είναι τόσο αξιοθαύμαστες… Είναι τότε, που ο Ουρανός έχει κέφια και θέλει να ζωγραφίσει… και κάνει αφηρημένα σχήματα με φωτεινές γραμμές, που όμως κάθε άλλο παρά απλές είναι.

Δυστυχώς μέσα στην πόλη, με όλα τα φώτα να μας αποσπάνε πολλές φορές ξεχνάω να κοιτάξω ψηλά τη νύχτα… Όταν όμως καταφέρω να βρεθώ σε ένα μέρος πιο σκοτεινό και κατάλληλο, το βλέμμα μου δεν ξεκολλάει από εκεί… Θυμάμαι μια νύχτα του περσινού καλοκαιριού ,απόμερα στην παραλία, που ηρεμούσα και απολάμβανα τη θέα του Ουρανού με τη «μουσική συνοδεία» της θάλασσας… Ήταν τόσο ήρεμα, και αναπόσπαστα που μέχρι και τα νεφελώματα μπορούσα να δω. Είναι όντως αλήθεια πως οι νύχτες κρύβουν μια μαγεία, που νομίζω πως προέρχεται από εκεί μακριά… Μακάρι να ξανάρθουν πολλές νύχτες σαν εκείνη…

photo link: http://niv24.deviantart.com/art/Southern-Stars-174170897

Όταν ο έρωτας έχει πολλές πτυχές...

Πέρα από τον "ανώτερο" έρωτα μεταξύ 2 όμοιων έμβιων όντων, που αποτελεί την ψυχική πληρότητα ενός ατόμου,που τον κάνει να συνειδητοποιεί τι σημαίνει η λέξη"ευτυχία"...υπάρχει και ο έρωτας σε άλλες μορφές...Όταν ερωτευόμαστε κάποιο αντικείμενο, κάποια εποχή, κάποιο μέρος, κάποιο ζώο, κάποιο ποίημα, κάποιο τραγούδι κ.α. Φυσικά όλοι αυτοί οι έρωτες δε μπορούν να μας γεμίσουν όπως ο πρώτος, αλλά μπορούν να μας "ταξιδεύουν" για μικρά χρονικά διαστήματα...
Μέσα στα πολλά είδη μουσικής, κατάφεραν να με κερδίσουν λίγα...Μέσα στα πολλά τραγούδια αυτών των ειδών λίγα είναι αυτά που με άγγιξαν και δεν τα βαρέθηκα όσα χρόνια κ αν πέρασαν από την πρώτη φορά που τα άκουσα...Η μελωδία τους, μαζί με τους στίχους τους, μαζί με τη φωνή του εκάστοτε τραγουδιστή με κάναν να φαντάζομαι σκηνές όταν τα άκουγα...
Ένα από αυτά τα τραγούδια είναι και το παρακάτω με ένα κλασσικά πολύ όμορφο βίντεο από Live με το φωτισμό και το backround  να μας ψεκάζουν με μια σκόνη μαγείας...Και φυσικά ζωντανοί είναι πολύ καλύτεροι...
       

Hold me near, my one friend and guide

As I drown through your fingers

Drown through your love

For you are the life I hate

You are my 

Lethe

Drag me down, in passionate sighs

With the ocean above me

And flames in my eyes

And grant me a life I can live

Without...

Take me away...

...From the life that I hate.

                           

Σκατοεξεταστικές

Κάθε χρόνο, πριν προλάβουμε να χαρούμε για το τέλος της προηγούμενης εξεταστικής, έρχεται η επόμενη...Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους φοιτητές πόσο μαρτυρική μπορεί να είναι μία εξεταστική, αλλά για εμένα ειδικά αυτή τίνει να αγγίξει τα όρια της Κόλασης. Όσο "ήρεμες" ήταν οι προηγούμενες 3 εξεταστικές από άποψη ψυχολογίας(όσο ήρεμη μπορώ να είμαι τελοσπάντων), τόσο απαίσια είναι αυτή. Είναι λες και κάποιος παρακολουθεί τις ζωές μας και με το που δει πως κάτι έχει πάει σερί καλά(π.χ. οι προηγούμενες εξεταστικές) αποφασίζει να το καταστρέψει...
Το πρόγραμμα θα είναι άνω κάτω, τα πιο δύσκολα μαθήματα θα πέφτουν μαζί γιατί ο Μέρφι για μας έχει βγάλει τους νόμους, το μάθημα που στην προηγούμενη εξεταστική "έκαψες",τώρα που αποφάσισες να το δώσεις θα έχει τα πιο δύσκολα θέματα των τελευταίων 5 χρόνων κ.ο.κ.
Άντε να τελειώνει κ αυτή η εξεταστική, μπας και ηρεμήσει λίγο το μυαλουδάκι μας...
Καλές εξεταστικές και καλά αποτελέσματα σε όλους...

Μία ακόμη πιο ωραία ιστορία...

Κ επειδή κάθε φορά που ξεκινάω να βλέπω βιντεάκια μικρού μήκους ποτέ δε σταματάω στο ένα,  να μία ακόμη ιστορία ακόμη πιο όμορφη(και πολύ πιο ευχάριστη :p) από την προηγούμενη.
Την είχα δει πριν καιρό και ακόμη μου αρέσει...Απολαύστε την!


