Φαντάζομαι σε πολλούς από εμάς θα έχει τύχει να περνάμε μία περίοδο αποσύνθεσης...Σαπίλας...Και δεν αναφέρομαι απαραίτητα,στη σαπίλα που μας τρώει και μας πιάνει κατάθλιψη...Μιλάω για τις μέρες αυτές,που δεν έχουμε όρεξη να κάνουμε οτιδήποτε...Και όχι γιατί δε μας αρέσει,ή γιατί δεν είμαστε ψυχολογικά καλά,αλλά απλά γιατί τίποτα δε μπορεί να διαπεράσει τη γυάλινη σφαίρα,τη σφαίρα του δικού μας πλανήτη, που μας κρατάει μεν μέσα στον υπόλοιπο κόσμο,αλλά παράλληλα,μακρυά από αυτόν...Η νωχέλεια χαρακτηρίζει κάθε μας "κίνηση" ή καλύτερα ακινησία...Θέλουμε απλά να καθόμαστε και να σκεφτόμαστε,να ονειρευόμαστε,να αναλύουμε...Κ όμως,αυτό δε μας χαλάει...Δε μας κάνει να νιώθουμε μιζέρια,μοναξιά,θλίψη ή ό,τι άλλο σχετικό θα μας έπιανε υπό άλλες συνθήκες τέτοιας "αδράνειας"...Ίσα ίσα,νιώθουμε να ηρεμούμε σιγά σιγά...Δεν ξέρω από τι μπορεί να ηρεμούμε,δεν ξέρω καν αν συμβαίνει αυτό στους άλλους...Εγώ πάντως ηρεμώ...Ίσως απλά να απαιτεί το μυαλό μας να είναι τελείως ελεύθερο από πράγματα που μας φορτώνουν με άγχος...Και όταν του δίνω ένα χρόνο ελευθερίας,απλά να ηρεμώ...Νομίζω πως όταν η απομόνωση δεν μας τρώει,είναι καλό να την επιδιώκουμε για λίγο...Ίσως και για πολύ...Για όσο πιστεύει ο καθένας ότι του κάνει καλό...
(while listening to:swallow the sun)
