Αδικία...Μία έννοια που δε θα έπρεπε να υπάρχει!

Η αδικία είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους μας πολύ συχνά. Όμως με τον καιρό την ξεπερνάμε. Τι συμβαίνει όμως όταν η αδικία έρχεται με τη μορφή θανάτου? 

Από μικρή δυσκολευόμουνα να καταλάβω γιατί κάποιοι άνθρωποι που είναι πολύ καλοί, ή τα ζωάκια που δεν βλάπτουν κανένα, πεθαίνουν. Και τώρα που μεγάλωσα η απορία μου παραμένει η ίδια.

Κατά τη γνώμη μου, απ όλα τα έμβια όντα του πλανήτη μας, το μόνο που μπορεί να κάνει κακό με αυτοσκοπό να βλάψει/πληγώσει τους άλλους, είναι ο άνθρωπος. Λαμβάνοντας ως αφορμή ένα πρόσφατο γεγονός (τον χαμό του αγαπημένου μου Πούμπα-ινδικό χοιρίδιο) ξανάρθε στο μυαλό μου έντονα η έννοια της αδικίας. Ένα βράδυ όπως πήγαινα να κοιμηθώ συνειδητοποίησα πως δεν άκουσα τους αστείους ήχους και το ποδοβολητό του Πούμπα, όπως συνέβαινε συνήθως. Τότε πήγα προς τα εκεί που ήταν το σπιτάκι του και μου ήρθαν εικόνες στο μυαλό. Εικόνες ενός πλάσματος αστείου και άκακου που μόνο χαρά και χαμόγελα μπορούσε να προκαλέσει σε κάποιον. Και αναρωτήθηκα για ακόμη μία φορά, ποιον πείραξε ένα τέτοιο πλάσμα για να αξίζει έναν πρόωρο-επίπονο θάνατο? Την απάντηση στο πρώτο σκέλος την ξέρω… Δεν πείραξε ποτέ κανέναν. Αυτό που δυσκολεύομαι να καταλάβω είναι η αδικία του θανάτου του.

Και όσο σκέφτομαι ότι άτομα (και ζώα) που μόνο καλό είχαν να προσφέρουν, έχουν φύγει από δίπλα μας… Ενώ άτομα που μόνο κακό ξέρουν να προκαλούν , ζουν ανενόχλητα με όλες τις επιθυμίες τους να εκπληρώνονται  χωρίς να αντιλαμβάνονται τι θα πει «άγχος που σου τρώει τη ζωή», εξοργίζομαι.

Και μιας και ζούμε στην Ελλάδα (δυστυχώς), για την πλειοψηφία αυτών που θα το διαβάσει, η αδικία τη δεδομένη στιγμή είναι ότι κάποια άτομα, τα οποία φυσικά δεν επιλέξαμε εμείς, μέρα με τη μέρα μας καταστρέφουν τη ζωή. Μας γκρεμίζουν τα όνειρά μας, μας διώχνουν μακριά από τις οικογένειες μας και τα πρόσωπα που αγαπάμε… Βγάζουν ανθρώπους στο δρόμο, ωθούν άλλους στην αυτοκτονία και πολλά άλλα άσχημα πράγματα… Είχαν κ αυτοί κάποτε όνειρα, αλλά κανείς δεν τους τα στέρησε με τόσο άσχημο τρόπο.

Ξέρω πως το να εύχεται κανείς το θάνατο κάποιου άλλου είναι κάτι πολύ άσχημο που πάντα μου προκαλούσε ένα σοκ. Όμως νομίζω πως ζυγίζοντάς τα, όλοι θα ευχόμασταν να ήταν ζωντανοί αυτοί που αγαπάμε, αντί για  άτομα που ρουφάνε την ψυχή του «άμαχου πληθυσμού» κάνοντας τον να υποφέρει.

Φυσάει αδιαφορία...Σκεπάσου καλά!

Εδώ και καιρό θέλω να διοργανώσω κάτι που θα είναι για τη στήριξη των αστέγων...Αλλά αυτή την περίοδο με την εξεταστική είναι αδύνατο...Τα χέρια μου όμως ήρθε να λύσει(προσωρινά) μία πρωτοβουλία των thessalonistas!(Μπράβο παιδιά!)
Ας αφιερώσουμε όλοι λίγο χρόνο και ελάχιστα χρήματα για να βοηθήσουμε τους άστεγους,που δίνουν μία καθημερινή μάχη(πιο σημαντική από αυτήν που δίνουμε οι υπόλοιποι λόγω οικονομικής καταστροφής της Ελλάδας).Αν κάποιοι από εμάς έχουμε το πρόβλημα του αν θα ανάψουμε τα καλοριφέρ μη μας έρθει ακριβός λογαριασμός..Αυτοί οι άνθρωποι όχι απλά δεν έχουν καλοριφέρ,δεν έχουν καν μια στέγη με 4 τοίχους να τους προστατεύει από την υγρασία της Θεσσαλονίκης,που όλοι ξέρουμε πως "τρυπάει" κόκκαλα...Παλεύουν με το κρύο,τη βροχή,την παγωνιά όλη τη νύχτα...
Ας μην γυρίσουμε την πλάτη,όταν με έναν τόσο εύκολο τρόπο(και με λίγα λεφτά στην άκρη) μπορούμε να κάνουμε κάτι που θα είναι πολύ αναγκαίο για κάποιους άλλους...Ας μη χάσουμε την ανθρωπιά που προσπαθούν τόσα χρόνια να μας στερήσουν κάποιοι άλλοι...