Paperman από videobash

The maker

Μερικά βιντεάκια που κρατάνε ελάχιστα λεπτά,πολλές φορές είναι πολύ πιο όμορφα από ταινίες που κρατάνε ώρες...Μία όμορφη ιστορία μικρού μήκους(όχι και τόσο ευχάριστη βέβαια) είναι και η παρακάτω...



Αν σας άρεσε αυτό το βίντεο δείτε και αυτό

"Αγαπημένη μου, για σένα που μου λείπεις!"

Τι πιο όμορφο από μία αγάπη τόσο δυνατή, που δε μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτήν?Διάβασα το παρακάτω κείμενο και νομίζω πως αξίζει να το μοιραστώ. Μπράβο στο παππουδάκι που τόσα χρόνια μετά δε σταμάτησε ποτέ να νιώθει έτσι και μπράβο και στους 2 που κατάφεραν να μην αφήσουν όλο αυτό το όμορφο να χαθεί ώστε ούτε ο θάνατος δεν τους χώρισε...Άλλωστε η ζωή του ενός ήταν η ίδια η ύπαρξη του άλλου.

“Αγαπημένη μου, για σένα που μου λείπεις !

Δεν περνά στιγμή χωρίς να νιώσω την απουσία σου! Τίποτα δεν μπορεί να την γεμίσει! Τίποτα δεν αναπληρώνει ΕΣΕΝΑ!

Θέλω να σου πω, δεν έχω λόγια να γράψω σ αυτό το άψυχο χαρτί, λόγια που θα σου δείξουν πόσο πολύ σ αγαπώ! Είσαι για μένα τα πάντα. Είσαι το γέλιο μου και ο πόνος μου! Είσαι ο ήλιος μου και η συννεφιά μου! Είσαι η ανάσα μου και ο χτύπος στην καρδιά μου!

Ήσουν τότε 16 χρονών και εγώ 22, έλαμπες ανάμεσα στις άλλες! Ακόμη λάμπεις μέσα στο μυαλό μου! Σαν με κοίταξες, ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνά, αυτό το ρίγος ακόμη το νιώθω όταν σε σκέφτομαι. Καλοκαίρι ήταν, μα ήρθε και ο χειμώνας αλλά εγώ ένιωθα πάντα σαν να μουν στην άνοιξη! Σου έφερνα πάντα λουλούδια στην γιορτή σου! Μόνο τα λουλούδια ταίριαζαν κοντά σου λουλούδι μου!

Για σένα αγάπη μου ακόμη και τώρα γράφω αυτό το γράμμα, για σένα καλή μου, με λόγια που τα γράφω όπως μου κατεβαίνουν, αλλά με λογία αληθινά! Καμία φορά θέλω να πάρω τον δρόμο να έρθω να σε βρω. Μου λείπουν τα μάτια σου, μου λείπει το γλυκό χαμόγελο σου, τα κερασένια χείλη σου!

Όχι δεν θα αφήσω άλλο τον χρόνο να μας κρατά μακριά! Θα έρθω γιατί δεν αντέχω αγάπη μου μετά από 40 χρόνια γάμου να μην είμαστε μαζί! Μαζί ζήσαμε χάρες και λύπες, μα πάντα πιασμένοι χέρι - χέρι, κοιτώντας πάντα ο ένας τον άλλο με αγάπη, δίνοντας ο ένας στον άλλο πάντα κουράγιο και δύναμη! Όχι καρδιά μου, δεν υπάρχει η καρδιά μου από την μέρα που δεν σε έχω εδώ δίπλα μου! Ναι, δεν ντρέπομαι να το φωνάξω ακόμη και τώρα ..Ήμουν Είμαι Και Θα Είμαι ερωτευμένος με Εσένα ζωή μου!

Τώρα όμως που χάθηκες δεν έχω ζωή, δεν έχω ανάσα, δεν έχω ΤΙΠΟΤΑ! Αχ, εκείνα τα μαλλάκια σου, μαλακά, απαλά σαν μετάξι ήταν! Ακόμη και όταν άσπρισαν μαλακά, σαν το χιόνι ήταν χιονούλα μου!

Συγχώρα με Γυναίκα μου, συγχώρα με αγαπημένη μου, μα δεν αντέχω άλλο να είμαι χώρια σου! θα έρθω εκεί μαζί σου! Θα έρθω εκεί στην αιωνία ζωή, δίπλα σου!

Συγχωρά τον γέρο άντρα σου που δεν αντέχει, γιατί πονά πολύ η απουσία σου, συγχωρά με, αλλά σ αγαπώ κοριτσάκι μου.Σ ΑΓΑΠΩ και χωριά σου δεν αντέχω, δεν μπορώ!

Σε σένα αγάπη μου, που για 40 χρόνια ζήσαμε ο ένας για τον άλλον! Σ αγαπώ, για αυτό έρχομαι κοντά σου άγγελε μου!

Φιλάκια στα κερασένια σου χειλάκια.

Σύντομα κοντά σου ... Σ αγαπώ!

Ο γέρος σου!”

Αυτό είναι ένα μικρό δείγμα από ένα μεγάλο και μακροσκελές γράμμα, που έγραψε κάποτε ένας κύριος 68 ετών για την γυναίκα του που την έχασε στα 60 της. Έφυγε μετά από 2 χρόνια, από καημό, μαράζωσε είπαν οι γιατροί, ήταν σαν να μην ήθελε να ζήσει, έφυγε ... για την αιώνια ζωή, γεμάτη ... από την αγάπη τους!

Αφιερωμένο σε όλους αγάπησαν πραγματικά κι ακόμη αγαπούν!