everybody needs a chance...

Χθες το βράδυ έλαβα το παρακάτω email από έναν φίλο μου...Δυστυχώς τα mail τέτοιου περιεχομένου που λαμβάνω είναι ελάχιστα και από συγκεκριμένα άτομα...Ήταν αρκετά κακογραμμένο με πολλά κενά(λόγω των προωθήσεων υποθέτω) αλλά άξιζε τον κόπο να το σουλουπώσω και να σας το δώσω να το διαβάσετε,γιατί είναι κρίμα να μετανιώνουμε για ευκαιρίες που δεν δώσαμε ή που δεν αρπάξαμε...Το κείμενο έλεγε αυτολεξεί τα παρακάτω:

"Eχεις δύο επιλογές…

Τι θα έκανες εσύ; Θα διάλεγες, σίγουρα...
Μην κοιτάξεις για κάτι αστείο σ' αυτό το κείμενο, δεν υπάρχει, μα διάβασέ το.
 Η ερώτηση είναι: “Θα έκανες την ίδια επιλογή ;”    Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με   ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς από όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.

Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση.
"Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται από εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια.
Ακόμα ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;"
Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία.
Ο πατέρας συνέχισε.
"Όταν ένα παιδί σαν τον Shay που είναι πνευματικά ανάπηρο, έρχεται στη ζωή, η ευκαιρία να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση είναι, το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ' αυτό το παιδί."

Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που θα σας παρακαλέσω θερμά να διαβάσετε μέχρι το τέλος της!

Ο Shay κι εγώ, περάσαμε έξω από ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που  γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ.  Ο Shay με ρώτησε, "μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ' αφήσουν να παίξω μαζί  τους;" Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους. Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά και επίσης ένα αναγκαίο αίσθημα ένταξης, μαζί με κάποια εμπιστοσύνη που θα γινόταν αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του.

Πλησίασα λοιπόν ένα από τα παιδιά, και το ρώτησα χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους. Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο τέλος απάντησε, "χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο. Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να αποκρούσει τις βολές αν το θέλει. Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας, για να φορέσει την μπλούζα της ομάδος. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά μου. Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους. Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους, αλά ήταν ακόμη πίσω τρείς πόντους για να κερδίσουν τον γύρο. Στην αρχή του ένατου γύρου, ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο. Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε ενθουσιασμένος, δείχνοντας την χαρά του, και μόνο που βρισκόταν εκεί, χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του. Το χαμόγελό του ήταν από το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον χαιρετούσα από την εξέδρα. Προς το τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους. Με δύο παίκτες έξω, και τρείς έξω από την βάση, οι πιθανότητες να κερδίσει γύρους, ήταν κοντά στην βάση, και ο Shay καθορίστηκε σαν ο επόμενος για να αποκρούσει τις βολές.

Σ' αυτό το κρίσιμο σημείο, αναρωτήθηκα αν θα αφήσουν τον Shay να δοκιμάσει να αποκρούσει, και να χάσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι. Για μεγάλη μου έκπληξη, ...τον άφησαν! Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay την μπάλα, τη στιγμή που δεν ξέρει καν, πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο μάλλον να στοχεύσει την μπάλα. Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση. Ο αντίπαλος παίχτης, που πετάει την μπάλα, αναγνώρισε ότι η ομάδα του Shay έβαλε την νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα, για να δώσουν την ευκαιρία στο παιδί αυτό, να χαρεί αυτήν τη στιγμή, γι’αυτό και ήρθε πιο κοντά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας την μπάλα απαλά στον Shay. Στην πρώτη προσπάθεια, ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και αστόχησε. Ο αντίπαλος παίκτης, ήρθε ακόμη πιο κοντά του λίγα βήματα, για να του πετάξει ακόμη πιο απαλά την μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το ρόπαλο, μα αυτή τη φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντάς την πολύ κοντά, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο. Το παιχνίδι τώρα, κανονικά θα είχε τελειώσει. Ο αντίπαλος όμως, σήκωσε την μπάλα, και, ενώ θα μπορούσε να την πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω από το παιχνίδι, πέταξε επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω από το κεφάλι του συμπαίκτη του, και μακρυά κι από τους άλλους συμπαίκτες του. Όλοι στις εξέδρες, και από τις δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν, "Shay τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε, τρέξε..."

Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακρυά, μα έφτασε στην πρώτη βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα από χαρά μάτια, κοιτώντας γύρω του απορημένα και σαστισμένα, να καταλάβει τι άλλο πρέπει τώρα να κάνει... Η εξέδρα συνέχισε τότε, "Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay τρέξε..τρέξε.." Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα, έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη πιάσει την μπάλα. Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας, και είχε πλέον όλη την ευκαιρία, να γίνει ο ήρωας της ομάδας του. Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης, όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη του που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, προς τον συμπαίκτη της τρίτης βάσης. Ο Shay έτρεξε προς την τρίτη βάση σαν ξετρελαμένος, καθώς οι παίκτες της ομάδας του έτρεξαν κι εκείνοι προς τη βάση. Όλοι φωνάζαμε, "Shay, Shay, Shay!!!" Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει να προλάβει την μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η τρίτη βάση, λέγοντάς του "από δώ, από δώ Shay.." Καθώς ο Shay πέρασε από την τρίτη, τα αγόρια και των δύο ομάδων και οι θεατές στις εξέδρες, ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας "Shay, τρέξε στη βάση ένα τώρα, τρέξε στη βάση ένα.." Ο Shay έφτασε στη βάση, πάτησε στον βατήρα, κερδίζοντας το παιχνίδι, και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα, που βοήθησε να νικήσει η ομάδα. Εκείνη την ημέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και από τις δύο ομάδες, και ο κόσμος στις εξέδρες, βοήθησαν να φέρουν ένα κομμάτι αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ' αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε μια ψυχούλα, που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη.

Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον χειμώνα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ, πώς ήταν ο "ήρωας" που με έκανε τόσο χαρούμενο εκείνη την ημέρα, και την χαρά που έδωσε στην μητέρα του, και που με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι.

Και τώρα, ...κυρίες, ...κύριοι, ...ο επίλογος…

Υπάρχουν χιλιάδες ανέκδοτα που στέλνονται δια μέσου internet, χωρίς δεύτερη σκέψη. Μα όταν πρόκειται για ιστορίες που έχουν να κάνουν με επιλογές ζωής, οι άνθρωποι διστάζουν. Το ακατέργαστο, το χυδαίο, και συχνά άσεμνο, περνάει ελεύθερα μέσω του κυβερνοχώρου, αλλά η δημόσια συζήτηση για την ευπρέπεια, πάρα πολύ συχνά καταστέλλεται, ακόμη και στα σχολεία η και τους εργασιακούς χώρους μας.  Εάν σκέφτεσαι να προωθήσεις αυτό το κείμενο, πιθανότατα θα κάνεις ίσως επιλογή, στα άτομα στα οποία θα το στείλεις. Θεωρώ προσωπικά πως ανήκω στα άτομα, που πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Όλοι έχουμε χιλιάδες ευκαιρίες στην καθημερινή μας ζωή, να καταλάβουμε την φυσική τάξη των πραγμάτων. Τόσες πολλές, φαινομενικά τετριμμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ δύο ανθρώπων, μας δίνουν μια επιλογή:

Περνάμε κατά μήκος ενός μικρού σπινθήρα αγάπης και ανθρωπιάς;

Ή παραβλέπουμε κάθε ευκαιρία, αφήνοντας αυτόν τον κόσμο ακόμη πιο κρύο;
Ένας σοφός είπε κάποτε, "κάθε κοινωνία κρίνεται, από το πώς μεταχειρίζεται τους πιο αδύναμους ανάμεσά της”

Τώρα  έχεις δύο επιλογές για το κείμενο που διάβασες…

“Διαγραφή”, δηλαδή δεν του δίνεις σημασία, ή “Προώθηση”, δηλαδή αναδημοσίευσέ το.

Να έχεις μια χαρούμενη ημέρα, να έχεις μια  *Shay-day*! Αν θέλεις προώθησέ το, δώσε μια ακόμη μικρή ελπίδα στο να καλυτερέψει ο κόσμος μας, να γίνει πιο ανθρώπινος, πιο συμπονετικός, πιο αγνός..
Και χαμογέλα!!!...μας παρακολουθούν παιδιά."

collapse

Είναι μερικές φορές που τα πάντα γύρω μας δείχνουν να καταρρέουν.Που η μια απογοήτευση έρχεται μετά από την άλλη..Που κάθε βράδυ ξαπλώνουμε με την ελπίδα η επόμενη μέρα να είναι καλύτερη κ όμως συμβαίνει το αντίθετο...Δεν ξέρω σε πόσους έχει συμβεί,αλλά σίγουρα δεν είμαι η μόνη.Σίγουρα το χουν πάθει πολλοί άλλοι και με πολύ σοβαρότερα προβλήματα απ'ό,τι εγώ...

Όμως επειδή αυτή η βδομάδα ήταν μία τέτοια για μένα,ένιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ μέσα από το blog μου.Κάθε μία από αυτές τις μέρες μου επιφύλασσε μια όχι και τόσο ευχάριστη έκπληξη..Να το πω γκαντεμιά?Να το πω κάποιος με καταράστηκε?Όπως και να το πω,δεν έχει σημασία...

Αυτή η βδομάδα ήταν μία βδομάδα πλήρους αποσύνθεσης...”Πράγματα” και πρόσωπα με απογοήτευσαν με το δικό τους τρόπο,σε διαφορετικό βαθμό που άλλος ίσως να έβρισκε ασήμαντο,άλλος πολύ σημαντικό...Εγώ τον βρήκα αρκετό ώστε να με απογοητεύσει,να με ξενερώσει...Προσωρινά μεν,αλλά και πάλι ήταν αρκετό για να προκαλέσει κάτι τέτοιο.Κ όταν συμβαίνει για μία βδομάδα καθημερινά,κάποια στιγμή σε “λιγίζει”...Κάποια στιγμή λες,”μακάρι να είχα έναν διακόπτη να με έβαζα off για λίγο και μετά να ξαναγύριζα”..Κάποια στιγμή κουράζεσαι απ'όλο αυτό..Κουράζεσαι με τους γύρω σου που άθελά τους ενδεχομένως δεν ανταπεξήλθαν στον πήχη που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει..Κουράζεσαι με τα άσκοπα λόγια,κουράζεσαι με τις ανύπαρκτες πράξεις και το μόνο που θες είναι ένα μέρος άδειο...ήσυχο...κάπου στο μυαλό σου ίσως...Που να μη σκέφτεται ονόματα,να μη σκέφτεται λόγια,να μη σκέφτεται γεγονότα...
Τότε μόνο θα καταφέρεις να ηρεμήσεις...Το ερώτημα όμως είναι”Μπορείς?”...

Σήκωσέ το το ρημάδι..

Μέσα στα τόσα πράγματα που με ενοχλούν(μερικά εκ των οποίων έχω αναφέρει),κάτι ακόμη που με ενοχλεί είναι όταν κάποιος δεν απαντάει "άμεσα" σε κάτι.
Περιπτώσεις:
-παίρνεις 2-3 τηλ.(που ίσως να επείγουν κιόλας) και ο άλλος/η δε σου απαντάει και μετά από 6-7 ώρες θυμάται να σε πάρει..Όμως τότε,ίσως να είναι αργά
- στέλνεις ένα μήνυμα σε κάποιον φίλο/η σου να δεις τι κάνει,πως περνάει μιας και έχετε καιρό να βρεθείτε και η απάντηση δεν έρχεται ποτέ
-στέλνεις ένα μήνυμα(που επείγει) και η απάντηση σου έρχεται μετά από 2 μέρες"έλα ρε,δεν είχα κάρτα......"
-Μιλάς με τον άλλον στο skype και ενώ μιλάτε στο επόμενο δευτερόλεπτο,αρχίζει ο μονόλογος  σου...γιατί ο άλλος/η θυμήθηκε να πάει να κάνει κάτι..κ εσύ γράφεις και περιμένεις απάντηση σαν τον βλάκα.
Φαντάζομαι υπάρχουν κ άλλα παραδείγματα που μου έχουν τύχει,αλλά δε μου ρχονται τώρα...Μπορείτε να ανακαλέσετε δικές σας εμπειρίες..
Εσείς λοιπόν καλά μου παιδιά που συνηθίζετε να κάνετε τέτοια εκνευριστικά,Κόφ'τε τα!
-Αν ο άλλος σε παίρνει τηλ(και είναι κάτι επείγον) η πιθανότητα(κρίνοντας από τον περίγυρό μου) να το δεις μετά από 5 ώρες,είναι πολύ μικρή.Γι'αυτό αν τυχόν δεν το ακούσεις,τουλάχιστον όταν δεις την κλίση σήκωσε το κουλό σου και πάρε τον άλλον ένα τηλ και όχι όποτε σου καπνίσει εσένα.
-Αν ο άλλος σου στέλνει ένα κωλομήνυμα να δει απλά τι κάνεις και δεν έχεις κάρτα και βάλεις μετά από δύο βδομάδες,απάντησέ του τότε.Κ αν δε βάλεις ποτέ στείλε ένα email.Δε θα σου πέσει ο κώλος.
-Αν ο άλλος σου στέλνει κάτι που επείγει και δεν έχεις κάρτα,ε μην του απαντάς 1-2-3 μέρες μετά.Δανείσου το κινητό ενός  φίλου σου να απαντήσεις..Δε νομίζω να σου πει όχι...
-Κ αν είσαι κάπου Online και μιλάς με κάποιον και σου ρθει να πας να δεις τηλεόραση,να φας,να κοιμηθείς,να κανεις ό,τι θες τέσπα..Πες ένα "φεύγω"..
Δε λέω ότι εγώ ποτέ δεν έχει τύχει να αργήσω να απαντήσω.Αλλά τουλάχιστον όταν το δω,απαντάω άμεσα χωρίς να κρεμάσω τον άλλον...
Άντε γιατί αυτή η νοοτροπία του "ε μωρέ δε βαριέσαι..και πιο μετά να απαντήσω/σηκώσω το τηλ" είναι τουλάχιστον ηλίθια και μη σωστή απέναντι στον άλλον...
Αυτά λοιπόν...Καλά μυαλά!